Hummingbirds and waterfalls: Mindo

Vrijdag 23 april 2022

Nederlandse tijd: 04.45 uur
Ecuadoraanse tijd: 21.45 uur

Aankomst - Wat een rust heerst er in dit klein dorpje. Terwijl de taxi langzamerhand het dorpje inrijd en ons naar het hostel brengt, kijk ik al gretig om mij heen. Groen, bergen en rust. Na een aantal steden te hebben gehad, snakte ik naar rust. Ik ben iemand die oplaad in de natuur of in de warmte van mijn eigen huis, zodat ik daarna weer de drukte op kan zoeken. Zoals altijd nam ik eerst de tijd om rustig mijn tassen neer te leggen en uit te pakken en rond te kijken in het hostel. Hierna was het tijd om alvast een eerste verkenningsronde te maken in het dorpje. Het is maar een klein plaatsje, dus verdwalen is niet echt mogelijk. Ik struinde van het ene straatje naar het andere, zonder op Google Maps te kijken. Gewoon het echte verkennen, wat in de grote stad vaak niet kan. Tijdens mijn wandeling zag ik al de weg richting de watervallen. Ook zag ik verschillende winkels die activiteiten aanbieden zoals het tuben en ziplinen. Op een bepaald punt liep ik langs een kerk. Ik zag dat de deuren openstonden, maar dat de kerk leeg was. Ik liep naar binnen en ging zitten. Terwijl ik naar een nogal lugubere Jezus staarde, gingen er veel gedachten door mij heen. Ik denk dat dit het stukje van mijn katholieke opvoeding is: ik word nog steeds rustig in een kerk. Misschien is het hypocriet om als niet-katholiek in een kerk te gaan zitten. Als je het in ieder geval bekijkt vanuit het perspectief van het geloof. Zoals gezegd in een eerdere blog ben ik geen atheïst, dus voelt het voor mij nog steeds vertrouwd om in een kerk te zitten om na te denken. Na dit heerlijk ontspannen momentje ben ik boodschappen gaan doen voor het avondeten en de lunch voor de volgende dag. Ik geniet ervan om met verse producten iets op tafel te zetten. In Nederland zou ik sneller kiezen voor een zakje met voorgesneden groenten, maar het is eigenlijk leuker om alles zelf te snijden. Echt even de tijd nemen voor hetgeen waar je mee bezig bent. Dat doe ik in Nederland te weinig.

Tijdens het koken kwam er een Duits stel (woonachtig in Zwitserland) bij mij in de keuken om hun maaltijd te bereiden. We raakten wat aan de praat, zoals dat dan gaat. Uiteraard begint het contact bijna altijd met dezelfde vragen: Wat heb je hiervoor gedaan? Wat ga je hierna doen? Hoe lang ben je aan het reizen? Ons eten was bijna tegelijkertijd klaar, dus Sarah en Sven kwamen bij mij aan de keukentafel zitten eten. Na het eten en de afwas ging ik naar buiten om 'even' een sigaretje te roken. Het stel volgde mij naar buiten. Ik was van plan om deze avond mijn blog verder af te maken, maar het was zo gezellig buiten dat het 'even' omsloeg in een hele avond. Sociale interacties gaan bij mij voor op het schrijven van mijn blog, dus ik heb hier heerlijk van genoten. 

Dag 1 - In de omgeving van Mindo zijn er drie hikes die leiden naar drie verschillende watervallen. Ik weet niet exact alle namen, dus ik zal ze als volgt noemen: La Reina, Five Step Waterval en el Nambillo. Er zijn twee manieren om bij het begin te komen. Je kan ervoor kiezen om een taxi te nemen naar boven, of je loopt naar boven. Ik had ervoor gekozen om naar boven te lopen. Het zou zo'n uur of anderhalf uur zijn en dat leek mij een prima warming-up voordat ik aan de watervallen zou beginnen. Helaas liet Maps.me mij in de steek en liep ik een uur verkeerd. Het leek op een snellere route, maar het pad was afgesloten. Heel even dacht ik eraan om alsnog een taxi naar boven te nemen, maar dat heb ik toch niet gedaan. Achteraf leek dat dit zo heeft moeten gebeuren, want onderweg naar boven kwam ik twee dames tegen. Ze kwamen mij bekend voor en later bleek dat ik hen inderdaad al eerder in het stadje was tegengekomen en ze vriendelijk gedag had gezegd. We waren lekker aan het keuvelen, terwijl we naar boven liepen. Vervolgens stapten we samen in de Tarabita (de kabelbaan) om naar de andere kant van het dal te gaan. Ik vroeg hen voor de zekerheid of ze de hike naar de watervallen ook samen wilden doen. Ik bedoel, je bent niet voor niets met z'n tweeën aan het reizen. Voor hun leek het al klaar als een klontje dat we samen verder zouden gaan. We besloten om de hike naar La Reina te doen, want dit zou de mooiste en grootste zijn. De hike zelf viel erg mee, met hier en daar een vermoeiend stukje. We doorkruisten ook kleine stroompjes die veroorzaakt werden door mini watervallen. Terwijl we nog niet eens halverwege waren, begon het ineens te gieten. Hier in Mindo begint de regen vaak tussen 13.00 en 15.00 uur en stopt vervolgens niet. De dames hadden een goeie poncho, dus die bleven aardig droog. Ik had helaas alleen een 'condoom', oftewel een plastic poncho. Echt goed hielp het niet tegen de regen. We lieten ons plezier er echter niet door vergallen. We hadden op den duur zelfs een bijnaam voor iedereen bedacht: Marine in de grijze poncho was Batman, Aude in de gele poncho was de Pinguin (niet vanwege de kleur, maar vanwege hoe ze liep) en ik in mijn gele plastic poncho was de condoom. Batman, Pinguin en Condoom. Een bont gezelschap waren we zeker! 

De waterval zelf was mooi, maar niet per se indrukwekkend. Ik genoot meer van de hike ernaar toe dan van de eindbestemming. Ik denk dat dit ook komt doordat het nog steeds hard regende. Normaal hebben mensen hun bikini aan en blijven ze nog even hangen bij de waterval. Ik had mijn bikini niet mee, maar ik was ook niet van plan om te gaan zwemmen met dit hondenweer. We hadden ongeveer een uur gelopen om hier te komen en moesten dus nog een uur teruglopen. We hadden de lol erin en hadden soms niet eens door dat de regen stopte, of juist weer was begonnen. Onderweg waren we nog een beetje aan het overleggen of we de andere twee hikes ook nog zouden doen. We waren het al gauw unaniem over eens dat we hier te nat en te verkleumd voor waren. Daarom namen we de Tarabita terug naar de andere kant van het dal en lieten we ons terug naar Mindo brengen in de taxi. Gedeeld vielen deze kosten heel erg mee: maar liefst $2 per persoon. Dat was het meer dan waard! Terug in het hostel trok ik gauw mijn natte spullen uit en stapte ik snel onder de warme douche. Ik was nog steeds een beetje aan het hoesten na mijn hike tocht rondom Laguna Cuichoca, waar ik ook nat en verkleumd vandaan kwam. Ik wilde mijn hoest niet erger maken. Wat knapt een mens op na een warme douche! Nog even eten koken, werken aan mijn blog over Quito en daarna lekker naar bed! 

Dag 2 - Vandaag wilde ik de overige twee hikes doen en, als ik tijd over zou hebben, ziplinen! Het weer zag er vandaag een stuk beter uit. Het was nog steeds vooral bewolkt, maar wel 20 graden en droog. Perfecto! Ik begon dapper aan mijn hike naar boven. In het centrum van het dorpje werd ik aangesproken of ik een taxi nodig had. Mijn energielevel was vandaag aan de lage kant, dus waarom ook niet. Soms moet je het jezelf ook niet te moeilijk maken. Ik stapte bij de beste man in en we begonnen aan de reis naar boven. Hij sprak alleen Spaans, wat ik zag als een kans om te oefenen. Het gesprek begon heel normaal en ik vertelde hem dat mijn Spaans niet zo goed is, maar ik deze prachtige taal wel aan het leren ben. Hij hielp mij hier en daar en moedigde mij vooral aan om verder te spreken. Op een gegeven moment vroeg hij of ik getrouwd was. Ik antwoordde met 'nee', maar ik vertelde hem dat ik een vriend heb. In plaats van dat hij ontmoedigd werd door dit nieuws, leek hem dit alleen maar meer aan te moedigen. Wat eerst begon als onschuldig geflirt, werd in mijn optiek steeds een tikkeltje erger en serieuzer. Hij gaf aan dat hij met alle liefde met mij naar de watervallen wilde en met mij wilde rondhangen. Dit klinkt onschuldig, maar zijn verlekkerde blikken gaven een ander idee. Ik bedankte hem vriendelijk en gaf aan dat ik daar geen behoefte aan had. Deze rit voelt aan als een eeuwigheid en ik blij was toen we eindelijk op de bestemming aankwamen. De chauffeur boog zich naar mij toe en vroeg nogmaals of hij met mij mee mocht. Nee, ouwe bok, zoek maar lekker iemand van je eigen leeftijd. Dat is wat ik had moeten zeggen. In plaats daarvan betaalde ik hem wat ik hem verschuldigd was en vluchtte snel zijn auto uit. Daahaaaaag. Snel de Tarabita in naar de andere kant van het vallei, en ik voelde mij weer veilig. Viezerik. 

Na dit enerverende begin kon ik ook starten met mijn hike. Ik had nu nog de keuze tussen de Five Step Waterfalls of el Nambillo. Het laatste is een hike die ik waarschijnlijk aan het einde nog wel kon meepakken, daarom koos ik ervoor om de five steps te doen. Waar La Reina vooral omhoog ging, ging deze route vooral naar beneden. In het begin voelde ik mijn knie al een beetje, maar het leek goed te gaan. Ik had mijn hike stokken daarom nog niet nodig. De eerste 35 minuten was er nog niks te zien, op een mini-waterval of stroompje na. Vervolgens kwam de eerste waterval in beeld. Foto'tje maken, genieten van het uitzicht en door naar de volgende. Zo ging het een tijdje door. Ik liep vandaag alleen en wat kan ik daar van genieten! Even rust, met jezelf bezig zijn, prikkels verwerken en jezelf blijven uitdagen. Ik vond deze hike pittiger dan de hike naar La Reina. Ik denk omdat deze hike vooral een tol eiste van mijn knie. Op een gegeven moment kwam ik aan bij de vierde waterval. Uit mijn hoofd heet deze la Madre en dat snapte ik ook wel! Wat een mooi ding, zelfs nog mooier dan La Reina. Ik zag dat er geen duidelijk pad naar de overkant was. Daarom klom ik op boomstammen en rotsen om het beter te kunnen zien. De enige mogelijkheid die ik zag om naar de vijfde waterval te gaan, was mijn schoenen uit te doen en door het stromende water te lopen. Dat zag ik niet zitten, dus ben ik teruggeklauterd naar het 'vaste land' en begon ik aan mijn terugweg. Mijn knie deed inmiddels al meer pijn, dus ik besloot even te rusten, even wat te eten en te drinken en alvast mijn hike stokken gereed te maken voor de rest van de hike. De terugweg viel mee, omdat de route vooral omhoog liep. Conditioneel is dat voor mij wel een uitdaging, maar mijn knieën kunnen dit goed hebben. 

Terug op mijn beginpunt twijfelde ik even of ik nog naar el Nambillo wilde. Een Spaans gezin kwam bij mij zitten in een overkapping en we babbelden wat met elkaar. Ik vroeg hen of zij deze waterval al hadden gezien en of het de moeite waard was. Volgens de jongen was het 20 minuten heen en 20 minuten terug. Dat ging ik nog wel redden. Ik liep wederom naar beneden, alleen doordat ik dit keer mijn stokken gebruikte, had ik minder last van mijn knie. Aangekomen bij de waterval viel het mij een beetje tegen. Het was een prima waterval, maar de twee hikes hiervoor hadden meer indruk gemaakt. Het scheelde dat het vanaf de overkapping alleen tien minuten heen en daarna tien minuten terug was. Ik kon ook vanaf deze waterval naar de parkeerplaats lopen, maar ik liep liever terug naar boven zodat ik nog een keertje met de kabelbaan kon. Terwijl ik nog even een kleine pauze had ingelast in de overkapping kwam er een Nederlands stel bij mij zitten. Ze begonnen tegen mij aan te babbelen en waren vooral over zichzelf aan het praten. Op zich prima en ik ben een goede luisteraar. Echter viel het mij al snel op dat de vrouw een negatieve inslag heeft en dat deze twee veel met elkaar discussieerden. Moeten ze uiteraard zelf weten, alleen had ik hier niet heel veel behoefte aan. Ik probeerde af en toe er tussen te komen om te zeggen dat ik verder zou gaan, maar na een uur was mij dit nog steeds niet gelukt. Ik wilde het stel ook niet wreed afkappen, daar ben ik te goed voor opgevoed. Op een gegeven moment deed ik mijn rugzak weer om, en die hint begrepen ze. Echter liepen ze met mij mee naar boven, in plaats van dat ze de laatste waterval nog gingen doen. Dát was niet de bedoeling. Ach, geen probleem, lopen we samen naar boven. Toen namen we samen de Tarabita. En nee, natuurlijk ze wilden niet met de taxi terug, dus moest ik ook nog een stuk met ze teruglopen. Begrijp mij niet verkeerd, het waren echt aardige mensen, alleen ik houd niet zo van een negatieve inslag. Ik kon niet wachtten tot ik dit stel kon afschudden bij het ziplinen. Twintig minuten later was het zover en zei ik het stel gedag. Zo, dat is een makkelijke en natuurlijke manier om mijn eigen weg weer te gaan. 

Bij het ziplinen werd ik warm onthaald. Ze wilden bijna mijn harnas al aan doen, toen ik aangaf dat ik het rustig aan wilde doen. Ik bedoel ik had net twee hikes achter de rug en had net twintig minuten naar beneden gelopen. Ze vroegen mij welk pakket ik wilde doen: 3, 7 of alle 10 de lijnen. Ik vroeg wat het verschil was en een oudere man kwam om het verschil in het Engels uit te leggen. Ik wou alle 10 de lijnen doen en dat kostte mij $20. Ik ging nog even naar de WC, dronk wat water en rookte een sigaretje. Zo, nu was ik klaar om in het tuigje gehesen te worden. De jonge jongen deed dit op een respectvolle manier, daar is niks over te zeggen. Zodra dat klaar was, liep ik mee met een andere jongen en konden we beginnen. Hij zorgde dat ik goed vast geklipt werd aan de stalen kabels en mijn taak was om goed achteroverleunend naar beneden te sjeezen. Bij de volgende stop stond er een andere jongen die mij afremde. Deze beiden jongens bleven bij mij bij de overige negen lijnen. Bij elke lijn kon ik voor iets anders kiezen: op de kop, super Woman, de butterfly (op de kop met de armen en benen wijd), op en neer bouncend, etc. Ik heb ze allemaal gedaan, behalve de normale op de kop. Dat deed namelijk iets te veel pijn in de heupen. Het was een fantastische ervaring en de $20 meer dan waard! 

En.... nu..... begon.... de ellende.... Mijn knie wilde niet meer. Ik moest een trap aflopen na het ziplinen, en mijn knie zei: bekijk het maar. De trapleuning gebruikend als krukken kon ik de trap afkomen. Ik wilde mij niet laten kennen en wilde niet in huilen uitbarsten voor de jongens. Ik klemde mijn kaken op elkaar, haalde mijn tas uit het kluisje, ik zei de jongens gedag en liep de heuvel af terug naar de weg. Beneden stond een klein leeg gebouwtje en ik ging daar even zitten op de drempel. Misschien zou de pijn wel wegtrekken als ik eventjes ga zitten. Er kwam nog een taxi langs om te vragen of ik een rit naar beneden moest, en in een opwelling zei ik "nee". Ik was nog een sigaretje aan het roken en ik ging er vanuit dat er hierna nog wel een ander zou komen. Die kwam dus niet. Na een kwartier zitten ging ik het weer proberen, maar nee, mijn knie was niet beter. Ik voelde het verschil met andere keren, dit was niet goed. Ik gebruikte mijn hike stokken als krukken en liep zo stapje voor stapje de berg af. Ik had al gezien dat er 40 minuten voor stonden. Met mijn tempo zou dit nog wel wat langer duren. Ik moest mijn tranen van frustratie onderdrukken, want ik weigerde in te storten boven op een berg. De pijn was niet te harden. Ondertussen zat ik het tijdsverschil te berekenen met Nederland en dacht ik na over wie ik kon bellen. Het was na 23.00 uur en ik wilde niemand storen. Nog even doorbijten en doorlopen. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer. Ik had echt afleiding nodig en besloot om toch iemand op te bellen. Mijn slachtoffer dit keer was Hanskje. Ik hoorde dat ze slaperig klonk en voelde mij direct een beetje schuldig. Gelukkig hebben we de afspraak om in ieder geval op te nemen om te horen of het dringend is. Vrijwel direct begon ik te spreken met een grote snik en barste ik bijna in huilen uit. Mijn enige vraag: "Het maakt mij niet uit wat, maar vertel een verhaal en leidt mij af". Hanskje kent mij als geen ander en begon met het vertellen van dingen die ze mee had gemaakt in het dagelijkse leven. Hoe stom dit misschien ook klinkt, het leidt echt af van de pijn. Eindelijk was daar de eerste brug in beeld. Ik was er bijna! Terwijl ik druk met Hanskje in gesprek was, en ik strak naar beneden kijkend doorploegde, stond daar ineens Sven voor mijn neus. Ik was zo verbaasd dat ik eerst een moment stil was. "We are having a beer there, do you want to join us"? Blijkbaar hadden zij mij zien zwoegen en dachten ze dat ik wel een biertje kon gebruiken. Ik denk dat het voor Hanskje ook wel fijn was dat ze 'afgelost' werd zodat ze lekker kon gaan slapen. Nogmaals bedankt lieverd dat je er voor mij was <3.

Ik ging lekker zitten bij Sarah en Sven en dronk een biertje met ze mee. Uiteraard begon het op het moment dat we weg wilden gaan keihard te regenen. Strompelend door de regen met Sarah's poncho over mij heen liepen we terug het dorp in. Nog even de laatste boodschappen halen en terug naar het hostel. Onderweg naar het hostel zag ik Dan en Frankie zitten in een restaurant. Die waren inmiddels in Mindo aangekomen. Even kloppen op het raam, zwaaien en dan snel door naar het hostel om de regen uit te gaan. Gelukkig had ik nog pastasaus van de vorige dag, dus ik hoefde alleen maar de pasta te koken en de saus op te warmen. Ondertussen legde ik een natte handdoek in de vriezer om mijn knie te kunnen koelen. Ik zat wederom met Sven en Sarah buiten te chillen toen Frankie en Dan terug in het hostel kwamen met Martin uit Tsjechië. Ik nodigde ze uit om bij ons buiten te komen zitten en het werd een gezellige boel. Ze hadden een fles tequila gehaald en de ene shot na het andere werd genomen. Behalve door Elsa. Mijn laatste ervaring met tequila was niet zo geslaagd. Nadat de biertjes op waren schonk ik een klein laagje tequila in een beker en schonk daar cola bij. De mensen om mij heen dachten dat ik flinke scheuten tequila inschonk, maar niets was minder waar. De alcohol vloeide steeds rijkelijker en de sfeer zat er goed in. Na een mislukte poging om meer biertjes te halen in het hostel, besloten we om nog even het dorp in te gaan. Er waren nog kroegen open tot 00.00 uur, dus we hadden nog een half uur. Na hier en wat getreuzel kwamen we eindelijk aan in een kroeg. Iedereen begon spontaan te dansen. Even biertjes bestellen, meer dansjes wagen en toen moesten we al weer bijna weg. We bestelden nog wat biertjes voor onderweg en we verlieten keurig op tijd de kroeg. Vooral ook omdat de politie buiten stond te wachten en we niet wilden dat deze mensen in de problemen kwamen. 

Gewapend met onze biertjes liepen we naar het centrale plein. We zetten een muziekje op en dronken ondertussen onze biertjes. Het voelde net alsof we weer 15 jaar waren en stiekem op straat drank dronken. Ons avontuurtje duurde niet lang, want de politie kwam eraan en stuurde ons weg van het park. Martin gaf aan dat we in zijn hotel nog wel konden chillen, dus op naar zijn hotel. Het was een stukje lopen en aangekomen kwam er een man naar buiten die aangaf dat we daar ook niet welkom waren. Martin was inmiddels vervelend geworden, dus droegen Sarah en ik hem op om lekker in zijn hotel te blijven. Daar gaf hij gelukkig gehoor aan en wij keerden ons om om weer naar ons eigen hostel terug te gaan. Het was een wilde avond waar veel is gebeurd, maar bovenal was het gezellig en een echt avontuur!

Dag 3 - Vandaag zou ik met Dan en Frankie gaan tuben. Hierbij zou Martin ook aansluiten. We hadden de avond ervoor al afgesproken dat we het 's ochtends rustig aan zouden doen en ergens in de middag weg zouden gaan om te tuben. Sven en ik waren de enige zonder kater, dus het opstaan was voor mij geen probleem. Na gedoucht te hebben wandelde ik rustig naar de bakkerij voor wat broodjes. Terug in het hostel zette ik een kopje koffie en begon ik aan mijn ontbijt. Ondertussen had ik mijn laptop al geopend en maakte ik mijn blog over Quito af. Ook begon ik alvast aan mijn blog over Mindo. Voor mij is dat een perfecte rustige ochtend.

Dan was ook al een tijdje wakker, maar Frankie had ik nog niet gezien. Ik besloot haar een berichtje te sturen. Ze was blijkbaar al wel wakker, maar had een flinke kater. Na al die tequila vind ik dat ook niet gek. Ze gaf al vrij snel aan dat het tuben niks ging worden. Hoewel ik daar vanuit ging, heb ik toch aangegeven dat we 's middags nog even kijken. Helaas is het tuben er niet meer van gekomen. Ik vond het wel heel jammer, maar aan de andere kant kon ik daardoor mijn knie een dagje rust gunnen. Voor de zekerheid heb ik nog met mijn verzekering gebeld om te kijken of ik ergens naar het ziekenhuis kan om mijn knie na te laten kijken. Dat kon wel. Ook kreeg ik van Stef als tip om naar de apotheek te gaan en te vragen naar mijn medicatie. Dit zijn ontstekingsremmers die ik eerder in Nederland heb gekregen van de huisarts. Nadat ik met Stef en daarna mama had gebeld, strompelde ik terug het dorp in naar de apotheek. Ik had mijn lege medicijnenstrip bewust bewaard, zodat ik dit de apotheker kon laten zien. Eerst kwam hij met medicatie aan die vier keer sterker was dan mijn oude medicatie. Dat ging mij wat te ver. Het tweede wat hij tevoorschijn toverde was 'maar' twee keer zo zwaar. Ach, dat moet wel kunnen. Ik had verwacht dat hij nog vragen ging stellen, maar helemaal niks. Ik rekende af en ik had hetgeen wat ik nodig heb om mijn knie weer te laten herstellen. Nu ik toch in het dorp was, heb ik nog even rondgelopen op zoek naar een regenjas. Vrolijk kwamen alle winkeliers aan zetten met zo'n plastic poncho. Zo'n vuilniszak. Zo eentje die ik al had. Onderweg naar verschillende winkels zag ik mooie shirts waar 'Mindo' op stond met een mooie afbeelding. Ik had ze al vaker gezien en ik besloot nu dat ik er toch eentje wilde hebben. Ik slaagde in een winkeltje die ook 'grotere' maten had, oftewel L of XL. In Ecuador hebben ze echt een hekel aan dikke mensen. Of ze geloven niet dat er ook dikke Europeanen bestaan. Enfin, mijn zoektocht naar een regenjas slaagde bijna. In het laatste winkeltje hadden ze inderdaad regenjassen. Voor dames alleen in het roze. WHY?! Ik ben al niet de slankste, als ik ook nog een roze regenjas aantrek, ben ik net een dikke zuurstok. Nee, dank je wel. Ik probeerde nog wat mannenmodellen die wel normale kleuren hadden, maar daarin leek ik weer meer een Michelin mannetje. Mijn knie begon inmiddels weer meer zeer te doen, dus ik besloot mijn zoektocht te staken en terug te gaan naar het hostel. Mijn backpack moest namelijk ook nog ingepakt worden.

In de avond heb ik nog pizza gegeten met Dan en Frankie. Deze hadden Dan en ik opgehaald in het dorp. Hoewel het tering lang duurde voordat ze klaar waren, smaakten ze ons wel erg goed. Daarna gingen ze weer richting bed. Ook de andere gasten waren denk ik in bed, want het was uitgestorven in het hostel. Ik pakte mijn laptop en ging nog een beetje schrijven. Tegen half 10 besloot ik ook mij klaar te maken voor bed en lekker in mijn nest te duiken. 

Dag 4 - Vandaag zei ik afscheid van Mindo en vertrok ik naar Latacunga. Voordat het zover was, ging ik eerst nog naar een 'hummingbird cafe'. Of dat zou het moeten zijn. Ik had het idee dat het meer een plek was waar tours vandaan vertrokken en volgens mij kon je voor vijf dollar naar binnen en de kolibries voeren. Ik had niks betaald, was wel binnen, en heb een paar gave foto's en filmpjes gemaakt. Ik bedankte de werknemers en liep terug naar het hostel om de laatste spullen in mijn backpack te proppen. Frank en Dan wilden met mij mee in de ochtend, maar blijkbaar waren ze nog niet helemaal hersteld van ons drank-avontuur. Toen ik terugkwam waren ze inmiddels al wel wakker en gedoucht. Ze boden aan om een tas voor mij naar de bushalte te tillen, aangezien ze toch richting het dorp gingen. Gezien de toestand van mijn knie, sloeg ik dit niet af. Mega lief dat ze dit wilden doen. Op de plek waar de bus zou moeten stoppen, namen we afscheid. Ze waren nog maar net weg, toen ik Martin op mij af zag lopen. Op dit punt was ik hem al helemaal vergeten. Hij zag mijn backpacks en vroeg of ik vandaag weg ging. Hij wou een bus later nemen om 13.00 uur, en bleef met mij wachten om te kijken of de bus daar inderdaad stopten. Ik gaf bij hem aan dat ik meende dat er geen bus zou gaan tussen 11.00 uur en 16.30 uur. Als mijn bus niet zou komen, dan zouden we samen in een taxi stappen en de kosten delen. Gelukkig kwam de bus wel. Ik gaf hem een knuffel, wenste hem succes en stapte de bus in. 

Toen ik aankwam in het Noorden van Quito op terminal La Ofelia, zag ik bijna direct de juiste bushalte. Ik ging bij een handjevol mensen staan wachten. Er liep al een man langs die iets riep. Ik kon alleen niet verstaan wat hij zei. Een paar mensen liepen weg en later kwamen er weer een paar mensen bij staan. De man riep weer iets en maakte er dit keer handgebaren bij. Nu begreep ik hem wel: de bus die ik nodig had, ging niet. Dat bracht mijn hele planning in de soep. Ik probeerde nog om via een ander station verder te komen. Ik ging daarom naar bushalte 'La Y'. Daar uitgestapt, kwamen er twee bussen langs. Het ging allemaal echter zo snel, dat ik niet doorhad of ik nu moest instappen of niet. Voordat ik een gedachte kon hebben, waren de bussen al weer weg gesjeesd. Ik probeerde nog te ontdekken hoe ik het beste naar het zuiden van Quito kon komen, maar na een aantal pogingen gaf ik het op. Ik keek op Uber en zag dat ik voor $8 naar de andere kant van de stad gebracht kon worden. Voor een uur in de taxi, vond ik dit dikke prima. De chauffeur was in de buurt en binnen 5 minuten zag ik warm en droog in een Uber richting Terminal Quitumbe. Het was vrij druk met auto's, dus het duurde even voordat ik er was. De man begon mij vanaf het eerste moment te bevragen. Uiteraard volledig in het Spaans. Af en toe moest ik even iets navragen of wist ik niet wat hij zei, maar grotendeels ging het mij goed af. Ik kon alleen niet zo goed vragen terug stellen, al probeerde ik dat natuurlijk wel. 

In Terminal Quitumbe werd ik praktisch door beveiliging begeleid naar de juiste ticketcounter en de juiste bus. Dit is altijd wel goed geregeld in Zuid-Amerika. Als toerist krijg je veel hulp aangeboden op dit soort plekken. Zelfs toen ik even naar de WC moest, kwam er een beveiliger aangelopen om te zeggen dat ik verkeerd liep. Toen ik hem verschuldigend aankeek, achter hem wees en "baños" zei, stapte hij voor mij weg en kon ik mijn gang gaan. Het moment dat ik uit de WC liep, liep hij weer met mij mee naar de juiste richting. Zo zat ik binnen no time in de juiste bus richting Latacunga wat mij slechts $2,80 kostte voor een anderhalf uur durende rit. 

In Latacunga was ik eerst van plan om naar het hostel te lopen. Dit was namelijk maar 15 minuten. Echter begon het net wat te regenen en ik had geen zin om mijn regenhoesen tevoorschijn te halen. Ik checkte Uber, maar er waren geen chauffeurs beschikbaar. Ik kon wel de prijs zien en dat was net onder de $2. Ik schoot een taxi aan, zei waar ik naar toe moest en vroeg of dat kon voor $2. Die man stribbelde niet tegen, en zo werd ik veilig en droog afgezet bij mijn nieuwe hostel. 

Gracias mi familia y mis amigos. Hasta luego!