Tena: in the jungle, the mighty jungle!

Dinsdag 3 mei 2022

Nederlandse tijd: 18.05 uur
Ecuadoraanse tijd: 11.05 uur

Met backpacken ontmoet je veel andere reizigers. Je praat met elkaar over de bestemmingen waar je al bent geweest, de bestemmingen waar je naar toe gaat en je deelt tips met elkaar over de beste hostels en de beste activiteiten. Zo was ik eerst van plan om niet naar de jungle te gaan. Ik ben ooit in Thailand in de jungle geweest en laten we zeggen dat ik daar een mini-trauma aan over heb gehouden. Echt dol op insecten ben ik nooit geweest, maar het zaadje van de fobie is waarschijnlijk gepland in Thailand. Daar werd ik in de pauze van de hike 'aangevallen' door bloedzuigers. Ik had er een stuk of drie op mijn been, één onder mijn oksel en één op mijn hand. Hier in de Amazone schijnen er geen bloedzuigers te zijn, wat weer een stukje scheelt. Echter rijkt mijn fobie verder dan alleen de bloedzuigers. Het ergste van ze allemaal vind ik SPINNEN. In de Amazone zijn er grote zwarte tarantula's. Na goede verhalen te hebben gehoord, besloot ik toch een klein teentje te dippen in de Amazone. Pfoe, deze trip gaat weer onder 'out of my comfortzone' vallen. 

Aankomst - Vanaf Baños was het met de bus zo'n twee uren naar Tena. De reis ging prima en voorspoedig. Het was vanaf het busstation maar een kleine tien minuten lopen naar het hostel. Het regende lichtjes. In dit geval vond ik het niet erg, want ik had mijn tassen al in regenhoezen gehezen, omdat het in Baños ook regende. De check-in verliep snel en voordat ik het wist zat ik in mijn dorm mijn tassen deels uit te pakken. Nog een kleine week en dan wil ik naar Galapagos toe, maar ik had hiervoor nog niks geregeld. Hoewel ik stond te popelen om Tena te bekijken, ging ik toch eerst achter mijn laptop zitten. Zoeken naar vliegtickets. Iedereen had mij al gewaarschuwd dat het duur zou zijn, maar dit was wel echt extreem duur. $380 heen en terug vanaf Guayaquil, dat was het goedkoopste wat ik kon boeken. Daar komt nog $120 overheen omdat Galapagos een Nationaal Park is en ze dit geld gebruiken om de natuur te behouden. Hoe duur het ook is, ik weet dat dit once of a lifetime is. Je gaat niet makkelijk vanuit Nederland 'even' naar Galapagos. Dan is het nog veel duurder. Met die gedachte in mijn achterhoofd heb ik de tickets geboekt. Ik kreeg ondertussen nog even een telefoontje van Sven en Sarah: ze zijn verloofd! Super leuk! We gaan elkaar waarschijnlijk nog een keer zien in Cuenca, dus ik stelde voor om het daar te gaan vieren. Na het boeken van de vliegtickets heb ik nog een blog geschreven. De tijd vliegt daarbij altijd voorbij, dus voordat ik het wist was het al ruim de tijd om te eten. Na een snelle Google search vond ik een leuk restaurantje dichtbij het hostel. De volgende dag wilde ik op tijd weg, dus ging ik ook op tijd op bed. 

Dag 1 - Het was tijd om mijn knie weer eens te testen. Ik had met de eigenaresse gesproken en zij had mij 'Laguna Azul' aangeraden. Als ik op Maps.me keek, leek het erop dat het een hike is met verschillende watervallen. Ik liep vroeg in de ochtend met mijn rugzak en hikespullen naar het lokale busstation. Ik wist niet exact welke bus ik moest hebben, maar gelukkig zijn de buschauffeurs hier allemaal heel behulpzaam. Het was de bus richting Talag en deze bus vertrok om 08.00 uur. Deze rit kostte mij $1,50. Ik was op tijd voor de bus en nu was het tijd om nog even te ontspannen. Een klein uurtje later kwam ik aan op bestemming. Ik zag een poort waar ik $2,00 entree moest betalen. Ik liep een stukje verder en zag verschillende restaurantjes waarvan de meesten nog gesloten waren. Ook zag ik verschillende bordjes met 'piscinas' erop staan. Ik raakte een beetje in de war. Waren er dan meerdere hiking paden? Met verschillende zwemmogelijkheden? Iemand van dit park zag mijn verwarring denk ik, want hij liep op mij af en vertelde wat meer over het park. Ik begreep dat Laguna Azul één van de zwembaden is waar je kan zwemmen. Dat lag aan een kort paadje naar beneden. Dat leek mij leuk voor na de hike. Ik ging daarom verder naar de andere paden. Ik liep helemaal door tot aan het einde en zag ondertussen verschillende lagoons en mini watervalletjes. Binnen 10 minuten was ik aan het einde van het pad. Ook geen hike dus. Langzamerhand drong het tot mij door dat dit niet een plek is waar je gaat hiken. Dit is een plek zoals bijvoorbeeld een buitenzwembad is voor ons. Of hoe de Groene Ster voor de Leeuwarders is. Alleen dan is het midden in de jungle met blauwe lagoons, en dat naast een woeste rivier.

Ik heb nog een beetje rondgekeken en ben daarna naar Laguna Azul gegaan. Ik baalde een klein beetje dat dit geen hike was en bedacht mij wat ik zou gaan doen. Zou ik een duik nemen, of zou ik even chillen en dan toch op zoek gaan naar een hike. Naast mij zat een moeder te kijken naar haar dochter en zoon. Ik genoot van de interactie binnen dit gezin en af en toe wisselde ik een vrolijke blik met de vrouw. Na een tijdje trok ik toch mijn hike schoenen uit en deed ik mijn slippers aan. Dat was stap één. Het zag er toch wel heerlijk uit. Hmmmm, oké, toch maar even zwemmen. Het zou 29 graden worden, dus dan droogt mijn bikini ook snel voor als ik toch nog een hike wil doen. Ik trok mijn kleren uit en stopte alles in mijn daypack. Ik deed de ritsen op slot. Ze kunnen natuurlijk gewoon de tas meenemen of de tas opensnijden, maar een slot werkt wel voor de vlugge vingers die even snel wat ongemerkt uit de tas willen halen. Mijn inschatting was dat als er hier al 'slechte' mensen waren, dit van het laatste categorie zou zijn. Ik durfde daarom mijn daypack op slot wel achter te laten. Ik stapte het water in. O mijn god, wat was dat koud! Ik ben echt een held op sokken als het om koud water gaat. Stapje voor stapje dieper. Maar ja, het is een natuurlijke pool, dus je hebt niet een gelijkwaardige afdaling. Het water was helder en ik probeerde in te schatten hoe diep te stenen lagen. Uiteraard gleed ik uit, waardoor ik al half in het water lag. Op dat moment beet ik door de zure appel heen en dook ik er volledig in. Het kleine watervalletje duwde mij direct richting de uitgang. Er hing een touw horizontaal in de opening die ik vastgreep om niet verder de lagoon uitgeduwd te worden. Ik probeerde op te staan, maar de stenen onder mij waren super glad. Ik dreigde bijna verder geduwd te worden. Niet dat dat erg was geweest, want twee meter verder hing er ook nog een touw. Pas als je die voorbij ging had je de kans om de wilde rivier in gesleurd te worden. Dat zou ik niet overleven, dus ik deed wel even voorzichtig. Ik hervond mijn evenwicht en zwom weer richting de waterval. Ik had natuurlijk al een tijdje de andere mensen geobserveerd en het viel mij op dat de stroming sterk was. Ze kwamen maar moeilijk vooruit. Toen ik begon te zwemmen was ik echter zomaar bij de waterval. Het was alsof ik zonder moeite een zwemwedstrijd aan het winnen was. Na twee rondjes besefte ik mij hoe bevoorrecht ik ben. Ik heb drie zwemdiploma's en ik heb daarna nog een tijd op wedstrijdzwemmen gezeten. Deze mensen hebben waarschijnlijk niet hetzelfde voorrecht gehad. Dat was in ieder geval mijn conclusie toen ik realiseerde dat hen zwemtechniek op zijn hondjes was.

Nadat ik een paar rondjes had gezwommen, dit keer wat langzamer om niemand te beledigen, klom ik uit het water. Ik deed mijn handdoek om mij heen en wachtte even totdat ik wat opgedroogd was. Daarna pakte ik mijn spullen en liep ik verder het pad naar beneden. Daar lagen gigantische rotsen in de rivier. De zon was inmiddels door de bewolking doorgebroken en ik zag dit als een perfecte plek om te gaan zonnebaden. Ik vond een plekje die wat schuin afliep en die perfect bij mijn vorm paste. Ik legde mijn handdoek neer, smeerde mijzelf in met zonnebrand (zal ik het dan toch een keer gaan leren) en ging lekker lezen in mijn boek. Af en toe viel het mij op dat er mensen waren. Als ik dan weer op keek waren ze weer weg. Alleen door die verrassende momenten ("Huh, er was hier net nog een groep mensen"), viel het mij op dat ik weer eens diep verdiept in mijn boek zat. Ik hield de tijd wel in de gaten, maar dacht steeds: "Oké, na dit hoofdstuk ga ik mij weer insmeren". Ja, dat is dus totaal niet handig. Halverwege de middag hoorde ik iemand mijn naam roepen. Daar was Lisa! De dame die in de bus in Baños ons aansprak. Dat is grappig. Zij was degene die mij attendeerde dat mijn rug vuurrood was. Even daarvoor had ik mijn rug voor de tweede keer ingesmeerd, maar ik was te laat. Mijn hele rug was flink verbrand en dan moet je ook nog eens je backpack omdoen... Zucht... Goed, het was voor mij sowieso tijd om te gaan, dus ik pakte mijn spullen en Lisa liep met mij mee. Zij wou een bus later pakken. Ik liep het park uit en kwam erachter dat ik naar de verkeerde bustijden had gekeken. Er ging nog één bus naar Tena en dat zou nog twee uren duren. Ik liep daarom het park maar weer in om te wachten. Ik zag Lisa net uit de WC lopen en we besloten om samen een biertje te drinken. We kletsten wat heen en weer. Nadat het heerlijk verkoelende biertje op was liepen we nog naar de andere lagunas. Ik was daar in de ochtend al geweest, en daar was ik heel blij om. Ik heb foto's kunnen maken zonder mensen erop. De twee lagunas waren nu vol met mensen. Niet echt perfect om de prachtige natuur vast te leggen. 

Hierna hadden Lisa en ik het beiden wel gezien. We wisten hoe laat de bus zou vertrekken en hier in Ecuador stopt de bus op allemaal willekeurige plekken. We gingen daarom nog even de benen strekken en liepen alvast een stuk naar beneden. Genietend van de geluiden van de jungle, van al het groen en van het maken van mooie foto's. Na een half uurtje lopen zagen we een Tarabita: een kabelbaan. Deze leek heel erg op diegene in Mindo. We moesten allebei plassen en aan de andere kant van de vallei was een WC. We hadden nog iets meer dan een half uur voordat de bus er zou zijn. We keken elkaar aan en waren het eens dat we dit prima nog even konden doen. Ik weet niet waarom ik de Tarabita's zo leuk vind, maar het heeft gewoon iets. Een knal geel bakje wat met een luid gedender naar de andere kant getakeld wordt. We gingen beiden naar de WC en keerden daarna in de Tarabita terug naar de andere kant. We liepen de trap weer op terug naar de weg waar we vandaan kwamen. Terwijl we op de bus aan het wachten waren, stopte er een klein personenbusje naast ons. De deur gleed open en een groep mensen vroeg of we een lift wilden naar Tena. Nou, ja, als je het zo aanbied, graag! Scheelt toch weer een paar dollars. 

Ik was zelf vermoeid, en dan ben ik niet zo spraakzaam. Lisa heeft echter een energie van 100 paarden. Die kletste erop los en daardoor kwam ik erachter dat dit een groep Italianen waren die een jaar vrijwilligerswerk doen in en om Tena. Hun afkomst verklaarde ook wel waarom deze dames en heren zo knap waren. Ik viel bijna in slaap in het busje, maar wist mijzelf wakker te houden. Ik zag op Maps.me dat ze op een gegeven moment verder reden dan waar ik moest zijn. Bij een stoplicht bedankte ik dit groepje en stapte ik uit. Het was een stukje verder lopen naar het hostel dan van het busstation. Onderweg deed ik nog even boodschappen en zo liep ik gewapend met eten en drinken terug naar het hostel. Ik had waarschijnlijk beter ook direct wat onderweg kunnen gaan eten, maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik bracht mijn boodschappen thuis, dronk even wat en ging daarna op pad om wat te gaan eten. Gelukkig vond ik dichtbij een leuk restaurantje Las Alitas del Gringo. Wat mij opviel is dat de eigenaar direct lachend op mij afliep en mij welkom heette. Dit is erg ongewoon in Zuid-Amerika. Hierdoor wist ik gelijk dat ik een goede plek had gevonden. Als de kers op de taart was het eten ook nog erg lekker. Er hing een TV-scherm waar ze Mister Bean op draaiden. Ik genoot van het eten en lachte ondertussen over de perikelen van Mr. Bean. Wederom maakte ik het niet laat, want de volgende dag zou ik echt gaan hiken! 

Dag 2 - Mijn wekker ging weer lekker op tijd. Vandaag was het plan om naar Las cascades de las Latas te gaan. Hier wist ik zeker dat het een hike was, want deze had ik op de dag van aankomst al goed voorbereid. Ik pakte de bus richting Mishuallí en hield de route in de gaten op de kaart. De bus deed er ongeveer 30 minuten over. Toen ik zag dat we bijna bij de ingang van de waterval was, stond ik op van mijn plek en liep ik naar voren in de bus. Ik vertelde de chauffeur dat ik er uit moest bij de ingang van de watervallen. De bus stopte en ik liep een lange onverharde weg in. Nog even naar de WC en daarna mijzelf inchecken in dit park. Ik zag op het papiertje dat er maar twee mensen voor mij waren. Ik was dus de derde van de dag. Dat was voordelig, want dat betekende dat ik waarschijnlijk de waterval voor mijzelf heb. In het slechtste geval zijn we er met zijn drieën. De vrouw wees mij de plek waar ik kon ik beginnen. Ik liep een klein trappetje af en zag dat ik door een beek heen moest lopen. Ik overwoog nog even mijn schoenen aan te houden, maar het water was te diep. Ik had geen zin om nu al natte hike schoenen te hebben. Ik deed mijn schoenen en sokken uit, ik liep andere halve meter door het water, droogde aan de overkant mijn voeten en trok alles weer aan. Goed, dan kon ik nu eindelijk beginnen. De vrouw in het begin vertelde dat het een 'wandeling' is van 30 minuten. Dat geloofde ik direct al niet, want ik had online gelezen dat het een hike van een uur is vol met modder. Daar had ik mij op ingesteld en dat was maar goed ook. Op sommige plekken kwam het modder tot aan mijn enkels. Ik had het daarom al snel opgegeven om mijn schoenen schoon te houden. Glibber de glibber, BAM. Ver*****... Ik viel gelukkig voornamelijk op een stukje gras, dus alleen mijn korte broek en benen zaten onder de modder. Weer omhoog en verder. Ik ben hierna een paar keer bijna uitgegleden, maar ik kon mijzelf nu wel op tijd corrigeren, mede dankzij mijn hiking stokken.

Op een bepaald punt hoorde ik twee stemmen achter mij. Hé, dat moeten die andere twee zijn! Geen idee waarom ze achter mij liepen, want ze waren eerder ingecheckt. Ik liet ze voorgaan naar de waterval. Ik was er namelijk zelf nog niet over eens hoe ik verder moest. Ik was namelijk uitgekomen bij een open plek vol met grote rotsen. Het water sijpelde er daar tussendoor. Links aan de overkant van de rivier zag ik een paadje lopen. Ik zag het stel echter heel overtuigend over al die grote rotsen klimmen en klauteren. Ik besloot om achter het stel aan te gaan. Toen ik een klein stukje verder was, bedacht ik mij. Ik wilde toch eerst kijken of het paadje niet de juiste weg was. Toen ik omhoog liep was het al snel duidelijk dat hier geen pad liep. Weer naar beneden en dan toch over de rotsen klimmen. Hier gleed ik nog een keer uit waar bij mijn rechtervoet in de rivier terecht kwam. Eén droge voet, één natte. Het scheelde wel dat het nu voor mijn rechtervoet niet uitmaakte waar ik hem neerzette. Dat hielp wel met het klimmen over de rotsen. Ik was vrij snel aan de andere kant van de rivier. Mijn ploeteren door de modder en het klimmen over de rotsen werd beloond met een fantastisch mooie waterval. Ik stond even perplex. Ik zag dat het meisje van het stel al in het water was gesprongen en de jongen maakte de ene foto na de andere. Mooi, dit zijn vaak van die mensen die alleen foto's maken en daarna direct weer weggaan. Ik ging rustig zitten, deed mijn schoenen en kleren uit en stapte het water in. Ook al zo koud, maar ik wilde er in ieder geval even in gezeten hebben. Ik ging steeds dieper zitten en zat op een gegeven moment op een steen met mijn halve lichaam in het water. Dit deed ik bewust, zodat mijn knieën helemaal in het water zaten en zo gekoeld werden. Ik had het idee dat het stel hoopte dat ik wegging, maar ik bleef lekker zitten. Na een tijdje stapte ik uit het water en deed ik een handdoek om mij heen. Ik wachtte tot ik wat aan de lucht was opgedroogd en hoopte dat het stel ondertussen weg zou zijn. Ze gingen inderdaad niet lang daarna weer op weg terug. Perfecto! Ik gebruikte mijn selfiestick om foto's bij de waterval te maken. Ook had ik zin om de stoute schoenen aan te trekken. Hoe natuurlijk is het om in je natuurlijke vorm in de jungle te zijn? Ik had dit ergens in een blog gelezen en dat leek mij wel wat. Ik trok mijn bikini uit en genoot nog even van het water. Ik durfde niet te lang in mijn natuurlijke vorm te zijn, bang dat ik betrapt zou worden door andere mensen, en dus ging ik niet gauw daarna weer uit het water. Ik droogde mijzelf af en trok normaal ondergoed aan, omdat ik hierna nog verder naar Mishuallí wilde gaan. Nadat ik mij weer had aangekleed, ging ik nog heel even zitten om te genieten van de waterval. Op dat moment trok een beweging in het water mijn aandacht. Het leek op een tarantula. Nee, dat zou echt weer iets voor mij zijn om dat te denken. Ik bleef gefascineerd zitten kijken. Het lijkt toch echt op een tarantula. Ik pakte mijn telefoon en zoomde in. Het is inderdaad een tarantula. "Hij drijft op zijn kop, dan is die vast dood". Wacht eens even, spinnen kunnen vrij lang onderwater overleven. Shit, ik wiste dus helemaal niet zeker of hij dood was. Ik propte mijn spullen in mijn tas, trok mijn schoenen aan, klaar om te vluchten zodra het nodig was. Ik bleef nog even kijken. Er dreef een groot blad langs de spin en hij klom erop. Zeker weten niet dood dus! Dit was mijn cue om weer aan de hike terug te beginnen. 

Onderweg terug kwam ik verschillende mensen tegen. De eerste groep was al bijna bij de grote rotsen. Het was maar goed dat ik niet te lang naakt ging zwemmen. Elke groep, gezin of stel vroeg mij hoe lang het nog was naar de watervallen. Sommigen dachten dat ze er al bijna waren, terwijl het nog een half uur lopen was. Die vrouw in het begin kan beter gewoon de waarheid vertellen, scheelt veel irritatie denk ik. De terugweg duurde ongeveer even lang als de heenweg. Het was wel pittiger, omdat het bijna alleen maar naar beneden was. Het pad was zo nat en vol modder dat het vaak een glijbaan was. Tel daar nog een geblesseerde knie bij op en dan heb je een recept voor plezier. Ik was echter wel trots dat ik deze hike heb kunnen volbrengen. Mijn knie deed echter wel pijn. Toen ik terug bij het begin was, heb ik eerst mijn schoenen, stokken en benen in de rivier gewassen. Daarna heb ik een biertje gedronken in het restaurantje om mijn knie even rust te gunnen. Ik had nog even de tijd voordat de bus langs zou komen richting Mishuallí. Na mijn biertje stond ik op en liep ik terug naar de weg. Ik hoefde niet lang te wachten toen de bus al langskwam. Ik stapte in en kon nog even relaxen tot mijn volgende stop. 

De bus naar Mishualli duurde 30 minuten. Onderweg kon ik heerlijk genieten van al het natuur. Ik blijf mij verbazen hoe mooi de natuur hier is in Ecuador. Ik had op de kaart al gezien dat Mishuallí een klein dorpje is wat makkelijk te verkennen is in een paar uurtjes. Ik kocht eerst een paar broodjes bij de bakkerij en liep daarna een rondje. Ik stuitte al vrij snel op een strandje. Ik liep wat rond en zag dat er verschillende boottours werden aangeboden. In een blog had ik gelezen dat het vrij gaaf is om op de rivier te varen. Ik kon kiezen uit verschillende tours en ik koos voor eentje waarbij ik naar een indigenous dorpje kon gaan. De boottrip duurde misschien 7 minuten, dat was een beetje teleurstellend. Zeker voor $30. Maar goed, er zat natuurlijk een tour bij, dus dat zal best gaaf zijn! Aangekomen bij het dorpje vroegen ze mij om nog eens $10. Ik keek de kapitein vragend aan. Ik had toch al betaald voor de tour? Nee dus, de dertig dollar was alleen voor het stukje varen naar het dorpje toe. Ik was er nu al, dus schoorvoetend betaalde ik de $10. Wat ze uitlegden klonk goed, dus dit moet wel gaaf gaan worden. Ik werd een hut in geleid en moest daar op een bankje gaan zitten. Er zat al een grote groep Spaanstalige toeristen. Ik kreeg een meisje toegewezen die alles in het engels zou uitleggen. Helaas was haar engels erg slecht, dus was het nog steeds lastig te volgen. We kregen een voorstelling van een indigenous dans. Na de dans werden we allemaal gevraagd om mee te doen. Dat was wel even lachen. Hierna werden we naar een grote steen begeleid. Wat ik ervan begrepen heb is dat het een heilige rots is waar allerlei dieren in te zien was. Ik gok dat de rots zo'n 4 meter hoog was en 6 meter breed. Nadat ze alle dieren hadden laten zien, mochten we de rots beklimmen. Dat voelde een beetje gek, omdat ik dacht dat het een heilige steen was. Na de rots werd ik naar een open plek geleid waar jongens stonden met dieren, zoals een tarantula, een anaconda, een aapje en een papegaai. Voor extra geld kon ik daarmee op de foto. Misschien een beetje hypocriet, maar ik ben er op tegen om op deze manier op de foto te gaan met een dier. Deze dieren horen niet gebruikt te worden voor de entertainment industrie. Ik sloeg dat dus over. Hierna werd ik naar een hut gebracht waar handwerkjes waren. Ik dacht dat ze gingen laten zien hoe de handwerkjes gemaakt werden, maar het was gewoon een souvenir winkel. Terwijl ik daar aan het rondneuzen was, kreeg ik nog een typisch indigenous kop thee aangeboden. Die was overigens wel lekker. Ik zat te wachten op het volgende onderdeel, maar dit was alles. $40 totaal voor een korte boottocht en een super toeristische tour wat weinig voorstelde en niet te volgen was. Dit staat op nummer één van mijn slechtst uitgegeven geld. Ik besloot nog maar even van het korte boottochtje terug te genieten, zodat het niet helemaal als weggegooid geld voelde. 

Ik had nog even de tijd voordat de bus terugging naar Tena. Hoewel het strandje vol met mensen was, was het toch een erg mooi uitzicht. Ik ging op een boomstam zitten en keek om mij heen. In de bomen waren aapjes aan het spelen en met elkaar aan het dollen. Ik zag hoe mensen met de apen omgingen. Dat is gewoon niet oké. De aapjes werden met hun staarten opgetild en rondgedraaid. Ik snap soms niet hoe de mensheid in elkaar zit. Je kan toch gewoon staan of zitten kijken hoe deze leuke wezens rondrennen en klimmen? Ik liep nog even wat rond en keek naar de aapjes. Terwijl ik langzamerhand terug naar het stadje liep, sprong er ineens een aapje vlak voor mij. Hij speelde in het zand en probeerde het harde zand op te pakken. Hij haalde zandplaten uit het zand, hief het hoog boven zijn hoofd en sloeg het stuk, zodat het zand alle kanten op spatte. Ik bleef een tijdje gebiologeerd kijken, totdat er andere mensen bij kwamen staan en het moment verpestte. Vet irritant. Ik was wel weer even klaar met al het toerisme en liep terug naar het centrum van het stadje. Ik kocht nog even een ijsje en een frisje bij een supermarkt om een beetje af te koelen. In een heel schattig prieeltje at ik mijn ijsje op en genoot ik van het koude frisje. Het was tijd om te gaan, dus ik stapte de bus weer in en kon nog een uur genieten van de prachtige jungle. 

Terug in Tena ging ik dit keer direct naar een restaurant. Ik had de eerste avond al eentje gevonden die vanaf mijn hostel bijna 20 minuten lopen was. Vanaf het busstation was het maar een klein kwartiertje. Aangekomen bij het restaurantje nam ik nog even de tijd om het menu te bekijken. Ik zag een heerlijke vegetarische hamburger wat op dat moment perfect was voor mij. Ik nam plaats en het duurde even voordat er iemand bij mij was. Het wachten was het allemaal waard. Deze vegetarische burger staat voor mij op nummer twee in het lijstje 'Beste vegetarische burger in Zuid-Amerika'. Terwijl ik aan het eten was, begon de zon langzamerhand onder te gaan. Ik aanschouwde een prachtige roze zonsondergang. Voordat de zon helemaal onder ging, betaalde ik snel mijn eten en liep een stukje verder naar het uitkijkpunt. Zo snel als ik kon, schoot ik een paar foto's. De maan was inmiddels ook al opgekomen, wat het plaatje compleet maakte. Hierna was het tijd om terug naar het hostel te gaan. Onderweg deed ik nog een paar boodschappen en daarna was het plan om niet te laat op bed te gaan. Echter toen ik terug was in het hostel raakte ik aan de praat met Beth. Een dame uit de UK met een alternatief uiterlijk, wat haar super cool stond. Onderwijl kwam er een Israëlische jongen terug van zijn hardloop sessie. Met zijn drieën wisselden de serieuze onderwerpen en grappige onderwerpen zich af. Ik zag dat het steeds later werd, maar het was zo gezellig. Daarnaast had onze kamers geen ramen, en zat het chill gedeelte recht naast het raam. Ik wist dat ik toch niet in slaap zou kunnen komen, dus dan kan ik er beter bij zitten. Een tijdje later kwamen er meer mensen terug van het eten. De tijd kroop langzamerhand naar half 11 en ik wist dat ik de volgende dag er super vroeg uit moest om de bus naar Cuenca te pakken. Ik taaide af. Tegen de tijd dat ik klaar was en in bed lag, kwamen de anderen ook niet lang daarna om naar bed te gaan. Ik was inmiddels zo moe, en ik had mijn oordoppen in, dus viel ik gemakkelijk in slaap. 

De volgende ochtend gooide ik de laatste spullen in mijn backpacks, maakte ik nog even snel een ontbijtje en daarna vertrok ik naar het busstation. Ik pakte de bus van 07.00 uur en was echt net op tijd. De busrit naar Ambato duurde ongeveer vijf uren. Ik wist van te voren al dat ik net te laat zou zijn voor de bus van 12 uur van Ambato naar Cuenca, dus wist ik dat ik het rustig aan kon doen en tijd genoeg had om een buskaartje te kopen en wat eten voor onderweg. De bus naar Cuenca zou om 13.15 uur vertrekken. Op dit busstation was er maar één supermarkt met alleen maar snacks en frisdrank. Geen normaal eten. Ook was ik mijn aansteker verloren en zocht ik dus naar een vervanging. Dit hadden ze ook niet. Nadat ik mijn buskaartje had gekocht, besloot ik om weer naar buiten te lopen en te kijken of er iets in de buurt was. Aan de andere kant van de drukke weg zag ik in ieder geval een bakkerij en het leek erop dat er ook een supermarkt was. Met mijn bijna 30 kg aan spullen zwoegde ik die kant op. In de supermarkt was het direct raak: aanstekers! Ik kocht er dit keer twee, zodat ik altijd een reserve heb. Twee gebouwen verder was het bakkerijtje waar ik heerlijke broodjes gekocht. Gewapend met mijn nieuwe aankopen, liep ik terug naar het busstation. Voor het busstation rookte ik nog een sigaretje, want ik wist dat het wel even zou duren voordat ik er weer één kon roken. Drie meter aan mijn rechterhand zat een jongen. Hij vroeg om een sigaretje en wilde mij er geld voor geven. Dit pakje kostte maar $1. Daar ga ik echt geen geld voor vragen. Ik gaf hem de sigaret. Pas hierna besefte ik mij dat ik niet zeker wist of deze jongen wel boven de 18 jaar was. Ik had het sigaretje al gegeven, dus ik liet het er maar bij. Uiteindelijk is het een keuze en ik kon moeilijk de sigaret uit zijn handen slaan. Binnen at ik een deel van de broodjes op en toen was het wachten. Toen het bijna tijd was om te gaan, liep ik naar buiten waar de bussen stonden. Drie keer werd er om mijn ticket gevraagd en drie keer zeiden ze dat ik goed stond en dat de bus daar zou aankomen. De bus was alleen een half uur te laat. Ik baalde er een beetje van, omdat het al zo'n lange reisdag was. De chauffeur reed gelukkig wel lekker door, dus bang voor meer vertraging was ik niet. Toen we door de bergen reden, reden we door de wolken heen. Dat vond ik wel even spannen, maar aan de andere kant zorgde het ook voor een magisch spookachtige landschap. De chauffeur trok zich niks aan van het verminderde zicht en denderde gewoon door op de smalle bergwegen. Een seconde heb ik nog even gedacht om mijn familie en vrienden te appen dat ik van ze houd. Ik heb dat niet gedaan, omdat ik ook niet mensen onnodig bezorgd wilde maken. Al met al ben ik veilig aangekomen in Cuenca. Hier ga ik drie of vier nachten blijven. Het ligt er net even aan hoe makkelijk ik naar het vliegveld van Guayaquil kan komen om naar de Galapagos eilanden te vliegen. 

Zo, dit waren mijn avonturen weer in de jungle! Ik hoop dat jullie nog steeds net zo van mijn verhalen geniet als ik geniet van het beleven van deze avonturen. Bedankt voor jullie tomeloze support! 

Ciao mi familia y mis amigas!