The Galapagos Islands: a real garden of Eden I

Woensdag 11 mei 2022

Nederlandse tijd:  06:51 uur
Ecuadoraanse tijd: 23:51 uur

De heenreis, 8 mei

Het was vroeg in de morgen en daarmee bedoel ik echt heel erg vroeg. Om half 5 stond ik in de ochtend klaar om te gaan. Wederom bestelde ik in mijn beste Spaans een taxi en deze zou er met tien minuten ongeveer zijn. Hoewel het erg vroeg was, wat voor een uitgestorven stad zorgde, dacht ik dat het niet een groot probleem zou zijn om op straat te wachten. Het hostel lag aan een plein, dus ik moest zo'n tien meter lopen voordat ik bij de taxistandplaats was. Ineens hoor ik een stem achter mij en het eerste wat hij zei was: "I am not gonna hurt you, but I need some money". Daar sta je dan met een grote backpack en een daypack in een grote lege stad met niemand op straat om je te helpen. Ik bleef rustig met hem praten, maar van binnen bonkte mijn hart als een bezetene. De jongen sprak beleefd en accentloos Engels. Hij had een grote hond bij zich. In Zuid-Amerika wordt heel erg gewaarschuwd voor berovingen en er wordt geadviseerd om ten alle tijde je geld af te staan. Dit was ik al twee maanden aan het oefenen. Daarom zei ik natuurlijk: "Here is my money, please don't hurt me"! Nopes, natuurlijk niet. Zo vaak in mijn hoofd heb ik deze situatie geoefend en mijn reactie was: "No". Hij vroeg het nog een aantal keer en ik gaf aan dat ik nog een beetje geld had en dat was voor de taxi en dat ik weg moest, omdat ik mijn vlucht moest halen. Ik heb echt veel geluk gehad. De jongen liep weg, keek nog wel een paar keer om, maar liet mij verder met rust. De taxi kwam ook ondertussen en ik deed snel mijn tassen in de auto en stapt in. Het gevaar was weer geweken. 

Tony, de hosteleigenaar, had mij een shuttle station aangeraden. Zij bieden shuttles aan die rechtstreeks naar het vliegveld gaan van Guayaquil. Aangezien dit een erg gevaarlijke stad is, leek mij dit verstandiger. Zo hoefde ik niet nog van het busstation naar het vliegveld te lopen. De shuttle duurde ongeveer vier uren en kostte mij $12. Duurder dan wat ik normaal betaalde, maar het was het erg waard. Op het vliegveld moest ik veel zaken regelen voordat ik klaar was om te vliegen. Gelukkig was ik al een aantal reizigers tegengekomen die de oversteek hadden gemaakt, dus ik had al behoorlijk wat tips gekregen. Ik moest uiteraard de gewone incheck doen, toen moest ik een briefje halen als bewijs dat ik gevaccineerd was, daarna moest ik een toeristenvisa kopen voor $20, daarna werd mijn bagage gecheckt op verboden goederen (zoals koffie, planten, etc), hierna kon ik mijn tas afleveren en door de check van de reguliere douane. In totaal heb ik voor mijn vliegticket $380 betaald voor een retour. Aangezien ik besloten heb om een week langer op Galapagos te blijven, had ik nog extra omboekingskosten van $90 gemaakt. 

Het vliegen was super relaxed. Als toerist moet je de duurste ticket kopen en dat houdt ook in dat je 'businessclass' reist. Ik zat op stoel nummer 1 in rij nummer 1. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ook zat er helemaal niemand naast mij gedurende de hele vlucht. Dat was echt wel een bijzondere ervaring die ik waarschijnlijk niet meer ga meemaken. De vliegreis duurde ongeveer twee uren en dat was het minst lange van de reis. Bij aankomst op Galapagos moesten we allemaal weer door controles en moesten we $100 betalen voor de entree van Galapagos. Het is namelijk een nationale park en hiermee onderhouden ze de natuur. Om überhaupt door de controles te komen en mijn backpack terug te krijgen, duurde echt heel erg lang. Ik had al een glimp van Galapagos op gevangen en ik wilde daar zo graag meer van zien en dan sta je vast op een vliegveld. Na een tijd had ik mijn backpack en kon ik eindelijk verder. Ik wist dat ik een busticket moest kopen van $5. Ik liep snel naar het juiste loket, waardoor ik hier als eerste aankwam en niet zo lang hoefde te wachten. Er stond alleen al een hele rij voor de bus, dus daar moest ik wel weer lang wachten. De tassen moesten we op een stapel gooien en die werden door de buschauffeurs in de bus ingeladen. Wij konden daarna ook instappen. Hierna werden wij en de tassen op een boot geladen. Voor $1 bracht de kapitein ons naar de overkant naar Santa Cruz. We kwamen aan op een kleine haven. Hier zocht ik naar mensen om een taxi te delen en al gauw vond ik een Nederlands stel die ook een taxi wilde nemen. Voor $9 werd ik afgezet bij mijn hostel. In totaal had ik ongeveer 12 uren gereisd om van Cuenca naar Galapagos te reizen.  

Mijn incheck bij Elizabeth Hostal ging niet heel soepel. Die vrouw sprak niet goed Engels, maar behandelde mij alsof ik helemaal geen Spaans sprak. Ze bedoelde het goed, maar na zo'n lange dag wilde ik gewoon graag naar mijn kamer en mij opfrissen. Na een snelle douche en een beetje settelen in mijn privé kamer, ging ik op pad om het eiland te verkennen. Ik liep naar de kade en zag al een hele hoop zeeleeuwen. Ze lagen echt overal. Op bankjes, op de stoep, op de kades, op boten; echt super mooi om te zien. Aangezien dit de eerste keer was dat ik zo dicht bij zeeleeuwen kwam, was ik in het begin een beetje voorzichtig. Op de kade raakte ik in gesprek met een jongedame. Haar naam is Shauna en ze komt uit Ierland. Ik had gehoord dat het best lastig kan zijn op Galapagos om mede-backpackers te vinden. Dit ging dan best makkelijk. Ze was ook alleen op reis en wilde wel wat dingen samen gaan doen. Ze had ook nog een andere meid ontmoet in haar hostel, dus besloten we om met z'n drieën de volgende dag naar Tortuga Beach te gaan

Dag 1: Santa Cruz, 9 mei

Shauna, de andere dame en ik gingen op pad naar Tortuga Beach: een idyllische plek met witte stranden en een blauwe oceaan. Het is mogelijk om met een boot (20 min) naar Tortuga Beach te gaan, wat ons $10 zou kosten per persoon. Aangezien er niks mis is met de benenwagen, gingen we lekker wandelen. Zoals zo vaak op reis werd er gezegd dat het misschien een half uur lopen is, wat in de praktijk altijd langer is. Ergens klopte het dit keer ook wel een beetje, want tot aan het eerste strand 'Playa de la Bahía' was het inderdaad een half uur lopen. Er was een stenen pad aangelegd door de mangroven en dit pad ging door een licht heuvelachtig landschap. Met een brandende zon in de nek, was dit soms nog best pittig. Aangekomen op het eerste strand, raakte ik eerst in de war. Is dit la Playa de Tortuga? Een wilde zee zwiepte de één naar andere golf op het strand. Goed misschien voor windsurfen, maar het leek niet heel aantrekkelijk voor zwemmen. Gezien de wandeling verder prima was, gingen we verder over het strand. We zagen in de verte meer mensen lopen, dus wellicht moesten we nog een stukje. Terwijl we een groep mangrove dichterbij zagen komen, zagen we ook een hele hoop zwarte leguanen op het strand liggen chillen. Draakachtige wezens met een lange staart en op de rug aan mooie kam. Ze bewogen niet en bij sommige leek het alsof ze midden in het lopen waren bevroren. Meer mensen waren hier even gestopt met wandelen en namen gretig foto's van deze bijzondere wezens. Wij besloten hier om ook even pauze te nemen en van het uitzicht en de mooie dieren te genieten. Verderop zagen we vogels vechten om een dode vis. De pelikaan was erg beschermend om de vis, dus de andere (kleinere) vogel maakte geen schijn van kans. We voelden wel mee met de pelikaan, want hij kreeg de vis maar niet goed in zijn bek. Poging na poging mislukte. Na een tijdje liepen we weer verder om verder te zoeken naar la Playa de Tortuga. We zagen iemand staan in een jas van het Nationale park Galapagos. Hij wees ons de juiste weg. En daar was het dan. Een klein stukje hemel op aarde: een wit strand, groene vegetatie en een helder blauwe oceaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in het vliegtuig naar beneden keek en dacht: "Oh, is dit Galapagos? Dit uitzicht kan ik ook op andere plekken zien en dat kost mij minder geld". Op Tortuga Beach begon ik te snappen wat er zo speciaal is aan Galapagos. Het gaat niet alleen om de witte stranden en de licht blauwe oceaan, het gaat vooral om de flora en fauna wat de Galapagos eilanden speciaal maakt. We gingen een tijdje chillen op het strand, genieten van het uitzicht en goede gesprekken. De dames wilden niet echt zwemmen, maar als een echte waterrat wilde ik dat natuurlijk wel. Ik had mijn duikbril en snorkel mee, dus ik wilde wel een poging wagen om wat nieuwe fauna te ontdekken. Ik had gauw door dat er haaien waren. Ik wist niet of ze gevaarlijk waren of niet. Om rare situaties te voorkomen, ben ik maar weer gauw het water uitgegaan. 

In de verte zagen we kano's liggen waar net een groep mensen mee weg gingen. De dames wilden wel kanoën en daar was ik ook zeker voor in. Een goede manier om de baai te verkennen, zonder opgegeten te worden door haaien. Shauna ging vragen hoeveel het zou kostten en hoe lang we de kano's konden huren. Het was een uur voor $10. Een prima prijs! Zodra de groep terug kwam met de kano's, liepen we naar de verhuurster toe en huurden we twee kano's. Ik wilde graag alleen, dus de dames gingen samen. We hebben iets meer dan een uur gekanood en wat hebben we veel gezien! We hebben een aantal gigantische zeeschildpadden gezien, white tip sharks en een hele school roggen. Van mijn vriend had ik een waterdichte telefoonhoes gekregen de laatste keer dat ik hem zag. Ik wist dat ik er niet diep mee kon gaan, maar net onder de oppervlakte moest wel lukken. Zo heb ik hele mooie filmpjes kunnen maken van de dieren. 

De dame, waarvan ik de naam dus niet meer weet, wilde al eerder weg. Zij ging terug lopen. Hoewel het een prima stuk was, zagen Shauna en ik dat niet zitten. De boot terug was $10, dus die route namen wij. Het was een hele wilde rit terug met hele hoge golven. Zelf dacht ik dat het een relaxt bootritje zou worden, waardoor we weer een andere kant van het eiland zouden zien. Dat was totaal niet het geval. De tocht duurde normaal rond de twintig minuten, maar door het omgeslagen weer duurde het nu bijna twee uur. Totaal geen pretje. Terug aangekomen op het vaste land was ik blij dat ik weer grond onder mijn voeten had. We waren aardig op tijd terug, zodat we nog naar het Darwin Research Centre en Tortoise Breeding Centre konden lopen. Daar aangekomen startte er toevallig net een tour door het broedcentrum. De arme tourgids moest alles twee keer vertellen: één keer in het Engels en één keer in het Spaans. De Spaanstalige groep was groter en je kon merken aan de gids dat hij de Engels sprekenden af en toe vergat. Aan het einde van de tour trok ik de stoute schoenen aan en stelde ik hem nog wat vragen over stukjes van de tour die wij niet mee hadden gekregen. Hij verontschuldigde zich, wat natuurlijk niet hoefde, en beantwoorde alle vragen die we maar hadden. Na de tour hadden we nog een klein beetje tijd om naar de Research Centre te gaan. Het was een korte ervaring, maar voldoende om een beter beeld te krijgen van de geschiedenis van de schildpadden en de andere fauna op de eilanden Galapagos. 

Dag 2: Santa Cruz, 10 mei

In de ochtend hadden Shauna en ik beiden ons eigen planning. Voor mij was het belangrijk om een duikschool te vinden en deze te gaan boeken. Dit zou namelijk de rest van Galapagos bepalen qua planning. Thuis had ik al wat research gedaan en daar kwamen twee duikscholen uit. Deze wilde ik eerst bezoeken. De eerste duikschool was vlakbij mijn hostel genaamd "Academy Bay Diving". Voor mij is een eerste indruk altijd het belangrijkste. Hoe gaan de medewerkers om met de duikers. Dit zegt ook veel over hoe de duikschool omgaat met het duiken zelf. Het kan een gevaarlijke sport zijn, dus kies ik altijd voor een duikschool die goed voelt. Bij deze duikschool voelde het niet goed. Er was weinig internet op Galapagos, dus ik kon moeilijk uitzoeken welke plekken leuk waren om te duiken. Daar zocht ik dus advies in, maar dat bleek lastig voor deze duikschool. Er was verder ook geen onderhandeling mogelijk in prijs of het nemen van een pakket. Ik vond ze afstandelijke overkomen. Op naar de volgende duikschool! Dit was Suba Iguana. Wat een verademing. Er was niet direct tijd voor mij, dus vroegen ze mij plaats te nemen bij een tafel. Een medewerker kwam naar mij toe en nam mij mee naar wat de mogelijkheden waren en op welke dagen waar werd gedoken. Ik besloot te duiken op zaterdag 14, zondag 15 en maandag 16 mei. Dat betekende dat ik nog tijd had om zowel naar Isla de San Cristobal als Isla Isabela te gaan.

Tegen de middag sprak ik met Shauna af om naar La playa el Garrapatero te gaan. Dit is een strand vergelijkbaar met Tortuga Beach, alleen was dit strand moeilijker te bereiken. Het is te ver om te lopen. Mountainbiken is mogelijk, maar wij besloten om een taxi (truck) te nemen. Normaal kost dit $40, maar wij hadden onderhandeld voor $15 heen en $15 terug. Het voelde voor Shauna niet goed om af te dingen, terwijl wij de "rijke westerlingen" zijn. Ergens snapte ik dat wel. Aan de andere kant heb ik vaak genoeg eten of geld gegeven aan arme mensen tijdens het backpacken. Galapagos, één van de duurste plekken van mijn reis, voelde niet als een plek waar dit nodig was. Toch gaf ik Shauna gelijk en konden we deze man best wat meer betalen. Uiteindelijk hebben we beiden een fooi gegeven van $10, zodat deze man toch kreeg wat hij in eerste instantie vroeg. 

Dit strand was ook idyllisch, net zoals Tortuga Beach. Het was wel een stuk rustiger, wat het fijn maakte om te relaxen. We praatten niet veel, maar lazen veel en zaten beiden in onze eigen wereld. Ik merkte de vorige dag al dat Shauna in een wat snellere reisstijl zat dan ik en dat bleek deze dag weer. Ze had maar een week op Galapagos, waar ik er twee had. Zij zat daarom in een sneltrein en wilde weer op tijd weg bij dit strand. Terug in het hoofdstadje hebben we afscheid genomen en zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik heb haar daarna niet weer gezien. Deze avond had ik afgesproken met Sam. Ik had hem ontmoet in Cuenca en wist natuurlijk dat hij op Galapagos was. We hebben samen gegeten en kozen ervoor om de volgende dag samen naar Isla de San Cristobal te gaan. Dit is een kleiner eiland, waar ook veel te zien is. Veel kan je doen op eigen houtje, wat het relatief goedkoper maakte dan andere eilanden. Een retourticket was $60, en dat is helaas niet onderhandelbaar. Heel toevallig hadden we beiden hetzelfde hostel geboekt, wat het afspreken gelijk een stuk makkelijker maakte. Met Sam heb ik heel wat afgelachen en we hebben samen leuke avonturen beleefd. 

Dag 3: San Cristobal, 11 mei

De boot vertrok om 07.00 uur. Ik moest nog een ticket regelen, dus zorgde ik dat ik ruim op tijd bij de verkoopbalie was. Sam had bij dezelfde man tickets gekocht, en hij had mij aangeraden om mij half 7 bij de verkoper te melden. Aangezien Sam al een ticket had, besloten we elkaar bij aankomst op San Cristobal op te zoeken. Gelukkig waren er nog tickets over en kon ik mee met een veerboot. Ik had Sam nog wel in de verte gezien, maar zag al snel dat we niet op dezelfde boot zouden zitten. Aangezien ik geen ochtendpersoon ben, besloot ik om niet naar hem toe te gaan en hem op San Cristobal op te zoeken, zoals afgesproken. Het bootritje was prima en duurde zo'n 2 uren. Ik droomde een beetje weg en genoot van de vaart. 

Aangekomen op het eiland zag ik Sam al. Ik moest nog even wachten op mijn backpack, voordat ik kon gaan. Samen liepen we naar het hostel en daar konden we vrij snel inchecken. Het was een prima hostel met ook prima Wifi, wat best bijzonder is op Galapagos. Gezien we beiden weinig tijd hadden op San Cristobal, gingen we ons snel omkleden, onze spullen pakken en op weg. Bij het hostel konden we gebruik maken van mountainbikes. Sam had veel vertrouwen in mij, aangezien ik uit een fietsland kom. Deze mountainbikes fietsten voor geen meter en hier en daar moesten we toch een flinke heuvel op. En tsja, dat kennen we niet in Nederland. Sam is iemand die thuis veel fietst en vond het natuurlijk fantastisch dat hij een Nederlander eruit fietste. En natuurlijk werden er veel grappen gemaakt over dat Nederland zo plat is. Ach, ik kon het prima hebben en we hebben veel lol gehad onderweg naar La playa la Loberia, waar we zouden gaan snorkelen. 

We konden niet helemaal naar het strand fietsen. We deden de fietsen op slot en liepen het laatste stukje. Op het strand zagen we al snel heel veel zeeleeuwen en ook een baby zeeleeuw. Ik was instantly verliefd. Wat een mooie plek. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik denk dat dit tot nu toe het mooiste strand was waar ik was geweest. Het enige nadeel was dat er weinig schaduw was. Sam heeft rood haar en een bleke huid, dus dit kon voor hem een ding worden. Gelukkig was ik wel goed geïnformeerd door Scott (ook van Cuenca) voor de harde zon van Galapagos en had ik daardoor Sam aangeraden om een duik shirt te huren. We lieten onze spullen achter en namen onze snorkel spullen mee naar de oceaan om te gaan snorkelen. Ik was Sam al vrij snel kwijt, maar dat was niet erg. Als het gaat om duiken of snorkelen, ben ik best op mijzelf. Ik zag van alles. Veel vissen met gele lippen, kleine visjes en hele grote vissen en een soort van zee-egels. Op een gegeven moment zag ik een gigantische zeeschildpad. Ik volgde hem op een afstand en bleef vlakbij hem drijven. Als ik had gewild, had ik hem soms kunnen aanraken, zo dichtbij zwom ik. Vanuit mijn duikopleiding heb ik echter geleerd om niet zomaar flora of fauna aan te raken. Wees eerlijk, zou jij het leuk vinden als verschillende mensen je de hele dag aanraken? Ik vond het wel zo vet dat ik Sam wou roepen. Op dat moment merkte ik dat hij totaal niet in de buurt was. Ik besloot terug naar het strand te gaan om te kijken waar hij was. Er stond een beetje stroming en ik zag hem heel ver in de baai snorkelen. Ik begon mij zorgen te maken, omdat hij vrij dicht bij de rand kwam waar de stroming naar buiten ging. Als hij daarin zou komen, zou bij zo de oceaan ingeblazen worden of op rotsen geknald worden. Hij was echter aan het snorkelen en zag mij daardoor niet. Ik bleef zwaaien tot hij eindelijk op keek. Ik maakte een gebaar dat hij terug naar het strand moest gaan zwemmen. Eerst leek het erop dat hij niet ging luisteren, maar na een tijdje begon hij toch terug te zwemmen. Nu het gevaar geweken was, ging ik terug het water in om op zoek te gaan naar 'mijn' schildpad. 

Tijdens mijn zoektocht zag ik ineens een wel heel nieuwsgierige baby zeeleeuw. Ik was nog niet zo dichtbij geweest en zeker niet in het water, waar zij zeker in het voordeel zijn. De zeeleeuw zwom om mij heen en probeerde met mij te spelen. Ik vond dit behoorlijk spannend. Dieren in het wild zijn onvoorspelbaar. Op dat moment was ik niet per se bang voor de baby zeeleeuw, maar wel voor papa en mama die vast niet ver van ons af waren. Ik draaide om mij heen om de baby zeeleeuw in de gaten te houden. Ik bleef wel rustig en besefte ook dat dit een once-in-a-life-time was. De baby zeeleeuw raakte waarschijnlijk verveeld, omdat ik niet reageerde. Ik besloot om weer even uit water te gaan, om hier even over na te denken. De baby zeeleeuw was totaal niet bedreigend en mijn observatie dat hij wilde spelen was waarschijnlijk correct. Ik had mijzelf genoeg gerustgesteld om weer terug te gaan in het water. Terwijl ik 'mijn' schildpad weer had gevonden, merkte ik nog twee snorkelaars op: een man en een vrouw. Ze hadden een GoPro bij zich, en waren duidelijk bezig met influencer dingen. Op zich niet erg, ze stoorden mij niet en ik kon nog rustig de schildpad volgen en bekijken. Totdat ze de schildpad begonnen aan te raken en op te jagen. De schildpad voelde zich duidelijk niet op zijn gemak en probeerde te ontsnappen, maar hij was niet snel genoeg. Ik wilde er iets van zeggen, maar deze man en vrouw hadden vinnen aan en waren daardoor veel sneller dan ik in het water. Ik ergerde mij kapot, maar kon niks doen. Daarom ging ik maar het water uit. Toen ik de man en de vrouw uit het water zag komen, wilde ik er eigenlijk iets van zeggen, maar dat heb ik niet gedaan. Sam kwam niet veel later ook uit het water. Ik ging nog even op het strand liggen om te zonnen en op te drogen. Gezien Sam zijn blanke huid dat niet aan kon, ging hij 'schuilen' in het enige houten huisje wat er stond. Hij wilde niet te lang blijven, dus na een tijdje pakten we onze spullen in en fietsen we terug naar het stadje. 

We hadden best nog wat tijd over, dus gingen we naar Centro de Interpretaciones. Dit is een centrum waar je doorheen kan lopen met alle informatie over de geschiedenis van Galapagos die je je maar kan wensen. Het was een bizar groot centrum. De eerste 45 minuten tot een uur heb ik alle borden gelezen. Na een tijdje ging de informatie over van de geschiedenis naar de huidige tijd. Sam was ik al een tijdje kwijt, want die ging er een stuk sneller doorheen als ik. Het laatste gedeelte vond ik een stuk minder interessant, dus ging ik naar de uitgang waar Sam al stond te wachten. Vanuit dit centrum ging er een pad naar boven naar het viewpoint Tijeretas. Hoewel we niet veel gelopen hadden die dag, deed mijn knie al een hele tijd pijn. Ik weet dat ik overkom als een uitgesproken persoon, maar als het gaat om mijzelf, dan houd ik mij vaak stil. Ik kan toch geen last zijn voor Sam? Nee, gewoon doorzetten en meegaan. Na een tijdje lopen, kon ik gewoon even niet meer. Ik baalde als een stekker, maar ik moest er toch wat over zeggen. Sam en ik ging zitten en ik legde het verhaal uit. Hij was zo lief en begripvol. We vervolgden onze weg en hij hielp mij waar nodig. We waren mooi op tijd voor de zonsondergang. Eén van onze 'running gag' is dat het maar niet lukt om samen een perfecte zonsondergang te zien. Dit keer hadden we een zonsondergang, we hadden elkaar, maar geen lekker biertje. 'Weer' niet gelukt, waar we natuurlijk smakelijk om konden lachen. We maakten een aantal foto's van elkaar om dit moment vast te leggen. Ik had nog wel wat koekjes bij mij, die ik met Sam had gedeeld. Op de terugweg hielp hij mij van de trappen af en verder naar beneden. We gingen nog ergens wat eten en daarna was het tijd om te gaan slapen, want hij moest de volgende dag vroeg op voor een tour die hij had geboekt. Hij had namelijk heel Galapagos laten plannen door een touroperator en deze dag was zijn 'vrije dag'. Ik had wat research gedaan en had eigen plannen gemaakt voor de volgende dag. 

Om de blogs wat behapbaar te houden, plaats ik deze eerst. Hopelijk komt de volgende snel online! 

Buenos noches y hasta luego!