The Galapagos Islands: a real garden of Eden II

Vrijdag 13 mei 2022

Nederlandse tijd: 20.27 uur
Ecuadoraanse tijd: 14.27 uur

Mijn vorige blog zijn we geëindigd met mijn eerste dag op San Cristobal. Deze had ik doorgebracht met Sam. De volgende dag ging ik alleen op pad om San Cristobal verder te verkennen. 

Dag 4: San Cristobal, 12 mei

Op een blog had ik gelezen dat een goede manier om de highlands van San Cristobal te verkennen met een taxi zou zijn. Gewoon een reguliere taxi. Waar je bij touroperators makkelijk $120 zou betalen, was het bij een reguliere taxi maar $60. De taxi bracht mij naar drie plekken: Laguna El Juno, Galapagaruera: tortoise breeding centre and Playa Puerto Chino. De tour duurde zo'n vier uren. 

Laguna El Juno is een grote vulkanische krater waar een meer in ontstaan is. Dit is de enige verswaterbron van heel Galapagos. De klim naar boven was nog best pittig. Een soort houten trap is aangelegd, waardoor de klim wat dat betreft wel comfort bood. Na flink wat gehijg en doorzettingsvermogen kwam ik na zo'n vijftien minuten boven. Waar het in de 'lowlands' rond de 28 graden was, was het in de highlands makkelijk meer dan 10 graden koeler. Ik was dan ook blij met mijn vest en regenjas. Mijn eerste blik boven was alleen maar mist. Alsof ik in een gigantische wolk stond. Ik zag de grond om mij heen en de mensen, maar waar een meer hoorde te zijn, zag ik helemaal niks. Mijn idee was om de hike van rond de driekwartier te maken rond het meer. Was dit het wel waard met dit weer? Ik hoorde meerdere mensen discussiëren met elkaar, die blijkbaar ook twijfelde om de hike te maken. Ik besloot om de hike niet te doen, maar nog wel even te wachten in de hoop dat het weer wat zou opklaren. Ik liep een paar meter verderop, zodat ik op een grote steen mijn lunch op kon eten. Gewapend met mijn selfiestick maakte ik een aantal foto's van mijzelf, om dit moment toch maar vast te leggen. Terwijl ik foto's maakte, zag ik op mijn foto's dat de mist/wolk wat op begon te klaren. Ik draaide mij vlug om, en daar was hij hoor! Met nog steeds wat mistachtige wolken die voorbij kwamen, wat het zicht af en toe vertroebelde, zag ik het meer! Ik zou bijna weer naar beneden gaan, toen een gezin mij aansprak. De lucht begon steeds meer op te klaren en ze vroegen aan mij of zij misschien even een foto van mij moesten maken. Ik bedankte eerst beleefd, gezien ik net een eigen fotoshoot met selfiestick achter de rug had. Ze drongen wat aan, en toen zei ik toch maar ja. Ze hebben verschillende foto's gemaakt en ook nog een paar korte filmpjes. Heel eerlijk: die waren toch echt beter dan mijn eigen amateuristische pogingen. We raakten wat verder aan de praat en we liepen samen langzamerhand naar beneden. Ik kwam erachter dat de man veel had meegemaakt. Hij vertelde openlijk over zijn leven, wat ik erg speciaal vond. Ook vertelde hij dat hij moeizaam liep, vanwege een kapotte knie. Hé, dat heb ik ook! Dat schept dan direct een band. Ook maakte hij grapjes over zijn omvangrijke gesteldheid en dat het beter was om wat lichter te zijn vanwege zijn kniëen. Ik gaf aan dat er bij mij ook zeker wat kilo's af mogen en dat hij zich vooral niet zorgen moet maken over dat hij hijgt of zweet. "Je laat je niet tegenhouden door je fysiek, en kijk eens wat je allemaal doet!". 

Mijn volgende stop was Galapaguera, een tortoise breeding centre. Tsja, als je er al één bezocht hebt, moet je de anderen ook bezoeken. Dit centrum was veel natuurlijker dan het centrum op Sante Cruz en het was ook nog eens gratis! Het was alsof ik door een natuurpark liep waarbij ik af en toe de reuzenschildpadden zag. Ik kwam gelukkig ook weinig toeristen tegen, die vaak luidruchtig en zonder respect naar de dieren zo'n park doorlopen. Ik bleef mij verbazen over die grote reuzenschepsels met hun dinosaurus pootjes en de traagheid van het bewegen. Regelmatig bleef ik op een afstandje staan of zitten kijken. Mijn lievelingsdieren zijn al jarenlang olifanten, maar goh, ik geloof dat ik daar de Galapagos schilpad aan toe kan voegen. Met mijn hart vol liefde en ook een beetje pijn, verliet ik na ongeveer een uur het centrum weer. Het idee dat er honderden jaar geleden nog 1000en reuzenschildpadden waren en dat, door vooral het toedoen van de mens, deze prachtige dieren met uitsterven wordt bedreigd. Het was weer wat om over na te denken. 

Mijn laatste stop was Playa Puerto Chino. Dit ligt aan de oostkant van het eiland. Hier merkte ik dat we weer flink gezakt waren in hoogte, want hier was het weer lekker warm. Het was een klein kwartier lopen naar het strand. Gezien mijn knieproblemen, was dat niet waar ik op zat te wachten. Maar ja, we kennen mij inmiddels, ik ga toch wel door. Aangekomen op het strand was dit het wederom waard. Een mooi wit strand omringt door rotsen. Het was een bewolkte dag, maar toch helder. Gezien ik nog een 'strandvakantie' van plan was in Montanita, wilde ik niet op het strand gaan chillen. Ik liep daarom over het strand naar een klein rotsenpartij. Daar zouden wel eens Blue Footed Boobies gezien kunnen worden. Helaas liep ik die krengen weer mis. Heel veel kleine krabjes en vogel kak, maar geen Boobies. Ik ben doorgelopen na het einde van de rotswand. Daar had ik mooi uitzicht op het strandje en ook op de oneindigheid van de atlantische oceaan. Daar had ik even een breek moment. Die heb ik meerdere keren gehad tijdens mijn reis, maar dit was een flinke. Ik ben op reis gegaan, omdat het al heel lang een droom van mij was, maar ik hoopte ook dat het in mijn persoonlijke groei zou bijdragen. Ik was alleen, onzichtbaar tussen de rotsen, dus ik liet mijn tranen rijkelijk vloeien. Ontroostbaar, totdat ik mensen mijn kant op hoorde lopen. Ik droogde mijn tranen en glimlachte het gezin toe. Ze gingen vlakbij mij zitten, wat voor mij een cue was om te gaan. Via de andere kant liep ik de rotsen weer af, over het strand, terug naar de nog wachtende taxi. 

In de avond sprak ik weer af met Sam om wat te gaan eten. We bespraken onze dag en alle avonturen die we mee hadden gemaakt. We eindigden de avond met een lekker ijsje, gingen nog heel cheesy op de foto met de verlichte letters 'San Cristobal' en gingen daarna ieder naar onze eigen kamer. Sam moest vroeg op, want hij nam de vroege boot terug naar Santa Cruz. Ik nam de middagboot, dus ik had in de ochtend nog een beetje tijd.

Dag 5: San Cristobal/Santa Cruz, 13 mei

Het moment dat je weer afscheid neemt van iemand, voelt altijd even leeg en eenzaam. Hoewel ik wist dat ik Sam waarschijnlijk nog één keer zou zien op Santa Cruz, voelde ik toch een steek van verdriet. Afscheid nemen en loslaten is iets waar ik nooit goed in ben geweest. Ik ben echt een mensen-mens en dol om te onderzoeken hoe ieder persoon anders is. Welke rariteiten heeft iemand, welke ik vaak eerder charmant vind dan onprettig. Hoe reageren mensen op bepaalde situaties? Wat speelt er nu echt af in iemands hoofd en hart? 

Met al deze gedachten en gevoelens in mijn hoofd, checkte ik uit bij mijn hostel. Ik liep met mijn daypack naar la playa Mann (STERVENS HEET) en ging daar nog een paar uren chillen. Boekje lezen, hoofd leeg maken, genieten van de mensen om mij heen. 

Ik stond op tijd op om terug te gaan naar de pier. Ik dacht nog heel even dat ik mij in de tijd had vergist en daardoor de boot had gemist, maar gelukkig kwamen er al steeds meer mensen. We werden wederom als sardientjes in een kleine boot geladen die ons naar de echte veerboot bracht. Dit klinkt trouwens zo als een giga veerboot, maar het was eerder een veerbootje. 

Echt indutten lukte niet, en daar was ik ook ontzettend blij om! De hele boot sliep bijna, toen ik een dolfijn ontdekte. En toen nog meer dolfijnen. EN NOG MEER DOLFIJNEN! Wauw, wauw, wauw. Uit enthousiasme begon ik te roepen: "OMG DOLPHINS". Meer en meer mensen ontwaakten uit hun dutje en mensen begonnen zich te verdringen bij de raampjes. Ik zat recht naast een raampje, dus ik had prachtig zicht. Ik schatte de aantal dolfijnen op dat moment in rond de 100 stuks. Later hoorde ik tijdens de duikdagen dat dit een school is van tussen de 300 en 400 dolfijnen. Zo mooi om deze beesten in het echt te zien, zonder op dolfijnen-tour te hoeven. Ik zag dit echt als een groot cadeau van Moeder Natuur. 

Terug op Santa Cruz checkte ik weer in in mijn vertrouwde hostel: Hostel Elizabeth. Ik had geen puf of internet om een andere hostel te zoeken. Rond lopen met 25 kilo op mijn nek had ik des te minder zin in. Dit is overigens echt mijn grootste tip aan iedere beginnende backpacker: Neem in godsnaam zo min mogelijk spul mee. Je hebt echt bijna niks nodig. De eigenaresse Vilma begroette mij als een oude familielid. Ik mocht wederom kiezen in welke kamer ik mocht verblijven. Met mijn eerdere kakkerlakken oorlogen in mijn achterhoofd, besloot ik nu om een kamer te kiezen met een trappetje in plaats van een rolstoelheuvel. Ik weet dat die krengen kunnen klimmen, maar voor het gevoel....

Kort de tijd om op te frissen en toen sprak ik af met Will en Sam. Kennen jullie Will nog? Die heb ik ontmoet in Baños. Toevallig dat deze beide Engelsmannen samen met mij op dit prachtige eiland zijn. Ik grapte ook al: "Very nice to have a date with two nice men". We hebben heerlijk gedineerd met z'n drieën, waarna het toch echt tijd werd om afscheid te nemen. De beide mannen zouden de volgende dag terugvliegen naar het vaste land. We namen afscheid, en met een zwaar hart liep ik terug naar het hostel. Veel tijd om na te denken had ik niet, want ik moest mijn spullen pakken voor mijn duikavontuur van de volgende dagen. 

Mijn volgende blog gaat over mijn drie-daagse duikavontuur!

Hasta luego mi familia y amigos!