Bailando, bailando, bailando: Cali

Dinsdag 12 april 2021

Nederlandse tijd: 17.43 uur
Colombiaanse tijd: 10.43 uur

Op de meeste reisdagen sta ik vroeg op. De afstanden in Colombia zijn vrij groot wat resulteert in lange reisdagen. Hoewel mijn biologische klok nog steeds tussen 06.00 en 07.00 uur staat, en ik dus wederom vroeg wakker was, kon ik mij nu nog een keertje lekker omdraaien. Ondertussen mijn telefoon een beetje checken en lekker even omwoelen in bed. De reis van Salento naar Cali zou ongeveer vier uren duren. In Colombiaanse tijden zou dat maximaal vijf uren moeten zijn. Dylan ging ook naar Cali en we zouden daar Olivia weer ontmoeten. Een reismaatje! Al moet ik zeggen dat ik niet de gezelligste ben in bussen. Het liefst heb ik muziek op en staar ik naar buiten naar het prachte landschap, welke mij blijft verbazen. Alles hier is zo groen en vol leven. Als kind heb ik vaak in een grasveld gelegen, omhoogkijkend naar de wolken. Vooral de cumulus wolken waren mijn favoriet. Grote dotten katoen in de lucht. Ik kan mij nog een dag herinneren in de zomervakantie, waarin ik wou dat ik naar de wolken kon. Gewoon even een graai kunnen doen in, wat ik dacht, fluffy materiaal. Ook voelde ik mij die dag een beetje verloren. Ik weet niet exact meer wat er speelde, maar het gevoel kan ik zo terug halen. Misschien had ik toen al wel het 'is dit alles' gevoel, ook al was ik maximaal 10 jaar oud. Terwijl ik in de bus zat, mijn benen onder mij opgekruld en mijn lichaam gedraaid naar het raam, keek ik wederom omhoog naar de wolken. Ik haalde dit gevoel terug en het was alsof ik een oude vriend verwelkomde. Het enige verschil is dat het nu twintig jaar later is en ik meer levenservaring heb opgebouwd. Mijn enige gedachte was: "Kon kleine Elsa mij nu maar eens zien. Alleen reizend door Zuid-Amerika. Dan had ze geweten dat alles goed kwam en ze zich geen zorgen moest maken". Gek wat reizen met je doet; ik word er blijkbaar nostalgisch van. 

De reis naar Cali was comfortabel en liep voorspoedig. We hadden één vertraging onderweg van 45 minuten door een 'rijst incident'. Een vrachtwagen was omgevallen en er lag overal rijst op de weg. Om het op te kunnen ruimen hadden ze één weghelft afgesloten, waardoor er steeds maar een handje vol auto's langs kon. Toen we na het wachten langs het ongeluk reden, zagen we mannen met scheppen het rijst van de weg afscheppen in zakken. Aan de hoeveelheid te zien, kon dit nog wel een tijdje duren. Op het busstation aangekomen bestelden wij een Uber naar het hostel. De Uber stond er al en ik wou instappen, maar bij het opendoen van de deur zag ik dat er nog een mevrouw achterin zat. Ik kreeg hetzelfde gevoel als je een WC-deur open doet, en iemand zit daar op. Oepsiewoepsie! Ik deed de deur dicht en we liepen een eindje verderop om te wachten. Niet snel daarna stapte de vrouw uit, en konden wij alsnog instappen. Binnen no-time waren we in het hostel, ondanks het drukke verkeer. Ik belde nog even met Tanja, terwijl ik mijn spullen uitpakte. Daarna ging ik met Dylan de hort op om ergens te gaan eten. We noemden het lunch, maar aangezien het al rond 15.30 - 16.30 uur was, was het meer lunch/avondeten. Waarom is daar geen woord voor? Ik noem het 'lunavo'. Dat bekt wel lekker. We bestelden beiden een wokje en een biertje. Het eten was zó veel. Ik was blij dat ik veel honger had, dus ik had alles opgegeten, al hoefde ik hierna geen avondeten meer. Dylan en ik hadden elk drie biertjes op, wat ik normaal prima kan hebben. Hier in Colombia kan ik niet veel hebben. Ik was dus al lichtelijk aangeschoten en al giechelend liep ik terug in het hostel. Ik was zo geanimeerd aan het babbelen, dat ik helemaal niet zag dat er een tegel uitstak. Resultaat: Elsa op de grond. En dit was niet zo'n val van: Bats, boem, daar ligt ze. Nee, want de straat liep naar beneden af. Dus op handen en voeten (en soms knieën) viel Elsa eerst nog een stukje verder. De 'verwondingen' vallen mee: een flinke kras op het bovenbeen en wat last van de knie en handen. 

Bij terugkomst in het hostel begon het al gezellig te worden. Cali is niet voor niets de salsa-hoofdstad, dus iedereen hier is in voor een feestje. Ik hoorde van Olivia dat er die avond een Salsa Cabaret voorstelling is. Deze zou om 22.00 uur beginnen. Uiteraard ben ik in Colombia, dus uiteindelijk hoorde ik dat de show om 00.00 uur zou beginnen, wat overigens ook echt zo was. Na gedoucht te hebben besloot ik dat het tijd was voor een leuk jurkje en make-up. Dat past wel bij Salsa! Dylan, Olivia en ik gingen bij andere mensen aan tafel zitten samen met onder andere Danee en Elisa. Nog steeds een beetje aangeschoten deed ik gezellig mee met de sfeer. De drankspellen kwamen op tafel, en dat was voor mij de rode vlag. Hoewel ik het niet erg vind om hier een beetje tipsy te zijn, vind ik het gevaarlijk om dronken rond te zwalken. Ik dronk mijn Margarita snel op en bestelde een biertje. Ik ga geen drankspel spelen met cocktails. Een bijkomend voordeel van een biertje is dat het in een flesje zit. Als je het slim aanpakt, drink je niet zoveel ;). Bijna direct in het begin werd ik al iemands "drink buddy". Het kan ook niet anders als je met alleen begin twintigers aan een tafel zit en jij de oudste bent. Natuurlijk willen ze jou dan naaien. Op die leeftijd had ik dat ook gedaan. Maar geen probleem. De jongen waarvan ik de buddy was, lette zelf niet heel goed op, dus dat scheelde de helft. Na dit overleefd te hebben was het tijd om naar het Cabaret te gaan. Ik snap waarom mensen hier in de avond leven in plaats van overdag, maar als je al wekenlang vroeg op staat en de hele dag onderweg bent, ben je op een gegeven moment moe. 20.000 stappen per dag is hier niks. We hebben het uiteindelijk tot 00.45 uur volgehouden en dus een deel van de show kunnen zien. Wat een getalenteerde mensen op het podium! De pasjes waren zo snel met acrobatische moves erbij. Ook zat er een verhaal in, al lette ik daar niet echt op. Ik was blij dat ik mee was gegaan, want dit had ik niet willen missen! 

Dag 1 - In Cali leven mensen nog meer in de nacht dan op andere plekken waar ik tot nu ben geweest. Zelf was ik op tijd eraf en kon ik rustig aan de dag beginnen. Ontbijten, opfrissen en kijken wat ik wilde doen die dag. Ik had gelezen dat er een uitkijkpunt is op een berg met daarbovenop een 26 meter hoog beeld van Christus: de Cristo Rey. Er zijn behoorlijk wat hoge Christus beelden verspreid over de wereld, waarvan Christo Redentor in Rio de Janeiro waarschijnlijk het bekendst is. Samen met Olivia en Dylan namen we een Uber en gingen we omhoog naar het Christusbeeld. Hoewel er verder niks te doen was, hebben we ons toch goed vermaakt. Wat een goed gezelschap al wel niet kan doen! Uiteraard moesten we samen op de foto met 'our boy' Cristo, zoals Dylan dat zo grappig zegt. Ook hebben we nog lekker een koffie gedronken. Hierna zijn we naar beneden gegaan, even lunchen en dan op zoek naar het centrum. Mijn lunch was denk ik het lekkerste wat ik tot nu toe had gehad! Slenterend liepen we door de stad en kwamen we een katten park tegen. Een park vol met katten beelden welke elk een andere stijl en kleur hadden en dus een andere betekenis. Hierna zagen een grote kathedraal in de verte. Daar moest het centrum zijn! Wat ook klopte. Aangekomen bij de kathedraal was het eerder een kleinmiddel grote kerk, dan een kathedraal. Nog steeds erg prachtig, maar de grootte stelde wat teleur. 

Het centrum van Cali is één grote chaos. Het is een doolhof van winkels en standjes. We genoten van alle kleuren en geuren. Lekker rondslenteren wat uiteindelijk resulteerde in een zoektocht naar een slaapmasker en slaap oordoppen. Iets wat blijkbaar niet heel gewoon is in Colombia. We zijn vele winkels en doolhoven in geweest en alleen in twee winkels konden we een slaapmasker vinden. Olivia en ik probeerden Dylan nog te overtuigen om een pluizige witte konijnen oogmasker te kopen, maar daar zijn we helaas niet in geslaagd. Haha. 

Een druk centrum als Cali kan je prima een tijdje hebben, maar na verloop van tijd is het te veel prikkels en wil je gauw weg. Terwijl we de drukte probeerden te ontsnappen, zagen we wederom een mooie kerktoren. Oké, toch nog eventjes kijken wat voor kerkje dit is. Het vorige kerkje was niet open, maar deze wel. We zijn naar binnen gegaan en hebben even in een kerkbank gezeten. Wat een rust daalde er over ons heen. Ook heb ik een kaarsje aangestoken voor mijn opa en voor papa. Altijd als ik in een kerk ben, probeer ik dit te doen. Aangezien we een flink eind hadden doorgestapt, waren we het alle drie direct eens om een taxi terug te nemen. Het verkeer zat echter zo vast, dat het langer duurde om terug te komen dan als we het lopend hadden gedaan. Ook was het waarschijnlijk een stuk veiliger geweest, want de taxi chauffeur reed als een maniak. Gelukkig kwamen we wel veilig aan bij het hostel. 

Ik had besloten om de Tatacoa Dessert en Bogotá over te slaan en rechtstreeks vanuit Cali naar Ecuador te reizen. Hiervoor moest nog wel het één en ander geregeld worden. De rest van de middag en begin van de avond bestond dan ook uit informatie opzoeken en kijken wat het beste is om te doen. Ik ga samen met Dylan naar Quito reizen en vanaf daar gaan we ons eigen ding weer doen. Hoewel het een gedoe is om via de bus de grens over te gaan, leek het allemaal prima te zijn. Een goede voorbereiding is belangrijk! 

Hierna ging ik mij klaar maken om die avond naar een salsa feestje te gaan. Toen ik uit de douche stapte stonden Olivia en Danee voor mij. Danee was net beroofd, nog geen 10 meter van het hostel vandaan. De dief had Danee bij de keel gegrepen, tegen de muur aangedrukt en hij wilde haar tasje. Olivia bleef buiten bereik en kon wegrennen om hulp te roepen. De dief pakte het tasje van Danee en rende weg. Helaas hebben ze hem niet te pakken gekregen. Hoewel de materiële schade meeviel, was de schrik aardig te voelen in het hostel. Ik zit in een dames dorm dit keer, en een aantal meiden en ik kwamen daar bijeen om het verhaal van Danee te horen. Wel mooi hoe girl power werkt. Iedereen stond direct klaar om te helpen door aan te bieden om geld te pinnen, een knuffel te geven of advies te geven. Ik deed uiteraard het laatste. Dit is wat ik zeven jaar lang heb gedaan. Ik stelde de vragen die ik altijd stelde, en zo kwamen we er achter dat de schade meeviel. Gedurende de avond kwamen er nog wat zaken boven, en ook daar heb ik Danee in geholpen. Door deze ervaring twijfelde ik of ik wel naar het Salsa feestje wilde. Zo kwam de agressie ineens een stuk dichterbij. Iedereen besloot om onze tasjes thuis te laten, en alleen het hoogst nodige mee te nemen. Mijn voorgevel is hierin handig, want daar kon ik wel wat spulletjes kwijt, haha. De salsa avond was leuk , alleen werd ik niet gevraagd om te dansen. Met stijldansen had ik hetzelfde en dat oude gevoel van 'ik hoor hier niet bij' kwam even terug. Ik slikte de tranen weg en hield mijn glimlach op mijn gezicht. Af en toe dansten we met de meiden een beetje in een kringetje en daar genoot ik van. Totdat ze weg werden getrokken door mannen om te dansen en ik wederom alleen stond. Misschien komt het doordat deze meiden al les hebben gehad en ze elkaar daar van kennen. Ik heb geen idee. Hoe dan ook heb ik wel genoten van de sfeer en van de blije dansende massa. Sommige mensen waren zo ontzettend goed! Ik heb mijn ogen uitgekeken. Laat heb ik het niet gemaakt, want de volgende dag had ik mijn tweede gesprek van mijn sollicitatie. Daar wilde ik fris en fruitig voor zijn! 

Dag 2 - Voor vandaag stond er niet veel op de planning. Ik stond op tijd op, zodat ik eerst rustig kon ontbijten en de laatste dingen kon opzoeken voor mijn sollicitatie. Ik begon een beetje zenuwachtig te worden, wat voor mij een goed teken is. Dat betekent dat ik de functie heel erg leuk vind en er dus iets op het spel staat. Ik wist niet zo goed wat ik van dit gesprek moest verwachten en waar ik mij op moest voorbereiden. Ik had de mannen waarmee ik het gesprek had wel opgezocht, zodat ik niet volledig blind in het gesprek ging. Naar mijn gevoel ging het gesprek goed. Ze stelden goede diepgaande vragen, waar ik allemaal een antwoord op had. Ze vroegen mij er nog een nacht over te slapen, maar om eerlijk te zijn wist ik al na het eerste gesprek dat deze functie op mijn lijf geschreven is. Ik probeer niet te enthousiast te zijn, want als ik het niet word is de teleurstelling alleen maar groter. Ik heb er wel een goed gevoel over, dus laten we hopen dat mijn gevoel klopt! 

In de middag heb ik nog even een rondje gelopen met Olivia en Dylan en hebben we samen geluncht. Ook heb ik nog een salsa les gevolgd. Hierin merkte ik dat de basislessen die ik van mijn ouders heb geleerd goed van pas kwamen! Ook hielp het erg dat ik vijf jaar heb gestijldanst. Ze begon met de basispassen en was verbaast hoe goed dat al ging. Ze zei steeds in het Spaans dat ze blij verrast was hoe snel ik het oppikte. Dit hoorde ik dan weer van een andere leraar die wel engels sprak. Het was een leuk uurtje en ik hoop dat ik de pasjes ga onthouden. Al maak ik mij daar niet heel veel zorgen op. In de avond ging ik een hapje eten met een groepje meiden. Een paar kende ik daar al van. Het was gezellig om verhalen te horen van wat zij tot nu op het gebied van mannen hebben meegemaakt. Verhalen waarvan mij de mond openviel. Na het eten ging ik met Danee en Daphne nog naar een reggaeton bar. Het was zo ontzettend leuk! Colombianen mixten zich met ons groepje die steeds groter werd. Dit is exact mijn muzieksmaak al moest ik wel een beetje ontdooien. Gezien de beroving was ik mij erg bewust van mijn tasje, en ik baalde een beetje dat ik deze mee had genomen. Ook al zat er praktisch niks in en was het geen drama geweest als ze deze mee hadden genomen. Op een gegeven moment kwam ik los en heb ik heerlijk kunnen dansen. Ik heb het wederom niet laat gemaakt, want in de volgende twee dagen reis ik door naar Ecuador! Iets wat ik heb geleerd in mijn jaren als student is dat het absoluut niet chill is om twaalf uren brak in een bus te zitten. 

Dit was mijn laatste stop in Colombia. Het waren vier magische weken met elke plaatsje zijn eigen charme. Met een klein beetje weemoed neem ik afscheid van dit prachtige land. Aangezien ik nog niet alles heb gezien, zou ik het niet erg vinden om hier nog eens terug te komen. Hasta luego, Colombia! 

Gracias mi familia y mis amigos, voor het volgen van mijn verhalen! Mijn volgende blog zal gaan over mijn reis naar Ecuador. En wellicht al een stukje over Quito, de hoofdstad van Ecuador. 

Ciao!