Latacunga - a sad love story

Dinsdag 26 april

Nederlandse tijd: 15.34 uur
Ecuadoriaanse tijd: 08.34 uur 

Mij is altijd geleerd dat het belangrijk is om goed voor je lichaam te zorgen, want je hebt er maar één. Het ene moment gaat dat wat beter, het andere moment wat minder. Maar de liefde heerst altijd, want de rest van mijn leven moet ik het met dit lichaam doen. 

In Quito begonnen de haarscheurtjes te ontstaan in dit trieste liefdesverhaal. Een simpele stadswandeling was te lastig voor mijn geliefde rechterknie. Bij elke stap werd de pijn erger. Inmiddels ken ik mijn lichaam goed en ik weet waar dit toe leid, alleen staat opgeven niet in mijn woordenboek. “Even doorzetten, kom op knietje, jij kan dit”. Gesteund door een stevige knieband moet het wel weer gaan! 

Eerst leek de knieband te helpen en hield het dit liefdesverhaal bij elkaar. Hoe stevig de band ook was, zelfs dit kon deze tragiek niet bij elkaar houden. Mindo is tot nu toe één van de hoogtepunten van Ecuador, maar als het om mijn geliefde knie gaat, is het een regelrechte dieptepunt. De eerste hikedag ging het prima, waarschijnlijk omdat het pad praktisch alleen omhoog liep. De volgende dag ging het goed mis: mijn knie klapte verschillende keren dubbel. Mijn spieren waren sterk genoeg om een breuk of scheur te voorkomen, maar echt goed voelde het niet. Ik zat op een berg en naar beneden lopen was minstens 45 minuten. 

Pijn, frustratie, verdriet. Met deze vrienden begon ik hand in hand aan de weg naar beneden. Elke stap met mijn rechterbeen ging recht door mijn ziel. Ik huilde niet, maar mijn liefste knie wel. “Sorry, maar we moeten door. Er zijn geen taxi’s”, mompelde ik tegen mijzelf en mijn knie. Ik kon niet meer en ik werd wanhopig. Naar Nederland bellen of niet? Het is al laat, moet ik iemand storen? Zoals in mijn andere blog gezegd, heb ik Hanskje gebeld en die schat heeft mij afgeleid van de pijn, zodat ik verder kon en uiteindelijk de afdaling heb gered.

Een dikke knie, is het dan toch weer een ontsteking? Ik had nog een strip ontstekingsremmers mee vanuit Nederland. Hoewel ik deze al had opgebruikt, hoopte ik met deze strip nieuwe te kunnen krijgen bij de apotheek. Yes, dat lukte! Gewapend met mijn knieband en de ontstekingsremmers ging ik opnieuw het gevecht aan: kan ik dit liefdesverhaal tot een goed einde brengen? 

Met de ontstekingsremmers als een schild voor mijn knie, lukte het mij om mijn backpacks te dragen en naar de volgende bestemming te gaan: Latacunga. Ik wilde zo snel mogelijk opgelapt worden voor de Quilotoa Hike. Toch maar naar een dokter.

Bellen met de verzekering. Iemand laten bellen naar het ziekenhuis. Oké, ik mag gaan. Vamos! Aangekomen bij het ziekenhuis duurde het lang. Er ging van alles mis met andere aanmeldingen en de één naar de andere dokter en zuster/broeder kwam naar buiten om het één en ander recht te zetten bij de aanmeldingen. Ik was al eerder aan de beurt geweest, maar de man achter de balie zei dat ik moest wachten. 

Frustratie en verdriet knepen mijn keel langzaam dicht. Ik heb gewoon hulp nodig. Is er dan niemand die mij kan helpen? Na meer dan een uur staand buiten gewacht te hebben, kon ik weer naar het loket lopen. Waar eerst de man mij goed probeerde te helpen, was hij nu afstandelijk en bleef roepen “No hablo Ingles”. Ik vroeg mijn telefoon terug, voor Google Translate. De man wilde er niks van weten. Ik werd radeloos en de tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Het enige wat ik nog zei was: “Necesito ayudar, por favor”. Dat betekent: “Ik heb hulp nodig, alsjeblieft”. 

Een jonge jongen in de rij sprak wel Engels en hij kwam naar mij toe. Hij vertaalde wat de man achter het loket zei: “Je bent in het verkeerde ziekenhuis”. Ik stapte opzij en wilde mijn moeder bellen. Ik had geen idee meer waar ik terecht moest. De jongen liep achter mij aan en vroeg of ik wist waar ik heen moest. Na dit vriendelijke gebaar, begon ik weer te huilen. Nee, dat wist ik niet. De jongen bood aan om mij naar het juiste ziekenhuis te brengen. We stapten in de auto en reden weg. Toen we aankwamen liep hij mee naar binnen en ‘gaf mij over’ aan het personeel daar. Ik bedankte hem uit de grond van mijn hart met nog steeds de tranen in mijn ogen. 

In dit ziekenhuis werd ik goed en snel geholpen. Uiteraard moest ik mij eerst aanmelden. De vrouw achter de balie zag dat ik van slag was en was erg lief en geduldig met mij. We deden de aanmelding in het Spaans, en het ging mij goed af! 

Er waren niet zoveel mensen, dus ik werd snel opgeroepen. De zuster sprak geen Engels, en ze zei überhaupt geen woord. Ze keek alleen heel streng. Mijn gewicht, lengte, hartslag en bloeddruk werden opgenomen. Zodra dat klaar was, werd ik naar de dokter gebracht. Het was een grappige man, waardoor ik weer een beetje kon lachen. Hij sprak gelukkig wel Engels. Ik moet zeggen dat hij mijn knie niet denderend goed heeft onderzocht. Beetje zachtjes drukken en dat was het. Ik ben gewend dat mijn been in allerlei posities wordt gedrukt om te kijken welke bewegingen precies pijn doen. Enfin, zoals ik had verwacht, wilden ze een  röntgenfoto maken. Ik wist dat het onzin zou zijn, omdat ze daar niks op konden zien, maar prima, laten we het doen. De dokter zocht een zuster om mij naar de röntgenafdeling te brengen, maar kon niemand vinden. Hij pakte een rolstoel en rolde mij zelf naar die afdeling. Ook rolde hij mij terug, al grapjes makend. Ik had overigens gelijk over de röntgenfoto: er was niks te zien. De dokters conclusie: “Kniebanden verrekt”. Dat is inderdaad wat er uiteindelijk is gebeurd, maar dat geeft geen oorzaak aan… In Nederland maar verder laten onderzoeken.

In Ecuador krijg je een briefje van de dokter waarmee je naar de apotheek in de kelder moet om je medicijnen op te halen. Ook de medicijnen die je daar toegediend krijgt: in mijn geval een spuit, een buisje met vloeibaar diclofenac en negen pilletjes van ibuprofen. Bij mijn zoektocht naar de apotheek liep ik per ongeluk langs het mortuarium. Gelukkig lag er op dat moment niemand op de tafel, wat mij weer een trauma scheelt. Nadat ik bij de apotheek langs was geweest, spoot de zuster de diclofenac in mijn bil. Ook kreeg ik voor drie dagen pijnstillers met de boodschap: hierna moet het weer goed zijn. 

Ik hield mij strikt aan de dokters adviezen en deed niks buitensporigs. Ik weet dat het verstandig is om met een geblesseerde knie wel in beweging te blijven, dus maakte ik voorzichtige wandelingen. Na een paar dagen rust voelde ik dat mijn knie niet sterk genoeg was voor de Quilotoa hike. Ik had langer kunnen wachten, maar dat zou alleen maar tijdsverspilling zijn. Met pijn in mijn hart besloot ik om de hike achter mij te laten en naar Baños te vertrekken. 

Dit liefdesverhaal van Latacunga heeft helaas geen gelukkig einde. Laten we hopen dat een happy ending nog in het verschiet ligt voor mij en mijn knie <3!