Medellín: de concurrent (2)

Dinsdag 5 april 2022

Nederlandse tijd: 05.13 uur
Colombiaanse tijd: 22.13 uur

De afgelopen twee dagen zaten vol met avonturen en belevenissen. Het was fijn om deze dagen door te brengen met de drie meiden. Als je alleen reist is het soms vervelend als je niet iemand kan aantikken en zeggen: "Wat is dit mooi hè?". Nu konden we dat volop tegen elkaar zeggen. Vol verwondering hebben we om ons heen gekeken en gezien wat Colombia allemaal te bieden heeft. Op de derde dag heb ik een activiteit staan die ik wel alleen ga doen: paragliden! Ik heb ontzettend last van hoogtevrees (of valangst, wat het eigenlijk is), dus leek deze activiteit mij een goed idee. Reizen is een goede manier om uit de comfortzone te stappen en proberen angsten te overwinnen. Paragliden staat al lang op het lijstje en Medellín is één van de mooiste plaatsen ter wereld om dit te doen, en ook één van de goedkoopste. 

Mijn dag begon weer aardig op tijd. Ik wilde de tijd hebben voor een ontbijtje en ik moest een kwartier lopen naar het ophaalpunt. Ik had vandaag niet veel spullen nodig, dus een klein rugzakje voldeed aan mijn wensen. Omdat ik alle tijd had, kon ik rustig lopen en genoot ik van de wandeling. Voor het paragliden moest ik een lange broek aan wat op dit uur van de dag geen straf is. Ik kwam ruim op tijd aan op het vertrekpunt en kon daardoor nog een bakje cappuccino halen. Een oudere man haalde mij en een Duits stel op. Hij sprak alleen Spaans, maar hij probeerde wel duidelijk en goed te praten. Daardoor kon ik hem redelijk volgen en probeerde ik zelfs wat zinnetjes terug te zeggen. De rit duurde ongeveer driekwartier en ik zat voorin de auto te genieten van het uitzicht. Deze kant van Medellín had ik nog niet gezien. We kwamen steeds hoger en hoger, en ook mijn zenuwen werden steeds meer. Ik had mij bewust niet verdiept in hoe het paragliden precies ging, omdat ik bang was dat ik dan terug zou krabbelen. 

We kwamen aan bij een klein kantoortje. De dame achter de balie had een aantal gegevens nodig en nam daarna wat informatie met ons door. Ook bood ze een GoPro service aan. Voor 50.000 COP kregen we een SD-kaart en konden we met een geleende GoPro foto's en video's maken tijdens de vlucht. De SD-kaart bleef daarna in ons bezit. Aangezien ik moeilijk mijn telefoon mee kon nemen, en ik geen eigen GoPro heb, heb ik van deze service gebruik gemaakt. Het is al een waanzinnige ervaring, en die wil ik graag vastgelegd hebben. Nadat we alle informatie hadden doorgenomen, wees de vrouw richting een pad omhoog. Ik keek en dacht: "Alweer trappen...". Mijn benen waren de trappen van El Pierdo van de vorige dag nog niet vergeten. En ik kan je zeggen, mijn longen ook niet. Het Duitse stel was iets sneller dan ik was, maar daar trok ik mij niks van aan. Ploeterend kwam ik stapje voor stapje de trap omhoog. Af en toe weer even uit hijgen en dan weer verder. Wellicht als ik wat langzamer ga, dat ik het ineen keer kan. Alleen komt het woord 'langzaam' niet bepaald in mijn woordenboek voor. Boven aangekomen deed ik alsof ik van het uitzicht genoot. Eigenlijk wilde ik nog een beetje uitpuffen, voordat ik de volgende persoon te woord moest staan. We liepen met z'n drieën naar een mevrouw toe. Zij controleerden onze kaartjes, zocht een piloot voor ons en we konden beginnen. 

Mijn piloot was een spontane man. Hij had een grijns van oor tot oor en had een hele warme uitstraling. Dat stelde mij direct gerust. Hij doorliep wat informatie met mij door en vertelde ondertussen dat hij in 25 jaar paragliden nog nooit zijn parachute hoefde te gebruiken. Ik werd in een harnas gehesen en hij maakte alle verbindingen vast. Hij verontschuldigde zich regelmatig als hij bijvoorbeeld tussen mijn benen moest zijn (ook al was het bij mijn knieën) en hij begon helemaal te blozen toen hij bij mijn voorgevel kwam. Het floepte er bij hem uit: "Muy grande". Hoewel ik niet altijd gecharmeerd ben als mannen mij seksualiseren, moest ik hier toch even om lachen. En ik zag hoe hij met moeite de gesp vast kreeg en kon niet anders dan zijn observatie beamen. Wat kan ik er van zeggen, mijn moeder heeft mij goed gezegend...

Enfin, nadat ik helemaal was vastgemaakt en vervolgens aan mijn piloot was vastgemaakt, waren we klaar om te vertrekken. Mij was verteld dat we gingen rennen en dat ik absoluut niet mocht stoppen, want dan kon er iets fout gaan. Prima, dan blijf ik liever op een afgrond afrennen, dan stoppen. Een meid die voor mij was, had sowieso dezelfde instructie gekregen. Zij begon te rennen, zette twee stappen en probeerde daarna te stoppen. Ze zeggen dat dit echt heel gevaarlijk is. De piloot en de twee mannen die de 'glide' vast hadden, bleven daarom gewoon rennen. De meid had geen andere keus dan hierin mee te gaan. Ik moest best een beetje grinniken, en dacht: "Dit gaat mij niet overkomen". Strebertje als ik soms kan zijn, wilde ik het goed doen. "Ready?" "Ready!" RUN FORREST RUN! Ik zette een sprint in, zover dat kon met mijn vastgegespte harnas, en samen met mijn piloot en de twee mannen renden we de berg af. Ik was zo'n streber dat ik nog steeds rende toen ik al in de lucht hing. Toen ik besefte dat ik geen grond meer onder de voeten had, leunde ik achterover en zat ik op mijn 'stoel'. O mijn hemel, wat is dit vet. Ik had totaal geen angst meer. Ik keek om mij heen en zag Medellín onder mij, en de bergen achter mij. Vrijheid! Dat kwam in mij op. Dit is vrijheid! De piloot cirkelde rond op een luchtstroom, zodat we nog hoger gingen. Op den duur vroeg hij mij of alles oké was en of ik nog hoger wou. Tuurlijk! Let's go! We kwamen zo hoog, dat ik bijna door een wolk heen ging. Hierna kreeg ik de GoPro in handen (de piloot had daarvoor wat foto's en filmpjes gemaakt) en ik deed mijn best om alles zoveel mogelijk vast te leggen. Na een kwartiertje begonnen we met de landing. Hiervoor draaiden we zo snel, dat ik een beetje duizelig werd en dus een beetje misselijk. Maar ik vond het niet erg, want de adrenaline joeg ook door mijn lichaam. Een achtbaan is er niks bij. Bij de landing moesten de beentjes goed omhoog. Stuiter, stuiter en nog een stuit, en Elsa was weer op de grond. Wat een avontuur! Ik stond te trillen op mijn benen en vond het zo ontzettend vet. Gelukkig was ik met het Duitse stel en zij waren eerder geland dan ik. Ik zag ze staan en zei: "That was so awesome, did you guys liked it too?" Fijn om dit moment met iemand te kunnen delen. 

Ik had al bij opstijging gezien dat er een jongen foto's aan het maken was. Ik dacht dat het een enthousiaste toerist was, dus ik deed een pose. Nadat we geland waren, kwam deze jongen naar ons toe en vertelde dat hij fotograaf is en foto's maakt. We konden voor 20.000 COP per persoon ongeveer 20 foto's krijgen. Hij zag ons twijfelen en verlaagde de prijs al snel naar 40.000 COP totaal. Ik had de foto's vluchtig bekeken en die wilde ik zeker wel hebben. Vooral mijn power pose zag er goed uit. We hebben elk 14.000 COP neergeteld en, teruggekomen bij het kantoor, werden de foto's op onze mobiel geladen. De oudere man stond ons al op te wachten en bracht ons weer terug naar het verzamelpunt. Ik stond nog steeds te shaken op mijn benen van de adrenaline en enthousiasme. In de rit terug was ik druk bezig met het appen van familie en vrienden. Dit was echt zo'n moment wat je wilt delen met de mensen waar je van houdt. 

De middag bestond vooral uit het voorbereiden van mijn sollicitatiegesprek. Nog iets wat niet te bevatten is: solliciteren vanuit Colombia. Tegenwoordig kan het allemaal! In het hostel hadden ze een werkruimte ingericht en hadden ze ook twee aparte ruimtes waarin je kon werken of vergaderen. Ik besloot direct om de privé kamer te boeken, zodat ik de volgende dag in alle rust mijn sollicitatiegesprek kon doen. Hierna had ik nog wat gegeten met Rosa en Melissa. Dit was onze laatste avond met ons drieën. Het was fijn om nog even wat tijd samen door te brengen. We aten in een restaurant die hoog werd aangeprezen. We moesten even wachten op ons eten en het kwam niet tegelijk, maar dat was netjes van te voren aangegeven. Het was echter zo ontzettend lekker. Ik denk het lekkerste wat ik tot nu toe had gehad. 

De laatste dag was een chille dag. Mijn dag begon met mijn sollicitatiegesprek en het was een fijn gesprek. Met een goed gevoel liep ik mijn gereserveerde ruimte weer uit. Daarna besloot ik met de metro en kabelbaan naar Parque Avi te gaan. De rit naar boven was onwerkelijk. Het eerste stuk ging over sloppenwijken en daar brak mijn hart een beetje. In deze buurten kan je zelf niet rondlopen, want dat is te gevaarlijk. Op deze manier heb ik het toch gezien. Hoe mensen daar wonen en wat voor doolhof het is. Dat is echt ongelofelijk. De volgende kabelbaan bracht mij naar Parque Arvi en het karretje ging een heel stuk over de boomtoppen. Ik zat alleen in de kabelbaan dus ik had alle ruimte om vanuit alle kanten foto's te maken. Boven aangekomen heb ik eerst genoten van alle bloemen die er waren. Ik heb een klein stukje rondgelopen en daarna was ik klaar om het park in te gaan. Ik zag echter dat de prijs voor niet-colombianen flink was gestegen. Het kostte nu 40.000 COP om naar binnen te mogen. Dat is omgerekend € 10,00 wat ik vrij veel vond voor dit park. Ik had namelijk op het internet gelezen dat het prima is om rond te lopen, maar niet specifiek heel bijzonder. Ik had een twijfelbui en wist niet goed of ik dit het waard vond. Daarom kocht ik eerst wat streetfood en nam ik de tijd om nog eens online naar reviews te kijken. Ik vond de rit omhoog zo mooi en daarmee had ik ook een groot deel van het natuurgebied gezien, waardoor ik besloot om weer naar beneden te gaan. 

In de metro terug naar het hostel was er een stop wat mij naar het centrum van Medellín bracht. Ik wilde dit toch gezien hebben. Ik had al wel gehoord dat het niet altijd even veilig aanvoelt, dus bij het uitstappen drukte ik mijn buideltasje goed onder mijn oksel. Ook gebruikte ik mijn telefoon bewust niet, zodat men niet kon zien wat ik bij mij had. Ik liep een beetje rond in het centrum en snapte het gevoel van mensen goed. Het eerste plein viel op zich mee, al zag ik onder andere wel veel zwervers en hoeren. Ik liep nog even door naar het volgende plein en daar merkte ik dat er iemand mij achtervolgde. Eerst dacht ik dat ik mij misschien aanstelde, maar voor de zekerheid testte ik dit toch. Ik nam een U-bocht richting het vorige plein en zag vanuit mijn ooghoek dat de man hetzelfde deed. Er was een demonstratie van een product gaande, dus ik deed alsof ik geïnteresseerd was en deed een stap achteruit, weg van het looppad. De man deed twee meter verderop hetzelfde. Ik keek hem aan met een blik van "wat wil je". Hij keek mij met dode ogen terug. Op dat punt dacht ik: "Wegwezen hier". Ik liep langs de man richting het vorige plein. Vanaf dat moment was het nog een klein stukje naar de metro. Ik merkte dat de man mij niet meer volgde, maar ik wilde geen risico lopen dat dit georganiseerde misdaad was en iemand anders mij op stond te wachten. Ik nam daarom een mini omweg door de menigte en liep gauw de trap op naar de metro. Daar ging ik bij wat oudere mannen zitten. Op één of andere manier voel ik mij altijd veiliger bij oudere mensen. De metro kwam snel en ik stapte in om terug te gaan naar mijn hostel. 

Ik wist niet zo goed wat ik verder nog moest doen. Het was halverwege de middag en ik had eigenlijk alles wel gezien wat ik wilde zien. Ik kon mijn backpack nog niet inpakken, omdat een deel van mijn kleren nog bij de wasserij was. Ach, even op bed liggen chillen en rustig nadenken wat ik nog wilde doen. Dat resulteerde uiteindelijk in drie uren slaap, die ik blijkbaar hoog nodig had. Ik baalde wel een klein beetje, omdat ik nog geld wilde pinnen voor de volgende dagen in Salento. Dit is iets wat je beter met daglicht kan doen. Het was nog licht, dus ik snelde naar de pinautomaat die ik wilde gebruiken. Het lag in een wat rijkere buurt wat prima is, maar ik wist dat ik wel langs een park terug moest lopen. Geld gepind en dat lekker in mijn BH gestopt. Ik had nog wat geld in mijn buideltas, dus als er toch iemand was die mij wilde overvallen, zou ik ze dat geven. Uit ervaring weet ik dat je het beste gewoon chill kan lopen en niet te gestresst kan overkomen. Op de terugweg liep ik daarom een drogisterij in, want ik had nog douchegel nodig. Helaas hadden ze geen douchegel, maar wel een flesje water. Gewapend met mijn flesje liep ik verder naar de supermarkt. Daar kocht ik wat eten in voor de lange busreis die mij te wachtten stond. Op mijn horloge kijkende besefte ik dat ik mijn was snel moest gaan ophalen. Ik was al een beetje aan de late kant, en ik wist niet tot hoe laat de wasserij precies open was. Nu was het wel de tijd om snel te gaan lopen. Helaas. Onderweg werd ik aangesproken door een Venezulaans gezin. Ik had eerst niet door dat dit mogelijk gevaar was, aangezien ze er allemaal keurig uitzagen. Echter toen ik ze passeerde vroeg de man op een passief agressieve manier om hulp. Ik riep terug dat ik geen geld had en liep snel door. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze bleven staan, hoewel de man mij nog wel na riep. Gek genoeg had ik geen stress, omdat ik wist dat zij niet wisten dat ik geld in mijn BH had. En als ze mij wel wilden overmeesteren, dan had ik die paar peso's gegeven die ik in mijn tasje had. 

Ik was op tijd bij de wasserij en hoefde dus niet de volgende dag te stressen om mijn was op te halen. Ik pakte mijn backpack in en daarna was het echt tijd om te gaan eten. Door alle heuvels op en af de afgelopen weken, had ik even geen zin om weer de heuvels op te moeten om wat eten te scoren. Ik zocht een lekker restaurant op en regelde een Uber om mij daar te brengen. De terugweg kon ik prima lopen, al twijfelde ik wel even. Qua tijd kon het op zich nog wel, maar ik was voor het eerst alleen in deze grote stad. Ik scande de straat en vond dat ik terug kon lopen. Dat had ik dan ook gedaan en dat was geen enkel probleem. Terug in het hostel was ik eerst van plan om op de rooftop een biertje te gaan halen, maar ik raakte inmiddels zo verstrikt in mijn blog en het toevoegen van foto's op mijn socials, dat het zomaar laat was. Tijd om te gaan slapen! In slaap komen was geen enkel probleem, want ik keek vooral uit naar het nieuwe avontuur. Hoewel Medellín een leuke stad is, en een bizarre geschiedenis, had ik toch geen moeite om afscheid te nemen. Misschien komt dat deels ook doordat ik wist dat ik de volgende dag Rosa en Sofia weer zou gaan zien. 

Zo, familie en vrienden. Dit was mijn avontuur in Medellín! Als je naar Colombia gaat, zou ik zeker deze stad aan doen. Kies vooral voor de free walking tours, zodat je plekken als Comune 13 en el Centro kan bezoeken. El Pablado, waar ik verbleef, is een relatief veilige buurt, zolang je niet met je dure spullen en sierraden loopt te pronken. 

Muchas gracias voor het volgen van mijn reis! Mijn volgende blog over Salento zal snel online komen!