Bergen, rivieren en de hoogste palmbomen ter wereld: Salento

Zaterdag 9 april 2022

Nederlandse tijd: 00:23 uur
Colombiaanse tijd: 17.23 uur 

Het werd tijd om weer richting de natuur te gaan. Na in twee grote steden te zijn geweest, snakte ik naar een beetje rust. Beter gepland kon ik het niet hebben, want het was tijd om naar Salento te gaan. Deze regio is vooral bekend vanwege Cocora Valley, waar de hoogste palmbomen staan ter wereld. Ook is dit dé koffieregio. Aangezien Rosa een dag eerder hiernaar toe was vertrokken, wist ik ongeveer wat ik moest doen om hier te komen. Opstaan, douchen, laatste spullen in de backpack, in de keuken nog een gratis bakje koffie meepakken en dan uitchecken. Ik bestelde een Uber om naar het busstation te gaan. Daar aangekomen was het even zoeken naar het juiste loket, of eigenlijk waar überhaupt de loketten waren. Toen ik de loketten had gevonden, was het niet meer zo moeilijk om de juiste te vinden. Ik wist van Rosa dat ik mijn online ticket moest laten zien en dan zouden ze een fysieke ticket uitprinten. Ik liep door de kaartjes controle en naar buiten naar de bus. Ik moest nog even plassen en zag een dame staan. Ik hoorde haar eerder al Nederlands praten, dus liep ik op haar af en vroeg ik of ze even op mijn tassen wilde passen. Dat was geen probleem. Dit zijn de kleine momenten van alleen reizen wat soms lastig is. Je gaat niet met twee backpacks de WC in, maar je wilt eigenlijk ook niet je tassen bij een vreemde achterlaten. Dit voelde echter vertrouwd, wat bij terugkomst ook bleek. 

Het werd tijd om de tassen in te laden en in te stappen. Mijn grote backpack werd in het laadruim gezet en mijn daypack nam ik mee naar binnen. Binnen kon ik eerst mijn stoel niet vinden. Ik zag dat een duo op mijn stoel en de stoel ernaast waren gaan zitten. Ze gaven aan dat ze deze plekken online hadden geboekt, maar nu ineens bij het loket uit elkaar werden gezet. Een ander stel was ook uit elkaar gehaald. We probeerden nog wat te schuiven om toch te zorgen dat iedereen zat zoals ze de kaarten hadden besteld. Dat lukte echter niet, tenzij ik aan het gangpad ging zitten. Gezien ik alleen reis, kies ik bewust voor een raamstoel. Zo kan ik lekker naar buiten kijken en van het landschap genieten. Ook maak ik graag foto's onderweg. Ik voelde mij een beetje een zeur, maar zette toch door: dat is mijn stoel. De jongens begrepen het uiteindelijk wel, en gingen op de stoel zitten die ze nu hadden gekregen. De jongen naast mij begon direct een babbeltje te maken en we waren geanimeerd aan het praten. Ook zijn vriend was al geanimeerd aan het praten met zijn buurvrouw. Viel het allemaal toch weer mee! Onderweg ben ik twee keer ingedut. Vanaf kinds af aan word ik al slaperig in auto's en bussen. Ik voelde mij veilig met de jongen naast mij, dus kon ik rustig even bijtanken. De omgeving waar we doorheen reden was echt waanzinnig mooi. Allemaal bergen, veel groen en af en toe doorkruisten we een klein dorpje. Elke bocht die we maakten was ik weer verrast. Ik had gedacht dat het uitzicht op een gegeven moment wel minder zou worden, maar dat gebeurde niet.

De rit duurde wat langer dan de 7,25 uur die er voor stond. Uiteindelijk kwamen we 1,25 uur later aan. Voor Colombiaanse termen was dit zeer keurig. Vooral als je nagaat dat er om de haverklap wegwerkzaamheden waren, waardoor één baan was afgesloten en we steeds een poos moesten wachten. We zijn ook nog gestopt bij een wegrestaurant. Op deze dag was mijn vader jarig. Achteraf had ik misschien niet de beste dag uitgekozen om te gaan reizen. In het wegrestaurant werd Juan Luis Guerra gedraaid, en precies het nummer wat mij aan mijn vader deed denken. In heel Colombia heb ik veel nummers gehoord die ik ken vanuit vroeger, omdat deze thuis altijd werden gedraaid. Ik had echter nog geen enkel nummer van Juan Luis Guerra gehoord. Dit was heel bijzonder dat ik dit juist deze dag hoorde, maar het maakte mij ook een beetje verdrietig. Ik was blij dat ik in een WC zat en mijn tranen even kon laten lopen. Verlies hoort bij het leven, maar het is niet altijd makkelijk. Zeker niet als je 8000 km weg bent van familie en vrienden. Ik appte ondertussen met een vriendin die dit soort momenten goed snapt. Ik zag dit moment ook als een teken dat mijn vader nog steeds over mij waakt. Je hoeft er niet in te geloven, maar dit gaf mij een warm en opgelucht gevoel. Ik beloofde aan mijn vader dat ik 's avonds een biertje op hem zou drinken en dat ik hoopte dat hij vanuit de hemel een biertje mee zou drinken. 

Na een lange en emotionele reis kwamen we, voor mijn gevoel, eindelijk aan in Salento. Hoewel de bus erg comfortabel was en ik geen houten kont had gekregen, was ik toch blij dat we er waren. Alle hostels zitten een beetje in hetzelfde gebied, dus we liepen met een hele groep het dorp in. Een dorp wat alleen maar bestaat uit heuvels, de ene steiler dan de ander. Ja hoor, daar gaat Elsa weer. 30 kilo aan spullen op de nek, en gas. Het was maar een kwartiertje lopen, maar de tassen drukten zo op mijn longen, dat ik er nog best veel moeite mee had. Het was wel weer een overwinning, want ik had het toch maar even geflikt! Ik had even de tijd genomen voor de incheck en om mijn spullen op te ruimen. Daarna was het tijd om wat te gaan eten met Rosa en een meid die zij had ontmoet: Casey. Na het eten gingen we op pad om een plek te vinden voor een potje Tejo. Dit is een bekend spel hier in Colombia. Het komt erop neer dat je een bak klei hebt met in het midden een metalen ring. Op de ring worden vier papieren driehoekjes gelegd met daarin explosieve poeder. Op een afstand van ongeveer 3 à 4 meter moet je een zware steen richting de bak klei gooien. Als je de ring raakte met het driehoekje erop, hoorde je een kleine knal en kwam er wat vuur. Er is een hele uitleg met wanneer je wel of geen punten krijgt. Als je bijvoorbeeld de zware steen binnenin de ring gooit, krijg je een aantal punten. Zorg je dat er een explosief afgaat en de steen blijft binnenin de ring liggen, dan krijg je weer punten. Wij snapten dit niet helemaal, omdat het in het Spaans werd uitgelegd. Het maakte ons eigenlijk ook niet veel uit, want we gingen niet voor punten, maar voor de explosieven. Ik vind dat we dit spel ook in Nederland moeten gaan invoeren. Het was super vermakelijk en erg leuk. 

Dag 1 - Salento stond op mijn lijstje vanwege Cocora Valley. Het vallei met de hoogste palmbomen ter wereld. Ik had mij van te voren ingelezen en wist dat er twee routes waren: 2,5 uur of 5 uren. Ik wilde heel graag de lange route lopen, maar aangekomen in het hostel hoorde ik dat deze was gesloten. Er is veel regenval geweest en daardoor waren er aardverschuivingen geweest. Koppig dat ik ben, heb ik nog wel rondgevraagd of het alsnog niet mogelijk was met een deels alternatieve route. Nadat ik had gehoord dat twee weken van te voren twee Italianen waren omgekomen vanwege een aardverschuiving, besloot ik dat het toch verstandiger was om de korte route te doen. Dat betekende wel dat ik de rivieren en de kolibries zou missen. Dat vond ik ontzettend jammer, maar veiligheid voorop. Rosa had deze route al een dag eerder gelopen, maar Casey nog niet. Samen met haar ging ik dit avontuur aan. Vanuit het plein in het dorp kochten we kaartjes voor de jeep die ons naar het vallei zou brengen. Ik had van te voren gelezen dat het heel vet is om op de achterkant te staan. Ik vroeg daarom aan de man of daar nog ruimte was. Er was nog ruimte voor één persoon, en dat was ik! Het was een heftig ritje, maar af en toe kon ik mijn telefoon te voorschijn pakken om wat foto's en filmpjes te maken. Aangekomen in het valei moesten we een stukje omhoog lopen naar de ingang. We waren druk met elkaar in gesprek en misten daarom de ingang van het valei. We kamen uit bij een rivier en zagen op de kaart dat we daardoorheen moesten lopen om weer op de juiste route te komen. Het water was niet hoog, maar wel te hoog om relatief droog aan de andere kant aan te komen. Daarom gingen we maar weer terug en zochten naar de ingang. Gek genoeg had ik de ingang wel gezien, maar niet genoeg besef gehad om daar te stoppen. De toegang kostte 10.000 COP en na de betaling konden we beginnen. Ik loop over het algemeen best snel, en dat is heuvelopwaarts niet altijd handig. Casey nam echter een chill loop tempo aan en ik besefte dat ik altijd te veel en te snel wil. Ik ging mee met haar tempo en het was ineens prima te doen. We namen de tijd om omhoog te lopen en namen ondertussen foto's van de omgeving en van elkaar. We klikten goed en praatten onderweg over van alles. De tijd vloog daarom voorbij. Bij het eerste uitkijk punt gingen we even zitten. Genietend van het uitzicht en ondertussen goede gesprekken. Ik houd ervan! 

Het tweede uitzichtpunt bleek veel mooier te zijn. Het was maar een klein stukje verder, dus ik vond het zonde om hier weer lang te gaan zitten. We genoten wel van het moment en verwonderden ons over het uitzicht. Ook werden er hier uiteraard foto's gemaakt. We konden nog een klein stukje hoger, dus gingen we weer verder met de klim. We kwamen uit bij een klein huisje, en we hoopten hier koffie te halen. Er waren wel twee jongens in en om het huisje bezig, maar het leek niet dat er hier iets te halen viel. Er was een bankje bij het huisje, dus daar gingen we zitten om van het uitzicht te genieten. Dit was het hoogste punt wat we nu konden halen, en we zaten in de wolken, letterlijk en figuurlijk. Op een bepaald punt klaarde het even op en konden we de bergen en al het groen zien. Op het moment dat we wilden weggaan, draaiden we ons om en zagen we dat het huisje ineens omgetoverd was naar een barretje. Dit hadden we allemaal gemist. Een deel omdat we met de rug naar het huisje zaten, maar waarschijnlijk het grootste deel doordat we vrolijk met elkaar aan het kletsen waren. De jongens hadden inmiddels ook koffie gezet, en deze bakjes geluk verwelkomden we met alle liefde! 

De weg naar beneden hebben we wederom rustig aan gedaan. Vooral met mijn knie is heuvel af niet altijd een pretje. Gelukkig had ik mijn hikestokken meegenomen, waardoor ik wat verlichting had op mijn knie. We namen wederom de verkeerde route, waardoor we iets langer onderweg waren. Halverwege kwamen we hier achter. We keken elkaar even aan, en bijna woordeloos dachten we beiden hetzelfde: deze route is veel mooier. Beneden namen we nog wat foto's met de Cocora Valley letters en op een schommel met vleugels. Het begon inmiddels te regenen, dus gelukkig was het tijd om terug te gaan naar Salento. Er stond al een jeep klaar en daar konden wij nog net bij. We mochten bij de chauffeur voorin zitten, wat wederom een geluksmomentje was. Zo konden we op de terugweg ook nog genieten van al het pracht en praal. Terug in het hostel deden we wat voor onszelf. Ik zat buiten op het terras en een meisje vroeg of ze een sigaret van mij mocht. Natuurlijk, geen probleem. Dit pakje had ik gekocht voor € 1,75, dus mij hoor je niet zeuren. Haar naam is Olivia en ze komt uit het noorden van Italië. Ze besloot bij mij te zitten en we raakten aan de praat. We klikten direct! Het is een jonge meid met een hele chille vibe. Ze is ontzettend lief en geïnteresseerd in de mensen om haar heen. Later kwam er ook een jongen aan. Olivia kende hem nog vanuit Santa Marta. Daar hadden ze 10 minuten met elkaar gepraat en ze herkenden elkaar nog van dat moment. Deze jongen heet Dylan en hij komt uit Minnesota. Het is een spontane en open jongen en hij haakte makkelijk aan bij mij en Olivia. We hadden het zo gezellig met elkaar dat ik besloot hen uit te nodigen voor het eten met Rosa, Casey en mij, al sloot Casey uiteindelijk niet aan, omdat ze nog vol was van de lunch. We gingen met elkaar Colombiaans eten en daarna was het weer tijd voor een potje Tejo! Dit keer gingen we naar een andere plek, en ik moet zeggen dat deze plek veel mooier is dan de vorige. Ik klikte ook goed met de eigenaar, al sprak hij geen woord Engels en is mijn Spaans nog steeds belabberd. Ik kreeg voortdurend een boks en we lachten wat af met elkaar. Vanavond besloot ik mijn pitch beweging uit te proberen op dit spel. Even de arm opwarmen, rekken en strekken, en gas op die lolly. Na één keer gooien kwam ik er al achter dat dit een hele verkeerde techniek is voor dit spel. De steen is te zwaar en ik gooi te strak. Doordat de steen te zwaar is, kreeg ik mijn worp niet hoog genoeg om de explosieven af te laten gaan. Met dit spel is het beste om onderhands met een boog te gooien. Hoewel we allemaal niet denderend zijn, lachten we wat af. Wat is dit toch een hilarisch spel. Dit was mijn laatste avond met Rosa en ik ben blij dat we deze zo hebben kunnen doorbrengen. 

Dag 2 - Mijn planning was om te gaan mountainbiken. Hier heb je namelijk een organisatie waar je downhill van de berg afgaat. Dat leek mij beter dan de berg op rijden. Olivia had echter de vorige avond verteld dat ze een fantastische ervaring had met paardrijden. En dit was maar 75.000 COP. Doordat het een klein bedrijfje is van alleen Diego en zijn vader, had ze een privé tour met Diego. Ik vind paardrijden leuker dan mountainbiken, dus had ik de avond van te voren Diego geappt. Gelukkig was het geen probleem om nog te gaan paardrijden. Het was een kwartiertje lopen naar het ontmoetingspunt. Ik was er iets van te voren. In de verte zag ik iemand aanlopen en dat bleek Diego te zijn. Ik liep naar hem toe en samen liepen we naar zijn boerderij. Ik bleek alleen te zijn, en had dus ook een privétour! Hij zadelde de paarden op en na een niet al te lange tijd konden we vertrekken. In Colombia rijden ze anders paard dan in Nederland. Hier rijden ze namelijk met bijna gestrekte benen. Ik genoot ervan om op het paard te zitten en Diego was goed gezelschap. Vanaf het begin raakten we al aan de praat en de hele rit zijn we niet opgehouden. Het is een spontane man die hard werkt om zijn bedrijf weer verder te laten groeien na COVID. Hij was ook heel open over zijn moeilijke periodes en wat hij heeft moeten doen om overeind te blijven. We hebben ook gepraat over de situatie in Colombia, over drugs en over de situatie in Nederland. Verder hebben we persoonlijke verhalen met elkaar gedeeld. Het was zo makkelijk om met hem te praten! 

Onze rit ging door een prachtig stuk van het valei. We reden over weiden, door rivieren en door een stukje 'jungle'. Het was soms een klein beetje spannend, maar bovenal genoot ik van alles. Diego nam op de helft mijn telefoon over en had een aantal prachtige foto's van mij geschoten. Ik weet dat ik een goede camera heb, dus ik besloot mijn telefoon terug te vragen en vanaf de achterkant nog een paar mooie foto's van hem te schieten. Op de weg terug naar de boerderij stopten we nog even bij een Coffee Farm om een bakje koffie te drinken. Voor mij ook wel even prettig om de benen te kunnen strekken en naar de WC te kunnen. Ik stuurde de foto's van Diego naar hem toe en hij was zo ontzettend blij. Voor mij een kleine moeite, en voor hem een groot plezier. Terug op de boerderij liet Diego mij nog zijn pareltje zien: een ontzettend duur paard waar hij mee aan het trainen is. Ik kon duidelijk het verschil zien tussen dit paard en de andere paarden. Allemaal goed verzorgd, maar dit was inderdaad een erg mooi paard. Met moeite nam ik afscheid van Diego en zijn vader. Ik had zo ontzettend leuke ochtend gehad. 's Middags moest ik mij even focussen op wat andere zaken, wat de hele middag en begin van de avond in beslag nam. Daarna ging ik eten met Casey. Dit was haar laatste avond en de volgende dag zou ze vertrekken richting Bogotá. Na het eten was het weer tijd voor een potje Tejo. Na twee avonden werd mijn gooi beweging iets beter, maar nog steeds niet denderend. Ik had twee explosies en drie keer raakte ik de ring met de driehoeken perfect, al gingen de explosieven niet af. Na het potje Tejo wilde ik nog karaoke zingen. De vorige avond had ik een plek gezien waar dit kon. Ik kon deze plek helaas niet meer vinden. We gingen daarom terug naar het hostel, dronken nog een biertje en daarna was het bedtijd. 

Dag 3 - Vandaag wilde ik graag een Coffee Farm bezoeken. Ik wist dat Olivia graag naar Las Acacias Coffee Farm wilde. Dit was de farm die wij beiden aan hadden gedaan met paardrijden. Ik had alleen weer last van twijfel en wist niet zo goed waar ik zin in had. Ik hoopte een keer een beetje te kunnen uitslapen en ik wist dat zij om 08.00 uur wou vertrekken. Ik besloot om daarom 's ochtends bij het wakker worden een keus te maken. Mijn ogen opende zich om 06.00 uur. Een uur vroeger dan ik normaal wakker werd. Als ik dan toch zo vroeg wakker ben, dan red ik het ook makkelijk om met Olivia mee te gaan. Ik berichtte haar via Instagram dat ik mee ging. Zij was ook al vroeg wakker, dus ik kreeg al snel een reactie terug. Ik had geen zin om zo vroeg mijn bed uit te gaan, dus ik bleef nog lekker even een uurtje liggen. Ik had geen ontbijt in het hostel besteld, omdat ik eigenlijk bij een aanbevolen restaurantje wilde ontbijten. Probleem was alleen dat ik niet had gekeken wanneer zij open waren en dat bleek pas half 9 te zijn. Praktisch naast het hostel is een bakkerijtje. Daar heb ik wat broodjes gehaald voor het ontbijt en voor onderweg. Prima opgelost zo. 

Naar de Coffee Farm was het een klein uurtje lopen. Ik wist dat er nog iemand meeging, maar nog niet precies wie. Dit bleek Sandra te zijn uit Duitsland. Gedrieën liepen wij de heuvel af, al kletsend met elkaar. De sfeer zat er direct al goed in. We moesten bergafwaarts lopen, waardoor we ook goed konden praten. Heuvelopwaarts was het waarschijnlijk wel anders geweest. Aangekomen bij de Coffee Farm werd ons eerst een koffie aangeboden. We moesten even wachten en konden ondertussen genieten van het gouden genot. Er kwamen nog drie meiden aan uit Israel. Met zijn zessen gingen we op pad met een gids. Hij was een kundige man en je kon echt merken dat hij wist waar hij het over had. Stap voor stap legde hij ons uit hoe koffie werd geteeld in Colombia. We mochten koffievruchten plukken, deze vervolgens ontvellen en al geroosterde koffie malen. Ik vond het ontzettend leuk om dit allemaal te leren en mee te maken. De Israëlische meiden waren super enthousiast en vuurde de ene vraag na de andere af op de gids. Hij had vaak niet eens de tijd om een vraag te beantwoorden of de volgende kwam al. Hierdoor hadden Olivia, Sandra en ik minder ruimte om vragen te stellen. De gids had dit gelukkig door, en gaf ons daardoor wél de ruimte om vragen te stellen. 

Na de tour kregen we nog een bakje koffie aangeboden waar we weer heerlijk van genoten. Olivia had gehoord dat er in de buurt een waterval was. We  hadden nog de hele middag, dus dat leek ons wel wat! We wandelden langs een nieuwe route en genoten onderweg van het zonnetje. We kwamen een plek tegen wat leek op een andere Coffee Farm. We liepen het erf op en keken een beetje rond. Er kwam een man naar ons toe en Olivia vroeg voor de zekerheid of we wel goed liepen. Het bleek dat we terug de heuvel op moesten lopen, want we liepen verkeerd. Een kleine zucht vanuit onze kant, maar prima. Niks aan te doen. We kwamen op de terugweg nog een jongetje tegen en we vroegen voor de zekerheid nog een keer waar de waterval was. Hij wist het niet, maar hij riep zijn vader. De vader zei juist dat we de weg naar beneden moesten aflopen. Twee tegenstrijdige verhalen. Ik kon de waterval eerst niet vinden op Google Maps, maar waagde toch nog een poging. Ik vond het nu wel! Ik zag dat we inderdaad de heuvel weer op moesten lopen, maar dat het nog ruim twee uur zou duren voordat we er zouden zijn. Olivia zou eind van de middag naar Cali vertrekken, dus die tijd hadden we niet meer. We liepen alsnog de heuvel op om terug te gaan naar Salento. We hadden niet zoveel zin om dit hele stuk te lopen, maar veel vervoer is er in deze regio niet. We maakten er het beste van. Toen kwam er plots toch vrij snel een jeep langs! We vroegen of we mee konden en dat kon voor 3000 COP. Dat hoefde je ons geen twee keer te vertellen. We konden alle drie achterop staan en wat een avontuur was dat. Deze weggetjes waren veel steiler en we moesten ons daarom goed en stevig vastpakken. Wat hebben we wat afgelachen. Af en toe konden we wat foto's en videos maken om dit moment vast te leggen. We waren zo in onze hum en groetten iedereen die we tegenkwamen en we zongen zelfs een paar liedjes. Door de manier waarop we af en toe de takken moesten ontwijken, ons vast moesten grijpen in bochten en andere gekkigheid, kwamen we op het idee dat we hier een spel van zouden moeten maken. Wie weet gaan we dat ooit nog doen. Er zijn in ieder geval een aantal goede ideeën op tafel gekomen en met ons drietal brengen we een diversiteit aan talent aan tafel. Een mooie droom en wie weet ;-). 

Ik kan jullie verblijden met het nieuws dat we veilig weer in Salento waren aangekomen. We waren inmiddels wel hongerig, dus was het tijd voor lunch! Ik wist dat Dylan niet zoveel aan het doen was, dus vroeg ik hem ons te joinen. Het was een gezellige middag en de gesprekken vielen bijna niet stil. Heerlijk om met zulke energieke en positieve mensen te zijn. Dit zijn de momenten dat ik erg geniet. Het regende inmiddels keihard en Olivia moest bijna terug naar het hostel. In haar woorden: "Walking through the rain sucks, but with you guys we can share the pain". Eerst zei ik natuurlijk nee, al meende ik dat niet 100%. We gingen allemaal snel akkoord en liepen samen terug naar het hostel. Het was tijd om afscheid te nemen van Olivia, al is dat voor mij en Dylan geen afscheid. Wij zien haar namelijk morgen in hetzelfde hostel in Cali, haha!

De rest van de middag en begin van de avond heb ik gebruikt om mijn blog bij te werken. Dat ben ik nu dus aan het doen. Ik liep een beetje achter met mijn blogs, dus vind ik een sprintje wel op zijn plaats. Ik ga even kijken of ik straks met wat mensen kan eten en daarna lekker op bed.

Morgen vertrek ik samen met Dylan naar Cali. Het is een rit van ongeveer vier uren als alles goed gaat. Dat valt reuze mee als je dit vergelijkt met de vorige rit. 

Buenas noches y hasta luego, mi familia y mis amigos!