Cuenca: the city of faith

Zondag 8 mei 2022

Nederlandse tijd: 21.50 uur
Ecuadoraanse tijd: 14.50 uur

Na een paar dagen in de jungle geweest te zijn, was het weer tijd om een stadje te bezoeken. Van verschillende reizigers hoorde ik dat ze Cuenca geweldig vonden. Soms ben ik een beetje angstig als mensen een plek 'geweldig' vinden. Doordat ze het vaak 'up hypen', kan het flink tegen vallen. Ik probeer daarom altijd een open blik te houden en het op mijn eigen manier te ervaren. De bus van Tena naar Cuenca duurde ongeveer tien uren. Er gaan geen directe bussen, dus koos ik ervoor om eerst naar Ambato te reizen en vanaf daar de bus naar Cuenca te pakken. Mijn reis begon om 7 uur 's ochtends en ik kwam rond 21.00 uur 's avonds aan bij Hostel El Cafecito. De eigenaar van het hostel was er niet, en er deed ook niemand open toen ik op de deurbel drukte. Ik werd een beetje ongerust. Ik zag een paar mensen op het grote plein en besefte heel goed dat ik daar alleen stond voor een dichte deur met al mijn spullen. Na een paar keer de eigenaar gebeld te hebben, nam hij op. Hij verwachtte mij later en was aan het sporten met een aantal backpackers. Dit is een ritueel dat blijkbaar elke avond plaats vind. Gelukkig waren ze al onderweg naar het hostel, en hoefde ik niet lang meer te wachten. 

De eigenaar Tony bracht mij naar mijn kamer en vroeg mij met een half uurtje naar het dakterras te komen. Er waren nog twee mensen die dag aangekomen en we kregen gezamenlijk een uitleg over Cuenca met een stukje geschiedenis en wat er allemaal te doen was. Ook heeft hij alle plekken favoriet gemaakt in Maps.me, zodat het makkelijk terug te vinden was. Eén van de dingen waar hij over vertelde was Cajas National Park. Normaal ging er een bus naar toe, maar door een aardverschuiving reed die bus er niet meer langs. De enige manier om in dit park te komen is met de taxi. Er werd mij verteld dat dit 60 dollar koste en dan zou de taxi bij het park blijven wachten. De volgende dag gingen er drie mensen richting het nationale park en er was nog plek voor één persoon. Aangezien het in mijn eentje een dure business zou worden, besloot ik mee te gaan met de rest. 

Na Tony's uitleg was het inmiddels al rond 22.30 en ik had nog steeds niet gegeten. Gelukkig had Sam ook honger en dus ben ik nog met hem wat gaan eten. De stad was uitgestorven en bijna alle restaurants en winkels waren al gesloten, wat ongewoon is in Zuid-Amerika. Cuenca is echter super religieus en daarom zijn de openingstijden anders dan op andere plekken. Verder is het hen ook vreemd wanneer vrouwen in de avond op straat zijn. Ze worden namelijk geacht thuis te zijn om te bidden. Toen we samen op straat liepen, werd ik daarom een paar keer vreemd aangekeken. Ik trok mij daar niks van aan, maar het voelde niet helemaal prettig. Het restaurant waar we naar toe gingen was aangeraden door Tony. Dit was één van de weinige plekken die nog open waren. Het was een oosters restaurantje en het eten was heerlijk. Fijn om even te kunnen opladen na een lange reisdag. 

De volgende dag stond ik vroeg op. Om 08.00 uur stond de taxi klaar om Scott, Isabella, Joris en mij naar Cajas National Park te brengen. De taxirit duurde ongeveer veertig minuten. Mij was verteld dat het een heel ander soort klimaat was in dit park en dat het vrij koud kon worden. Dat bleek ook wel! Het park ligt een stuk hoger en het was rond de twee graden. Ik was nu heel blij met mijn skijas, die ik eindelijk na bijna 2 maanden meezuilen aan kon. Ik had zelfs handschoenen, een hoofdband en een nekwarmer aangedaan. Tijdens het lopen konden de handschoenen en hoofdband al gauw af. Warm word je wel als je goed in beweging bent! Scott en Isabella waren hier al eerder geweest, dus lieten we de routebepaling aan Scott over. Hij zei dat het een route was van zo'n anderhalf uur. Ik had echter het bordje gelezen en ik wist dat dat niet waar was. Hij koos voor de lange route en die duurt ongeveer 4 uren als je het in één keer loopt. Mij maakte het verder niet uit, want ik had de hele dag de tijd en we waren op tijd begonnen. De route leidde ons door verschillende soorten landschappen: bergen, meren, stukjes bos, watervallen en grote vlaktes. Het was een waar paradijsje en ik snapte waarom Scott en Isabella hier vaker dan één keer naar toe gingen. Ik had mijn selfiestick mee, wat ook een tripod is, dus die zette ik regelmatig op om foto's te maken van ons vieren samen. We leken net een samengesteld gezin van vader, moeder en twee kids. Halverwege de hike begon mijn knie weer lastig te doen. Op een bepaald punt kon ik amper nog lopen en ik voelde mij schuldig tegenover mijn gezelschap. Ik stopte even, nam wat paracetamol in en pakte mijn hikingstokken. Voorzichtig liep ik verder, zover dat kon. Op de rechtte stukken kon ik ze weer inhalen, maar op dalende stukken waren ze te snel voor mij. Ik gaf ook bij ze aan dat ik het niet erg zou vinden als ze zonder mij verder gingen. Ze gaven echter aan dat ze toch op mij moesten wachten in verband met de taxi, dus dat het niet erg is als ze af en toe even moeten stoppen. Toen de paracetamol begon in te werken, kon ik mij weer iets beter bewegen, al ging het nog steeds moeizaam. De hike beschouw ik niet een lastige hike, maar voor mij was het een lange pittige hike door een niet meewerkende knie. Ik denk dat voor een middelmatige hiker alleen de stukken omhoog pittig kunnen zijn vanwege de hoogte. Dan moet je net iets vaker een pauze nemen om op adem te komen. In totaal hebben we 15 kilometer in 5,5 uur gelopen. Bij terugkomst in Cuenca heb ik direct een apotheek opgezocht om verkoelende substanties te kopen voor mijn knie. Als dit niet gaat werken, dan is het echt afgelopen met hiken. Dan is er iets stuk, wat ik niet zomaar kan oplossen. De rest van de middag had ik het daarom rustig aangedaan, lekker de verkoelende gel op mijn knie gesmeerd en ondertussen wat ouwehoeren op mijn laptop. Ook had ik nog een tijdje met Bruno gekletst. Een jongen uit Nederland die net was aangekomen. Ik had met hem afgesproken om de volgende dag Cuenca te gaan verkennen. In de avond heb ik nog een beetje rondgelopen in de stad, ergens gegeten en vervolgens was het tijd om terug te gaan naar het hostel en te gaan slapen. 

Bruno had dezelfde uitleg als ik gekregen en we wisten dat we behoorlijk wat plekken wilden bezoeken. We hadden daarom afgesproken om op tijd op te staan en op tijd te gaan beginnen. De zelfbedachte walking tour van Tony begon in een markt waar ik mijn ontbijtje ging scoren. Ik was er eerder heen gegaan, zodat ik in het hostel nog een bakje koffie bij mijn ontbijt kon maken en op tijd klaar zou zijn om Bruno te ontmoeten. De markt zit tegenover het hostel in een groot gebouw van drie verdiepingen. Op elke verdieping is wel iets te vinden qua eten. Dit kan bijvoorbeeld chocolade, vlees, brood, groente, fruit of andere etenswaren zijn. Dit was de eerste keer dat ik hier binnenliep, dus ik liep even een rondje om te kijken wat er allemaal was. Het meeste vond ik niet zo interessant of smakelijk uit zien, maar op de begane grond waren er veel standjes met lekkere broodjes en pannenkoekachtige producten. Ik kocht twee belegde broodjes en ik koos voor een soort pannenkoekje. Ik wilde teruglopen naar het hostel om dit te verorberen en te wachten op Bruno, toen ik hem op de trappen van de markt al tegenkwam. Hij gaf aan dat hij ook een ontbijtje zou kopen, dus bleef ik wachten en at ik ondertussen een broodje in het zonnetje. Nadat Bruno klaar was, begonnen we met onze eigen 'Free Walking Tour' door Cuenca.

We belandden als eerste in een Modern Art Museum. Het was niet heel groot, maar wel even grappig om te zien. Vooral door de ogen van een nuchtere 'Rotterdammer', want uit die hoek komt Bruno. Hierna kwamen we uit bij een groot archeologisch museum. Het museum zelf hoefden we niet per se te zien, maar het ging ons om de archeologische vindplaats achter het museum. De geschiedenis was erg indrukwekkend en ook hoe het dorpje vroeger gebouwd was. De structuur van zo'n dorpje wijkt niet veel af van de vroegere dorpjes in Europa. Het is lastig uit te leggen zonder foto's, maar ik vond het leuk om deze plek even bezocht te hebben. Onze volgende stop was een soort van park waar je kan sporten. Er lag een hardlooppad om het park heen met meteraanduidingen. Ook stonden er verschillende sporttoestellen en rekstokken. Bruno begon enthousiast en serieus te sporten. Pull ups, opdrukken, triceps oefeningen. Ik zat nog te veel in een lollige bui, dus ik kon niet zo snel omschakelen. Ik begon de toestellen uit te proberen en ik kwam niet meer bij van het lachen. Van een enkel toestel voelde ik mijn spieren echt wel wat, maar de meesten waren een lachtertje. Bruno hoorde mij lachen en zag mij op één van de toestellen debiel doen. Hij kwam er lachend aanlopen en wou deze ook wel even uitproberen. Na het enthousiaste sportverhaal van Bruno volgde de sombrero museum. Hier lieten ze zien hoe hoeden worden gemaakt en kon je ook hoeden kopen. Hier hebben we samen echt in een scheur gelegen met het uittesten van verschillende hoeden. Ik heb echt zó geen hoedenhoofd. Het is niet een plek waar je lang hoeft te blijven, maar als je in de buurt bent, is het zeker leuk om even binnen te wippen. 

Terwijl we bezig waren met onze tocht, kregen we een appje van Tony (hostel eigenaar) of we meewilden lunchen. De bedoeling was dat we met het hele hostel gingen koken, eten en daarna alles opruimen. Dat leek ons wel wat! Hoewel we eerst beiden grinnikten dat we écht niet gingen koken en dat we de afwas wel gingen doen, stonden we beiden als eerste in de keuken om Tony te helpen. We hadden al een gesprek gevoerd over dat we beiden van koken hielden, dus dat was op zich niet zo gek. Dezelfde sfeer van lachen, ouwehoeren en grapjes maken bleef erin. Al snel volgden andere mensen om te helpen. In totaal waren we denk ik met zo'n vijftien man. De tafels werden verschoven en tegen elkaar aangezet, naamkaartjes werden geplaatst, groenten gesneden, de deeg voor de arepas gemaakt, de vulling voor de arepas en nog veel meer. Ik had de taak om alles te snijden, dus ik sneed alles wat Tony maar op mijn snijplank gooide. Ondertussen maakte ik de kannen drinken klaar; een soort van limoen/gember/chia drankje en speelde ik voor DJ. Ik geloof dat Tony en Bruno onder de indruk waren van de snelheid van mijn snijkunsten. Ondanks dat duurde het koken langer dan verwacht, maar het was het zo ontzettend waard. Wat was dat lekker! We gingen aan tafel en Tony leerde ons de tafeletiquette die hij van huis had meegekregen. Dat betekent dat iemand de host is en die begint met elke gerecht als eerste te eten. Zodra hij of zij eet, mag de rest ook beginnen. We begonnen met een salade en een mix van zoete aardappel, wortel en gewone aardappel. Daarna volgden de arepas met een vulling van verschillende groentes in pindasaus. Als toetje kregen we nog een zelfgemaakte vruchtensorbet van aardbeien, banaan en kokosvlees. Ik zat bomvol, vooral omdat Tony mij aan het feeden was, maar het was wel erg gezellig en lekker. Tony is een ware verbinder! 

Na de lunch hielpen Bruno en ik nog een klein beetje met opruimen en daarna was het tijd om verder te gaan met onze tour. We wilden de kathedraal bezoeken, maar die was helaas inmiddels gesloten. We bezochten nog wel een binnenplaats en de bloemenmarkt. Daarna dronken we koffie in één van de beste koffieplekken in Cuenca. Het was erg druk, wat ik ook wel snapte. De koffie was namelijk verrukkelijk! Lekker om op deze manier even bij te kunnen tanken. We wilden nog één plek bezoeken en dat was het Prohibito museum. Dit is een museum vol met beelden, schilderijen, kelders, en andere uitingen over zaken waar de katholieke kerk op tegen is. Zo werd het in ieder geval verteld. Ik had een iets andere mening. Ik denk dat de meeste mensen verbaasd en lichtelijk verafschuwd zullen zijn bij een bezoek aan dit museum. Alles wat ik zag was heftig, grotesk of ronduit goor. Ik ben niet het meest moeilijke persoon en ik kan heel wat hebben, maar dit was wel heftig. Toen Bruno en ik hier naar buiten stapten, waren we er beiden even stil van. Op de terugweg naar het hostel konden we het alleen maar hebben over hoe heftig dit museum was. 

Over teruglopen gesproken, ik had met Sam afgesproken om naar het viewpoint te gaan om daar biertjes te drinken en de zonsondergang te bekijken. Ik had het alleen zo gezellig met Bruno, dat ik totaal de tijd vergeten was. De arme Sam. Ik was aan de andere kant van de stad en moest nog minstens een half uur lopen. Hij belde mij al op en ik vertelde dat ik zo snel mogelijk kwam. Toen ik hem zag, gaf ik hem een dikke knuffel en bood ik mijn excuses aan. Hij vond het niet erg om nog even iets langer te wachten, zodat ik nog even kon plassen. Het was al half 6 geweest en de zon zou bijna onder gaan. We hadden niet veel tijd meer om naar boven te gaan. Naar boven lopen kon ik niet, dus we zochten naar een taxi. Geen één taxi stopte, dus begonnen we ons maar langzamerhand richting het viewpoint te begeven. Ondertussen bleven we proberen om taxi's aan te houden. Ik heb ook nog aan een buschauffeur gevraagd of er een bus ging, maar hij zei van niet. Ein-de-lijk na ontelbare keren genegeerd en een paar keer geweigerd te zijn, konden we iemand bereidwillig vinden om ons omhoog te rijden. Hij kon ons niet naar het exacte punt brengen, omdat er een groot deel van de weg eruit lag. Hij reed ons daarom naar een hoger punt en vanaf daar moesten weer een heel stuk naar benedenlopen via allerlei trappen. Ik was bang dat mijn knie dat niet zou trekken, en dat klopte ook. Sam snelde voor mij uit, maar ik nam de tijd. Na een stuk lopen, kwamen we bij een punt waar Sam tevreden over was, dus gingen we zitten en trokken we ons biertje open. Het was bewolkt, dus de zonsondergang konden we niet echt zien. Echter was het een prachtig uitzicht over een donkere stad. We kletsen gezellig met elkaar, namen wat foto's en daarna was het tijd om weer terug te gaan. We liepen weer omhoog via al die trappen naar hetzelfde parkeerterrein. We vroegen één van de bewakers om een taxi te bellen, maar hij had geen bereik. Het geluk stond ons echter aan onze zijde, want er kwam net een taxi een paar mensen omhoog brengen! De bewaker liep naar de beste man toe en vroeg of hij ons weer naar beneden wilde brengen. 

En toen raakte ons geluk al snel op. We waren al terug in Cuenca, toen de taxi een bocht wou nemen en moest stoppen omdat iemand onverwachts overstak. De auto achter ons zat al steeds dicht op de auto en die had hier geen rekening mee gehouden. Deze auto klapte daarom bovenop onze taxi. Ze reden beiden niet hard, dus de klap viel mee, alleen waren Sam en ik wel even flink geschrokken. We keken elkaar aan en wisten niet wat we moesten doen. De taxichauffeur reed een stukje verder en zette de auto aan de kant. De andere auto volgde hem en zette de auto achter hem. We hoorden ze ruziemaken en wij overlegden ondertussen wat we zouden doen. In Nederland is het gebruikelijk om te wachten als getuigen, totdat de politie komt, maar wij wisten niet of dat hier ook zo was. Ik moest inmiddels natuurlijk ook weer plassen, dus ik besloot dat probleem eerst op te lossen. Ik stapte de auto uit, liep daar de overkant en daar kon ik gelukkig de 'nood' oplossen. Toen ik terugliep vertelde de taxichauffeur dat hij een andere taxi voor ons had geregeld. Hij verzekerde mij ervan dat het echt niet nodig was om te blijven. We betaalden hem en stapten in de volgende taxi. Hoewel de 'schade' voor ons nihil was, waren we toch best geschrokken. We hoopten daarom dat er iemand in het hostel was om het verhaal mee te delen. We kwamen aan op de rooftop en het was uitgestorven. Wat ik best vaak doe om te ontladen, is muziek opzetten en lekker gaan dansen. Ik vertelde Sam dat en vroeg of hij daar voor in was. Dat was hij zeker wel. Ik was nog verbonden met de grote muziekboxen, dus ik zette een Spotify-lijst aan en gaan met die banaan! Het begon eerst nog vrij normaal, maar we begonnen steeds wilder te dansen. Het werd tijd voor 90's muziek! Dansen, meeblèren, alles. Het hoogtepunt was denk ik 'Everybody' van de Backstreet Boys inclusief een echte boyband dansje. Ik weet niet meer hoelang we hebben gedanst, maar nadat we beiden moe waren, hadden we nergens meer last van. Spanning eruit, eten erin! We liepen samen naar de stad en vonden een leuk Mexicaans tentje om te eten. Sam had een typisch Ecuadoraans drankje besteld: een michelada. Het is een drankje met bier, limoensap, kruiden, chilivlokken en zout om het glasrand heen. Ik wist wat het was en dat het ontzettend goor is. Een typisch gevalletje: je vind het fantastisch, of je moet er van kokhalzen. Ik vroeg Sam of hij het wist en hij had geen idee. Maar, hij zat in een avontuurlijke bui en wilde het wel proberen. Toen de ober kwam vroeg ik Sam te wachten met een slok nemen, want DIT wilde ik filmen. Hij zag er eerst zo gelukkig uit met zijn nieuwe drankje, maar dat veranderde snel toen hij het eerste slokje nam. Hij vond het verschrikkelijk. Ik lag helemaal dubbel en het stel naast ons ook. Gelukkig voor Sam vond ik mijn eten niet zo lekker, en hij wel, dus heeft hij de rest van mijn bord leeg kunnen eten. Een schrale troost. 

Twee dagen spanning en sensatie... Het was hoog tijd voor een ontspanningsdag! Op woensdag en vrijdag is er een Spa Resort die een 2 voor 1 prijs hanteert. Ik was al een tijdje bezig om een maatje te vinden, maar het paste allemaal niet in mijn eigen bedachte schema in mijn hoofd. Na een hele ochtend die niet liep zoals ik dat wilde, dacht ik: fuck it! Ik ga wel alleen. Dan kostte het mij maar 35 dollar. Ik had ze gebeld en een afspraak gemaakt. Om 14.00 uur was ik aan de beurt voor een rondje baden. Om 13.00 uur begon ik al met een taxi zoeken, want ik wist inmiddels hoe lastig dit kan zijn in deze stad. Het begon keihard te regenen, maar dan echt keihard. Ik liep bijna driekwartier rond in de regen op zoek naar een taxi, toen ik wanhopig werd. Ik belde Tony en vroeg hem om tips, want ik ging zo mijn afspraak missen. Hij gaf mij een plek waar veel taxi's waren en daar bleef ik het proberen. Ondertussen belde ik de Spa om mijn afspraak te verzetten. Ze waren begripvol en gelukkig kon ik deze verplaatsen naar 15.00 uur. Eindelijk na vijf kwartier zoeken, vond ik een taxi. 

Natgeregend, maar enthousiast liep ik de Spa binnen. Uiteraard was alles alleen in het Spaans, maar de dame deed erg haar best om met mij te communiceren. Ze bood een massage aan voor 30$. Eerst sloeg ik dat af, maar toen dacht ik aan het ongeluk van de vorige dag. Een massage is wellicht niet een slecht idee na dat avontuur. Ik gaf aan dat ik dat wel wilde. Daarna wees ze mij op een pakket. Voor $5 meer kreeg ik ook nog een glas wijn naar keuze (wit, rood of champagne) en een fruitplankje. Aangezien ik nu toch al duur bezig was, waarom ook niet. Ze nam mij mee naar de kleedkamers en gaf een badjas. Ik kleedde mij om en stopte mijn spullen in een kluisje die zij verzegelde. Ik moest nog even naar de WC en daarna wou ik een rondje lopen. Ze hield mij tegen en gaf aan dat we begonnen met het rondje baden. Dit is een begeleid rondje, waarbij je zelf totaal niet hoeft na te denken. Je begeleider houdt de tijd bij, of zegt je wanneer je een handeling moet verrichten. Dit kan bijvoorbeeld het insmeren van klei zijn of het wisselen van een warm naar koud bad. In totaal waren er zes verschillende baden die ongeveer anderhalf uur duurde. Ik was heerlijk ontspannen, omdat ik nergens over na hoefde te denken. Geen tijd, geen spullen, nada. Na dit rondje werd ik begeleid naar het restaurant. Ik koos voor een rood wijntje en mij werd verteld dat ik later opgehaald zou worden voor de massage. De wijn was zo lekker, echt kwaliteitsspul. Ik deed daarom rustig aan, genoot per nipje van mijn glas. Het fruitplankje zag er ook waanzinnig uit. Veel groter dan ik had verwacht. Rustig kauwend, echt proeven wat ik deed, zo werkte ik door het plankje en het glas wijn heen. Nadat ik uitgegeten en gedronken was, moest ik nog heel even wachten en toen werd ik opgehaald voor de massage. Ik werd naar een soort van grot gebracht waar ik uiteraard moest gaan liggen. Ik mocht kiezen tussen een rozen of chocolade geur. Hoewel het beiden niet mijn ding zijn, koos ik toch voor de rozengeur. De massage was heel erg goed. Vergeleken met de vorige, kon je echt merken dat deze dame ervoor geleerd heeft. 

Na de massage was mijn pakket afgelopen. Ik mocht echter nog wel een uur gebruik maken van het zwembad en twee buitenbaden: een koude en een warme. Eerst trok ik een paar baantjes in het zwembad en daarna ging ik chillen in het warme bad. Na een poos zat ik te wachten tot iemand zou zeggen dat ik weg moest gaan. Ik had het idee dat ze mij vergeten waren. Ik vond dat niet erg en bleef gewoon lekker zitten met de ogen dicht. Na nog een poos deed ik mijn ogen open, omdat ik bekende stemmen horen. Hey! Dat zijn mensen van mijn hostel! Dat is grappig. Ik begon een praatje met ze. Aangezien zij moesten wachten voor hun 'rondje' begon, kwamen ze bij mij in het warme bad zitten. Meerdere keren kondigde ik aan dat ik eruit zou gaan, en meerdere keren faalde ik daar heel hard in. Het was gewoon zo lekker en ontspannend, dat ik het niet kon verdragen om de 'kou' weer in te gaan. Op een gegeven moment moest ik echt wel, want Sarah en Sven waren aangekomen in Cuenca en ik zou die avond met ze afspreken. Toen de medewerkers het bad opnieuw wilden aanvullen met warm water, ben ik opgesprongen met de woorden: "Nu moet ik echt, anders kom ik nooit meer weg". Ik nam afscheid van de rest en ik liep naar de kleedkamers om mij af te drogen en weer aan de kleden. De medewerkers van de Spa regelde een taxi voor mij en ik werd weer naar het hostel gebracht. Even spullen opruimen en het natte spul ophangen, beetje make-up op de smoel en op naar Sarah en Sven! Die lieverds hadden mijn was opgehaald van de wasserette, omdat ik dat niet ging halen door de vertraging met de regen. Daarom nam ik mijn grote rugzak mee, zodat ik het daarin kon stoppen. We liepen wat rond in de stad en vonden een plek om drankjes te drinken. Ik had nog niet gegeten, maar dacht dat ik dat ook niet nodig had. We kletsen heel wat bij en de 'burns' werden weer flink uitgedeeld. Ik heb echt vrienden gemaakt met dit stel en wat lachen wij wat af met elkaar. Heel wat geouwehoer later zegt Sarah dat ze nog een aankondiging hadden. Al grappend zei ik: "Is there a bun in the oven?". Dat zou natuurlijk echt het klapstuk zijn voor dit liefdesverhaal. Dat was het niet. Lichtelijk teleurgesteld vroeg ik mij af wat het dan was. Sarah: "We really would like to invite you to our bachelor party". WAAAAATTTTT? Ja ja ja ja ja. Natuurlijk wil ik dat! Super leuk! Ze gaan het samen vieren en dan ontmoet ik gelijk alle vrienden en familie. Dat gaat wat worden, want ik spreek geen woord Duits, maar ik red mij wel. Heb er heel veel zin in! 

Op mijn laatste dag ging ik met Sarah en Sven een Free Walking Tour doen. Ook al had ik al een groot deel van Cuenca gezien, leek het mij leuk om ook nog wat meer informatie te krijgen. Een onderdeel hiervan was het beklimmen van de trappen van een kathedraal. Het waren behoorlijk veel treden, maar het was het meer dan waard. Bovenop de kathedraal werd je beloond met een super mooi uitzicht. Hier kwam ik ook de twee Franse meiden weer tegen! Weet je nog mijn hike in Mindo? Deze meiden hadden mij al geappt en we waren al van plan af te spreken, maar des te leuker dat ik ze zo tegen het lijf liep. Ik beloofde hen te appen wanneer we klaar waren met de tour, zodat ze ons konden joinen voor het eten of voor een drankje. Verder liepen we door Cuenca heen en kregen we meer informatie over de stad en hoe het ontstaan is. Onderweg kwamen we een optocht tegen van hulpdiensten. Medische mensen, de brandweer en politie liepen samen in een optocht. Ook waren er mensen die gekleed waren als de indiginous die oude dansen dansden. We waren wat afgeleid en volgens mij vond de tourguide dat niet zo leuk. Maar ach, het hoort er allemaal bij. Bij het einde van de tour was het inmiddels al rond etenstijd. Ik had de Franse meiden geappt en nog een meid van het hostel en we spraken af bij een rooftopbar. We begonnen met cocktails en we lachten wat af met z'n allen. Ik heb echt zulke leuke mensen ontmoet tijdens het reizen! Eerder in Cuenca had ik al besloten om het zuiden van Peru niet meer te doen. Dat zijn namelijk voornamelijk hikes en dat trekt mijn knie niet meer. Sven haalde mij deze avond over om mijn trip naar Galapagos met een week te verlengen. Waarom ook niet? Ik heb nu meer tijd over!

Laat kon ik het deze avond niet maken. De volgende dag moest ik vroeg op om naar Guayaquil te vertrekken, omdat mijn vlucht naar Galapagos rond het middaguur ging. Rond een uurtje of tien was het dan echt tijd om afscheid te nemen. Dit onderdeel van het reizen wordt steeds moeilijker. Ik wist dat ik Sarah en Sven weer ging zien en ook met de Franse meiden sprak ik af om elkaar weer te zien in Europa. Dat maakte het afscheid iets makkelijker. Op naar het hostel, de laatste spullen inpakken en dan was het tijd om te gaan slapen!

Mijn volgende blog gaat over de Galapagos. Ik ben daar twee weken geweest, dus ik zal in iets mindere details vertellen wat ik daar allemaal heb meegemaakt. 

Bedankt allemaal en hasta luego!