The Galapagos Islands: a real garden of Eden III

Dinsdag 17 mei 2022

Nederlandse tijd:  02:23 uur
Ecuadoraanse tijd: 19:23 uur

Duiken op Galapagos met Diving Centre Scuba Iguana

Op zaterdag 14 mei, zondag 15 mei en maandag 16 mei had ik gedoken in de omgeving van de Galapagos eilanden. Wat waren dat fantastische dagen. Allereerst een grote shout out naar Diving Centre Scuba Iguana. Wat een fantastische en lieve lui werken daar. Echt top. Dus ben je ooit op Santa Cruz op Galapagos, doe ze de groeten van mij. Ik heb op verschillende plekken gedoken: Seymour point, Seymour Canal, Plaza Norte, Gordon's Rock, Champion Island en Cormorant point. Per dag heb ik twee duiken gedaan en mijn grootste doel was om de hamerhaaien te zien. Daarbij had ik de meeste kans op bij Gordon's Rock. 

Dag 14: Santa Cruz, 14 mei

De eerste dag vertrokken we van de andere kant van het eiland. Dat was de plek waar ik eerder mijn eerste voetstappen op Santa Cruz zette. Met nog een paar duikers werden we opgehaald in een jeep. Elkaar voorzichtig leren kennen, stonden we als een groep bij elkaar. Ineens zag ik daar Will en Sam! Dat was echt een onwijs leuke verrassing. Ik dacht dat ze al eerder waren vertrokken. Terwijl ik stond te wachten tot alle duikspullen waren ingeladen, kon ik hen mooi uitzwaaien. Mijn hart voelde ineens niet meer zo zwaar. Ik stond op het punt te vertrekken naar mijn nieuwe avontuur, terwijl ik twee lieve mannen kon uitzwaaien. 

De eerste dag doken we op twee plekken bij Seymour: dat was dus Seymour point en Seymour Canal. De boottocht was al weer schitterend. Het waren ontspannen duiken, zonder al te veel currents of drifts. Het was een grote rif waar we langszwommen. We zagen mooie dieren, zoals de white tip shark. Ook was er een soort "schoonmaak station" waarbij zeedieren andere zeedieren schoonmaken. Verder waren hier veel rustplekken voor haaien en schildpadden. 

In combinatie met een leuke groep, leuke crew en een mooie rustige duikplek, was dit een erg goede dag!

Doel niet gehaald: geen hamerhaaien

Dag 7: Santa Cruz, 15 mei

De volgende dag vertrokken we van de pier in het stadje waar ik verbleef. Ze boden aan mij op te halen, maar gezien dat vijf minuten lopen was voor mij, voelde dat een beetje overdreven. Gewapend met mijn tassen liep ik naar de pier. Ik kon de plek eerst niet goed vinden, maar naar even zoeken zag ik waar ik moest wezen. Inmiddels kent de crew mij natuurlijk, dus ik werd hartelijk ontvangen. Bij de overige duikers zag ik met een schuin oog wellicht een beetje jaloezie vanwege mijn "voorkeursbehandeling". Ach, dat was dan maar zo. Deze dag vond ik het duiken iets spannender. Ik had natuurlijk niet genoeg duiken gedaan voor Gordon's Rock, dus ik moest mij met de eerste duik 'bewijzen' of ik ervaring genoeg had. Bij Plaza Punta stond er een behoorlijke stroming. Ik liet het allemaal over mij heen komen en bleef vooral rustig. Mijn lucht ging iets sneller op dan bij andere duiken, maar nog steeds kon ik een duik maken van 47 minuten. En toen was daar het moment: was ik klaar voor Gordon's Rock of niet. Ik kreeg een go! Whoehoe! 

We kregen extra instructies over de verwachtte situatie die we onderwater tegen zouden komen. De stroming was erg sterk, ondanks dat wilden ze geen 'negative entry' doen. Dat betekent een achterwaartse rol waarbij je direct naar beneden zwemt naar een afgesproken punt. We verzamelden elkaar en gingen samen naar beneden. Dat was al pittig met de stroming. Eenmaal op de juiste hoogte begonnen we aan onze tocht. Ik had geen tijd om echt goed om mij heen te kijken naar de omgeving of de dieren. Ik had veel last van mijn buoyency. Het voelde alsof ik in een wasmachine zat. De stroming kwam van alle kanten. De ene keer werd ik bijna de leegte in getrokken, de andere keer werd ik naar beneden geduwd. Ik werd ook omhooggeduwd en naar alle zijkanten. Ik raakte in het begin lichtelijk in paniek, maar na een paar seconden wist ik mijzelf weer rustig te krijgen. Paniek is het slechtste wat je kan doen onder water. Mijn belangrijkste doelen waren om mijn lucht te besparen en bij de groep te blijven. Ik zorgde voor wat lucht in mijn trimvest als ik naar beneden werd getrokken, ik zwom als een malle om uit een stroming te komen die mij de leegte in zou trekken en als ik omhoog werd geduwd liet ik alle lucht uit mijn trimvest gaan. Het was een duik van uiteindelijk maar 36 minuten waarbij ik niks had gezien qua dieren. Vond ik dat erg? Nee zeker niet! Ik had paniek, maar wist mijzelf rustig te houden. Ik heb alleen maar goede beslissingen genomen, waardoor ik een pittige duik voor ervaren duikers heb overleefd! Terug op de boot gaf de crew ook aan dat zelf voor hen (hele ervaren duikers) een pittige duik was. Ze hebben ons dan ook geprezen dat we rustig bleven, want dit zijn omstandigheden die daar niet vaak voorkomen. Met een grote trotsheid in mijn hart kon ik goed genieten van de bootrit terug. 

Doel niet gehaald: geen hamerhaaien

Dag 8: Santa Cruz, 16 mei

De laatste dag had ik ervoor gekozen om naar Floreana te gaan. Ik wist dat mijn kans om hamerhaaien te zien voorbij was. Toch verheugde ik mij op deze duiken. Bij Floreana hadden we een goede kans op zeepaardjes te zien! De boottocht daarheen was veel langer dan bij de eerdere duiken. Voor mij geen probleem, want daar geniet ik altijd veel van. De groep van deze dag vond ik niet prettig. Het waren allemaal mensen die elkaar kenden en niet zoveel omkeken naar de andere duikers. Ze namen veel te veel troep mee aan boord en namen ook veel ruimte in. Dit zijn dus de type toeristen die ik oprecht haat. Alleen maar aan zichzelf denken en niet aan een ander. Maar goed, je bent toch een dag met elkaar opgescheept, dus probeerde ik wel wat contact te maken. Ik hoopte bij de indeling zo dat ik niet bij deze groep werd ingedeeld, maar je raad het al. Zij met z'n vieren, de Divemaster en ik. Ik vond de eerste duik zeer onplezierig. Er stond best wel een stroming. Twee gingen voorop en stopten op geen enkel moment, waardoor ze bijna uit zicht waren. Ik zat in het midden met op een paar meter achter mij de Divemaster. Daar achter waren de andere twee kijkend naar de dieren, zicht rustig vasthoudend aan een rots. Vanuit mijn training heb ik altijd geleerd dat je bij elkaar moet blijven. Ik probeerde daarom in het midden te blijven, zodat ik zicht had op alle duikers. Daardoor was mijn eerste duik eigenlijk verpest. Ik was zoveel bezig met de rest, dat ik daardoor amper zicht had op alle dieren. Ik was boos op de egoïsme van de andere duikers, ik was boos dat er niemand op mij lette, maar ik was vooral boos dat ik mijn duik liet verpesten door zoiets. Na de duik was ik eerder klaar met mijn veiligheidsstop dan de rest, dus ging ik alvast naar boven. De Divemaster kwam achter mij aan, omdat het gebruikelijk is om met de hele groep tegelijk naar boven te gaan. Hij vroeg wat er was, en toen heb ik het wel eerlijk aangegeven.

Terug op de boot kwam de emotie er echt uit wat ik absoluut niet aan die groep wilde tonen. Ik ging naar de WC, liet daar wat tranen gaan en probeerde mij weer te herpakken. Ook probeerde ik erbij mijzelf achter te komen waarom dit mij nou zo raakte. Ik ken die lui niet eens! Eerst dacht ik dat het eenzaamheid was, maar daar heb ik met duiken nooit last van. Ik vind de rust juist heerlijk. Toen kwam ik erachter dat angst de trigger was van mijn emotionele reactie. Ik was bang dat er iets met mij zou gebeuren en niemand van de groep erop tijd achter zou komen. Want niemand zou op tijd bij mij kunnen zijn. Dat is ook precies de reden waarom je altijd bij een buddy moet blijven, of bij je groep moet blijven. Ik kon inmiddels heel goed met de kapitein en hij had door dat er iets met mij speelde. Hij kwam even naar mij toe en deed alsof hij mij hielp voor te bereiden voor de volgende duik. Ondertussen gaf hij mij een aai over de bol, waardoor ik bijna weer moest huilen. Zo'n lief gebaar op een moment dat je het echt even nodig hebt.

De tweede duik had ik veel meer schijt. Ik bleef zelf achter de Divemaster zwemmen, gezien hij officieel mijn buddy was. Ik dacht: als ik hem niet uit het oog verlies, dan heb ik ook geen angst. De duik was veel relaxter daardoor. Ik heb geen zeepaardjes gezien, maar wel heel veel reuzeschildpadden. Wat prachtig was dat! We waren al meer dan een half uur aan het duiken toen we de andere groep van de boot tegenkwamen. OMG, ze geven een teken van HAMERHAAIEN. Ik was ZO excited. Ik keek gauw om mij heen, en ja hoor, daar zijn ze gewoon! Twee prachtige hamerhaaien in de verte. Ik maakte juich bewegingen onderwater. In één klap was mijn hele dag gered. Terug op de boot kon ik zelfs mijn eerdere angst, en daardoor boosheid, aan de kant zetten en dit mooie moment vieren met de andere duikers die ze ook hadden gezien. 

Terug bij het duikcentrum zag ik ineens een bekend gezicht: Eloise! Met haar heb ik een avond spelletjes gespeeld in Latacunga, terwijl haar vriend een berg aan het beklimmen was. Jullie kunnen het verhaal van Latacunga vast nog herinneren. De vierdaagse hike die ik wilde doen, maar waarbij ik beperkt werd door een kapotte knie. Toen ik Eloise zag, viel het kwartje nog steeds niet. Ineens zei ze: "That's is funny that you dived with Daryll". Ik keek die jongen nog eens aan, en toen viel het kwartje. Hij kwam mij al bekend voor, maar ik had geen idee waarvan. Met Eloise erbij in het plaatje was het niet meer zo moeilijk. Daryll vertelde ook vol teleurstelling dat hij de hamerhaaien niet had gezien. Hij zat in een andere groep dan ik. Hij zou een tatoeage laten zetten als hij ze had gezien, dat verhaal ging helaas niet door. Hij bracht mij wel op een goed idee. Ik wil altijd nog een tatoeage zetten. Zou ik een hamerhaai laten tatoeëren? Helaas had ik op dat moment nog te veel twijfel, waardoor ik het niet heb gedaan. Wie weet in de toekomst... Eloise en ik hadden Instragrams uitgewisseld, omdat we dezelfde kant op gingen reizen. Wie weet konden we nog een tijdje samen optrekken! Na afscheid genomen te hebben van Eloise en Daryll, liep ik terug naar mijn hostel. Nog even de laatste dingen regelen, voordat ik de volgende dag naar Isla Isabela zou afreizen. 

Doel gehaald: twee hamerhaaien gezien!

De volgende blog gaat over mijn avonturen op Isla Isabela en wellicht neem ik dan ook direct de laatste dagen van Galapagos mee. 

Bedankt weer voor het lezen! Hasta luego!