De reis er naar toe

Vrijdag 18 maart 2022

Nederlandse tijd: 12.31 uur
Colombiaanse tijd: 06:31 uur

Reizen naar Colombia

Gisteren ging de wekker veel te vroeg. Mama sliep bij mij, zodat we samen konden vertrekken. Klaar maken, de laatste spullen in mijn rugzak gooien en ready to go. Op naar Schiphol! Mijn moeder en ik hadden beiden niet veel geslapen, dus we deden beiden ons best om eerst eens goed wakker te worden. Lekker muziekje aan, en gas!

Op Schiphol stond een grote verrassing! Ms. Kendralicious! Deze meid heeft stiekem met mijn moeder geappt en kwam mij uitzwaaien. Gelukkig had ik mijzelf online al ingecheckt, wat mij een lange wachtrij scheelde, en kon ik mijn backpack in een bagage drop machine gooien, en klaar is Kees. Zo snel en makkelijk kan het gaan. Daardoor had ik nog ruim de tijd om met mama en Kendra een bakje koffie te doen. Het gekke is dat tot dit moment het nog steeds onrealistisch voelde dat ik wegging. Alles wat ik de afgelopen maanden heb gedaan, heb ik gedaan met afstreeplijstjes. Backpack kopen: check. Afscheid nemen van vrienden en familie: check. Naar Schiphol rijden: check. En ook tijdens het koffie drinken voelde het nog steeds alsof ik die avond weer lekker in mijn eigen bedje zou slapen. 

Na het koffie drinken nog even een peukje gerookt, want ja, dat kan de komende uren niet. En toen was het moment daar. Afscheid. Doei zeggen. Hoewel het geen afscheid is, want ik ben met drie maanden terug. Waar ik eerst zei dat ik ‘maar’ drie maanden weg ga, voelde het nu als een eeuwigheid. Wat had ik mij op de hals gehaald? Alleen naar de andere kant van de oceaan? Flinke tranen, stevige knuffels, en nog even samen tot aan de incheckbalies gelopen. Nog een dikke knuffel, af en toe omzwaaien, handkusjes, en dan door de poorten. Toch altijd wel een bijzonder momentje. Dit bracht mij even terug naar mijn reis naar Thailand in 2011. Richting de douane zag ik dat ik mijn moeder en Kendra nog kon zien! Belletje naar mama, ze nam gelukkig op! “Kijk omhoog mama, je kan mij nog zien!”. Een laatste lach, een laatste traan, en off I go. 

Ik had gekozen voor een tussenstop in Parijs. Deze ging zo soepel, dat ik waarschijnlijk ook voor een tussenstop had kunnen kiezen van een uur in plaats van tweeëneenhalf uur. Wel hulde voor de Fransen. Die hebben een instelling van “lekker blijven roken”. Om de zoveel meter was een rookruimte. #Whoop Zo kon Elsa haar nicotine nog mooi even aanvullen. 

We werden allemaal op tijd geboard, maar het vliegtuig vertrok uiteindelijk 45 minuten later. Dat resulteerde erin dat ik al bijna 1,5 uur in het vliegtuig zat, met nu al een houten kont. Een aankondiging werd op een bepaald moment wel gedaan, maar door mijn vrolijke hard Spaans sprekende buurman kon ik niet horen wat er aan de hand was, dus daar heb ik mij maar bij neergelegd.

De vlucht naar Bogota was verder prima. Af en toe een dans uitvoeren, zodat ik naar de WC kon (ik zat aan het raam, mijn vrolijke Spaanse vriend aan het gangpad, en de stoel in ons midden was leeg), lekker films kijken, appen met mensen (WANT DAT KAN TEGENWOORDIG IN 2022! Dat was in 2011 wel anders) en proberen te slapen. De echte ellende begon in Colombia. 1,5 uur wachten op de immigratie. Het was zo warm, ik had een zware rugzak op en ik was kapot. Toen ik eindelijk aan de beurt was snapte de officier en ik elkaar niet. Hij heeft mijn paspoort gecontroleerd en mijn boardingpass en dat was het. Terwijl hij officieel om meer documenten moet vragen, maar ik vond het prima. Ik geloof dat we er beiden wel klaar mee waren en met deze mutual understanding had ik geen problemen mee. Ik wilde gewoon naar het hotel om te slapen. 

Hierna ging het wel redelijk vlot en prima. Backpack opgehaald, geld gepind, in de rij voor de taxi staan (wat overigens wel weer super vlot ging) en dan eindelijk naar het hotel. Een dame die alleen Spaans spreekt checkte mij in. Ik was toch wel blij met mijn bijna twee jaar ervaring van Duolingo. Hierdoor begreep ik in ieder geval haar vragen en probeerde ik in gebrekkig Spaans terug te praten. En nu de komende maanden oefenen met het spreken van hele zinnen.

Na een veel te korte en koude nacht ga ik zo mijn spullen pakken en weer richting het vliegveld om naar Santa Marta te vliegen. Ik ga mijn rondreis beginnen in het noorden van Colombia in Taganga. Als alles goed gaat, lig ik vanmiddag in een zwembad of in de zee te ontspannen van een lange reis. 

Adios!