Quito: een nieuw land met nieuwe ervaringen

Maandag 18 april 2022

Nederlandse tijd: 22.46 uur
Ecuadoraanse tijd: 15.47 uur

In mijn planning was ik eerst van plan om een rondje te maken in Colombia, zodat ik kon eindigen in Bogotá en daarna kon vliegen naar Quito. Het liep even wat anders, doordat ik er achterkwam dat het wel mogelijk was om met de bus de grens over te gaan naar Ecuador. Aangezien Dylan en ik tot nu toe synchroon liepen met reizen, besloot ik de Tatacoa Dessert en Bogotá te laten schieten en mee te reizen naar Quito. De reis zou vanuit Cali twee dagen duren, maar scheelt wel € 60,00. Prima deal leek mij zo! 

Onze eerste bus vertrok om 10.00 uur vanaf het busstation in Cali. Deze bus bracht ons in twaalf uren naar Ipiales, een plaatsje vlakbij de grens van Ecuador. We hadden besloten om daar een nacht te slapen, zodat we niet 's nachts de grens over hoefden. In de nacht schijnt de grensovergang namelijk gevaarlijker te zijn. Achteraf gezien hadden we waarschijnlijk beter de avond van te voren een nachtbus kunnen pakken naar de grens, aangezien we beiden bijna geen oog dicht hadden gedaan. Het hostel wat we hadden geboekt was zo ontzettend gehorig. De mensen aan de receptie bleven luid praten tot laat in de nacht en vroeg in de morgen knalde de Spaanse nummers al weer uit de boxen. Gedeelde smart is halve smart zal ik maar zeggen. De volgende ochtend kregen we nog een lekker ontbijtje, wat ons humeur wel iets deed opbloeien. We wilden in eerste instantie nog naar Santuario de Las Lajas, een prachtige kathedraal die Harry Potter-achtig aan doet, maar we waren zo moe dat we besloten dit over te slaan. Dus nog even de laatste boodschappen halen en op naar Ecuador!

Van te voren had ik mij goed ingelezen over hoe de grensovergang zou gaan. Ook zit ik in drie Whatsapp-groepen in Nederland over Colombia, Ecuador en Peru. In de Whatsapp-groep over Ecuador vroeg ik nog extra hoe de grensovergang zou gaan, waardoor ik meer zekerheid had en zeker wist dat we niet iets zouden vergeten. Ik las online dat de grensovergang 30 min tot 5 uren zou kunnen duren. Gelukkig was het voor ons een dik uurtje, dus dat viel reuze mee. Halverwege de grensovergang sprak een jongedame genaamd Hanna ons aan of ze met ons mee kon lopen en reizen. Dat is natuurlijk altijd goed! Vanuit Tulcan, Ecuador, was het nog een zesurige busreis naar Quito. Ik moet zeggen dat de busritjes lang waren, maar wel comfortabel. Het was daarom niet een vreselijke rit, maar wel vermoeiend. We waren daarom ook blij wanneer we eindelijk in de avond in het hostel aankwamen. Hanna en ik zaten in hetzelfde hostel en Dylan in een ander. Als een echte heer zette hij ons met de taxi af bij het hostel en, na het afscheid, liep hij door naar zijn eigen hostel. Onze wegen scheidden hier in Quito, dus voor het eerst in drie weken was ik weer alleen! Of nog niet helemaal, want deze avond heb ik samen eten gekookt met Hanna. Daarna was het weer tijd om eigen initiatief te nemen en mijn eigen pad te gaan bewandelen. 

Dag 1 - De beste manier om een stad te ontdekken is door mee te gaan met een tour. Of het nu wandelen of fietsen is: je krijgt snel een indruk van een stad. Ik ging daarom mee met de Free Walking Tour welke vanuit het hostel werd georganiseerd. Ik moet zeggen dat het niet een hele goede tour was dit keer. Er waren twee dames die de tour deden: eentje deed de tour en de ander keek mee. De tourguide sprak alleen niet zo goed Engels en het was alsof een 13-jarige voor het eerst een spreekbeurt moest doen in het Engels. Hierdoor kwam er summier informatie over Quito en bleef de informatie oppervlakkig. Ze deden wel erg hun best voor de tour, dus dat moet ik hen wel nageven. De plekken die we bezochten waren ook leuk: mooie pleinen en prachtige kerken. Het was Goede Vrijdag en hier betekent dat een parade met allemaal mensen in paarse gewaden en een grote puntmuts op. Dit deed mij overigens aan iets anders denken, waardoor ik vrij verbaasd was dat de straten hiermee gevuld waren. Je kon zelfs paarse poppetjes als souvenir kopen. De groep, inclusief ikzelf, was af en toe afgeleid door deze parade. Ik geloof dat wij het de dames niet altijd makkelijk hebben gemaakt. Mijn hoogtepunt van deze tour was de grote kerk waar we voor $3 omhoog konden naar de torens. Een prachtig uitzicht van Quito! Ook hielpen de dames om foto's van ons te maken, wat erg attent was. Andere onderdelen van deze tour was onder andere het proeven van typische Ecuadoraanse snoepjes, bijzondere smaken ijs en een mini chocolade proeverij. Dat was wel weer leuk om te doen.

Na de tour moest ik nog even terug naar de telefoonwinkel waar ik mijn SIM-kaart had gekocht. Mijn internet werkte namelijk nog niet. Gelukkig was het snel opgelost en kon ik daarna de stad nog in om het verder te gaan verkennen. Gezien de Goede Vrijdag-optocht waren er veel mensen op de been. Ik ging daarom niet te ver van mijn hostel vandaan, gewoon om zeker te zijn. Hoewel er honderden, misschien wel duizenden, mensen op straat waren, heb ik mij geen moment onveilig gevoeld. Ik heb genoten van de opgewekte stemming en verwonderde mij over hoe geloof hier nog een pertinente rol speelt. Een voorbeeld hiervan is dat de politie een groot beeld van Maria en een groot beeld van Jezus, beiden op een soort van prieeltje, naar een podium droegen/rolden. In Nederland zou de politie hier zich nooit mee bemoeien. Zodra het beeld van Jezus in beeld kwam, begonnen de mensen om mij heen te klappen en te juichen. Ik bleef staan kijken en klapte mee. Ik bedoel, ik ga graag mee met de flow van een land. Toen Jezus op zijn plek op het podium stond was het voor mij tijd om verder te gaan. Ik was behoorlijk ingesloten door mensen en moest even mijn best doen om daar weer uit te ontsnappen. Een aantal 'perdón' later was ik ontsnapt. Op dat moment viel het mij pas op dat verschillende mensen aan het huilen waren. Zoveel indruk maakte het beeld van Jezus op hen. Hoewel ik zelf afstand heb genomen van het katholieke geloof, vind ik het wel mooi en bijzonder hoeveel impact het geloof kan hebben op mensen hun leven. Ik ben blij dat zij hier steun en kracht in vinden. Overigens ben ik geen Atheïst, maar ik hang geen specifiek geloof meer aan. Zoals jullie mij kennen: ik doe lekker mijn eigen ding en volg mijn eigen pad. Deze avond ging ik vroeg naar bed. Ik was niet helemaal fit, wat waarschijnlijk door de hoogte komt. Ik had een beetje hoofdpijn en was wat duizelig. In bed ging ik nog lekker even een serie kijken en viel ik daarna als een blok in slaap. Morgen staat Mitad del Mundo op het programma!

Dag 2 - Ik begon mijn dag ontspannen. Even rustig een ontbijtje met een kopje koffie en ondertussen even bellen met Wilma. Ik bel niet veel met mensen, maar als ik met iemand app en ik heb de tijd, dan vind ik het leuker om te bellen. Uiteraard bestaat 'even bellen' niet, maar dat vond ik niet erg. Lekker bijkletsen en mijn avonturen delen. Ook is het fijn om te horen hoe het bij het thuisfront is. Aan het einde van de ochtend vertrok ik richting Mitad del Mundo. Een openlucht museum over de evenaar en over de ontdekkingen en wetenschap van de aarde. Welke instrumenten gebruikten ze om afstanden te meten? Hoe kwamen ze erachter dat de aarde rond is? Dat soort vragen werden er hier beantwoord. Om hier te komen moest ik twee bussen pakken. Beide bussen waren volgepakt met locals, maar ik kon gelukkig wel zitten. Het duurde even voordat ik er was, maar dat was de 0,80 cent totaal voor de heen- en terugweg wel waard. De entree van Mitad del Mundo was $5. Aangezien het paasweekend was, was het super druk. Ik nam eerst te tijd om rond te lopen en te kijken hoe groot het park was. Het was een stuk groter dan ik verwachtte. Zoals vaak mijn gewoonte is, begon ik van achteren naar voren het park door te lopen en maakte ik hier en daar een foto of bezocht ik een mini-museum vol met experimenten of informatie. In het midden van dit openlucht spektakel stond een hoog gebouw die je kon beklimmen. Daar stond echter de hele dag een lange rij voor en daar had ik geen zin in, dus dat heb ik overgeslagen. Het was lekker weer en ik heb regelmatig even ergens in het zonnetje gezeten om vervolgens puur even naar mensen te kijken. Daar word ik altijd zo vrolijk van. Stelletjes, gezinnetjes, grote families, groepen vrienden; iedereen had lol en plezier met elkaar. Na wat ronddwalen kwam ik op een plein terecht. Daar stonden mensen in oude kledij (ik denk van de oorspronkelijke bewoners) te dansen. Opzwepende en vrolijke muziek werd er gedraaid. Nadat de koppels klaar waren met hun demonstratie dansen, werden de toeschouwers de dansvloer opgetrokken. Iedereen klapte en probeerde de dansen mee te doen. Ik stond op een afstandje op een muurtje te kijken, zodat ik alles goed kon filmen. Het nadeel was dat ik ook aangestoken werd door het dansvirus en daardoor bijna van het muurtje afviel. Gelukkig kon ik dat net voorkomen. Mitad del Mundo is een park waar ik niet per se een hele dag zou hoeven ronddolen, maar het is hartstikke leuk voor een paar uurtjes. Ik ben daarom blij dat ik wat later weg ben gegaan van het hostel en dat ik weer op tijd terug kon gaan. Voordat ik terug naar het hostel ging, had ik ook nog even met mijn broer Frank gebeld. Even gezellig bijkletsen, altijd leuk! 

Na Mitad del Mundo nam ik de twee bussen weer terug naar Quito. Vanaf de bushalte was het nog een stukje lopen richting het hostel. Op de heenweg had ik al gezien dat er leuke winkeltjes waren, waar ik op de terugweg wel even wilde rondkijken. Ik besloot een make-up winkel in te gaan, waar ik veel felgekleurde oogschaduw-paletten zag. In Nederland heb je dit niet zoveel, of je moet er dik voor betalen. Ik was wat doosjes aan het bekijken en ineens viel een make-up doosje op de grond. Drie kleuren uit het palet gingen stuk. Er kwam direct een vrouw na mij toe en die zei dat ik het moest betalen. Het doosje was $ 2,75. Ik vertelde haar dat de doosjes niet goed in het rek paste, en dat het daardoor een risico is dat ze eruit kunnen vallen. Ik liet het haar zien en zij probeerde het doosje weer op zijn plek te krijgen. Daar slaagde zij er ook niet in. Ze bleef zeggen dat ik moest betalen, en ik bleef weigeren. Ik stapte bij haar vandaan en ging de rest van de winkel door. Ze hadden namelijk ook andere snuisterijtjes en ik had nog wel wat nodig zoals elastiekjes en make-up borsteltjes. Aangekomen bij de kassa zag ik dat kapotte make-up doosje liggen en ze wilden de prijs van dat doosje bij de rest van mijn producten optellen. Ik weigerde in het Spaans om te betalen en daarna stapte ik over in het Engels om het uit te leggen. Uiteraard spraken ze geen Engels, dus gebruikten we Google Translate om onze discussie voor te zetten. Na wat heen en weer gepraat kwamen we overheen dat we beiden de helft zouden betalen. Dat betekende dus voor mij $ 1,50 voor dit make-up doosje en die mocht ik ook meenemen. Prima, ik ga niet nog meer tijd verspillen voor anderhalve dollar. Voor deze reis zou ik niet snel in discussie gaan met winkeliers en zou ik mijn verlies nemen en mopperend de winkel uitgaan. Ik leer hier beter voor mijzelf opkomen en ga discussies met winkeliers niet zo snel meer uit de weg als het een principekwestie is. In andere situaties betaal ik ook wel eens wat meer, en dan gun ik het die persoon ook. 

Na dit aanlokkelijke avontuur was het tijd om boodschappen te doen. In Colombia heb ik genoten van een iet wat luxere levensstijl (lees: elke avond uit eten), dus moet ik het in Ecuador wat rustiger aan doen. De beste manier om geld te besparen is door zelf te koken! Gelukkig vind ik koken leuk en maak ik met een paar ingrediënten al snel een smakelijke maaltijd. Ik wist niet zo goed wat Pasen zou doen met de sluitingstijden van winkels en supermarkten, dus sloeg ik genoeg eten in voor een paar dagen. Ik ben dol op burrito's en maakte daarom met wat gehakt, groenten en kruiden een heerlijke mix voor tussen de wraps. Terwijl ik aan het koken was, kwamen er nog een paar mensen die gebruikt maakten van de overgebleven gaspitten. Ik hoorde al steeds: "Oh dat van jou ruikt wel erg lekker". Jups, die Elsa die kan wel wat! Overigens rook het eten niet alleen lekker; het smaakte ook nog eens goed! Tijdens het koken en eten raakte ik in gesprek met Louise uit België en het stel Frankie en Dan uit Engeland. Ik was vanavond van plan om naar het engelen beeld op de heuvel El Panecillo te gaan, en ik nodigde hen uit om mee te gaan. Ze waren er allemaal voor in! Op het moment dat we weg zouden, vertelden Frankie en Dan dat ze toch niet meegingen. Ze waren nog moe van het hiken  van die dag. Louise en ik gingen er nog wel voor. We probeerden een Uber te regelen, maar die werden steeds gecanceld. Ook hebben we een taxi aangesproken, maar die wou die kant ook niet op. We begonnen al te twijfelen of we nog wel moesten gaan, toen er een auto voorbijreed, stopte en ons aansprak: "Be carefull. It is not safe on the streets". Dan had die jongen bij het inchecken toch gelijk. Na 19.00 uur kan je beter niet de straat op. Denk nu niet dat ik dit aan mijn laars lapte, maar een dame achter de balie zei dat we het beste in de avond naar dit standbeeld konden voor het beste uitzicht. Na de waarschuwing van de auto, zijn Louise en ik snel het hostel weer in gegaan en hebben samen met Dan en Frankie nog een drankje gedaan. Ik maakte het niet laat, want de volgende dag moest ik er weer vroeg uit.

Dag 3 - Vandaag stond mijn dagtrip naar Otavalo op de planning. Mijn idee was om eerst de hike om Laguna Cuicocha te doen en daarna terug te gaan naar Otavalo om daar de markt te bezoeken. Frankie en Dan hadden deze hike gisteren gedaan en ze hadden mij uitgelegd dat "the beginning is hard, but after that you only go down". Viel dat even tegen! Het beginbord gaf aan dat deze hike 12 km was waar 4 - 6 uren lopen tegenover stond. Gezien mijn gesprek met het Britse koppel, verwachtte ik dat ik er vier uren over zou doen. Genoeg tijd om daarna de markt te bezoeken. Het eerste stuk was inderdaad pittig met steile heuvels en veel trappen. Daarna leek het makkelijker te worden. Nee, helaas, bij het volgende bochtje weer verder omhoog. Zo leek het een hele tijd te gaan. Stukje omhoog lopen, uit hijgen en weer door. Af en toe een vlakker stuk, waardoor mijn spieren zich weer een beetje konden ontspannen. Ik vroeg mij steeds af wat 'het eerste stuk' was in Frankie en Dan hun optiek. Dit was niet de 'makkelijke' hike die ik zocht om mee te beginnen en om te trainen om later moeilijkere hikes te doen. Toen ik op 1/3 was, begon het ook nog eens te regenen. Gelukkig had ik mijn poncho mee en had ik een regenhoes voor om mijn daypack. Mijn Garmin gaf op een bepaald punt aan dat ik vier uren aan het lopen was en ik zo'n 12 km afgelegd had. Ik was op dat moment op een uitkijkpunt en ik keek naar de plek waar ik was begonnen. Nu nog maar 12 km? Dat kan niet: ik ben er nog lang niet. Ik begon een beetje stress te krijgen, omdat het park om 17.00 uur sloot. Bovendien begint het donker te worden na 18.00 uur. Ik had nog een uur om het laatste stuk af te leggen. De dalende stukken ging ik snel af met kleine stappen om mijn knie te ontlasten. In de steile stukken duwde ik mijzelf omhoog met mijn hiking stokken om meer snelheid te genereren. Ik nam minder rust om uit te hijgen en ging als een bezetene door het landschap. Eindelijk bereikte ik het punt wat Frankie en Dan bedoelde: langzaam afdalen en weinig stijgende of dalende stukken. Hierdoor kon ik sneller lopen en probeerde ik tijd in te halen. Ik werd steeds vermoeider en mijn knie begon meer pijn te doen, maar ik had geen andere keus dan door te lopen. Na bijna 5 uren lopen kwam het beginpunt in beeld. Zoals we het kennen: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik was in mijzelf aan het vloeken hoeveel ik hiken haat en dat ik dit nooit meer ga doen. Dit is natuurlijk dikke onzin. Hoewel dit nu als een klaagzang klinkt, vond ik deze hike prachtig! Natuurlijk waren er moeilijke stukken en was dit zeker geen hike om lekker even in te komen. Echter was het uitzicht over het meer fantastisch, liep ik langs allerlei gangetjes en paadjes en zag ik prachtige bloemen onderweg. Aangekomen bij het beginpunt daalde er dan ook een rust over mij heen: ik heb het gehaald! Het park was net 7 minuten dicht, dus de bewaker liep verbaasd naar mij toe. "The park is already closed". Ik: "Yes, I know sir, the trail was longer then I expected, but I made it". De bewaker lachte naar mij en vroeg of hij een taxi moest bellen. "No, I already called one". Trots dat ik was dat ik deze trail helemaal heb uitgelopen met een geblesseerde knie én dat ik zo slim was om nummers uit te wisselen met de taxichauffeur, zodat hij mij aan het einde van de middag weer kon ophalen. Gelukzalig zakte ik neer op een stenen muurtje, rookte ik een sigaretje en wachtte ik op een aanlokkelijke warme taxi. 

Het was drie uren reizen naar dit meer, dus het was dus ook drie uren terugreizen. Door allerlei vertragingen werd dit uiteindelijk vier uur. Ik was nat, verkleumd, hongerig en moe. Dit was geen goede combinatie. Terwijl ik wachtte tot de tweede bus zou vertrekken, verorberde ik een chocoladereep die ik uit voorzorg had meegenomen. Het stilde mijn honger een beetje. Om te voorkomen dat ik volledig zou verkleumen, had ik mijn zeiknatte t-shirt al uitgedaan. Ik had alleen nog mijn trui aan die licht vochtig was door de regen en vermoedelijk ook een deel door zweet. Mijn voeten en broek waren gelukkig wel redelijk droog gebleven. Onderweg naar het busstation in Quito had ik al besloten om niet voor een Uber te gaan, maar gewoon een taxi te nemen. Ik had geen zin om eerst 100x gecanceld te worden, voordat ik eindelijk naar het hostel kon gaan. Bij het uitstappen liep er een man op mij af en vroeg of ik een taxi nodig had. Zo, dat ging makkelijk! Ja, die heb ik inderdaad nodig. Ik vroeg hoeveel het moest kostten. De man gaf $14 aan. WAT?! Als ik een Uber bestel kost het misschien $6. Dat heb ik die beste man uiteraard verteld. Hij wilde niet verder zakken dan $10 en ik wilde niet hoger dan $8. Terwijl ik wegliep, liep de chauffeur met mij mee en probeerde het nog voor $9. Ik kreeg dat alleen niet meer helemaal mee, omdat de heethoofd in mij er al weer klaar mee was. Koppig als ik kan zijn heb ik nog een half uur gewacht op een Uber, zodat ik eindelijk naar het hostel kon. 

Aangekomen in het hostel was ik eerst van plan om zo mijn bed in te duiken en schijt te hebben aan alles. Mijn maag overwon het van mijn vermoeidheid. Ik strompelde met mijn eten naar de keuken en trof daar Pipe en Jay weer aan. Met deze jongens heb ik de afgelopen dagen vaker een praatje gemaakt. Zij hadden net gegeten en zaten nog in de keuken te chillen. Mijn plan was om mijn eten snel op te warmen, snel te eten, een snelle douche te nemen en dan snel mijn bed in. Deze mannen gooiden roet in het eten. Figuurlijk gelukkig. Ze begonnen een praatje met mij en ik vertelde hun over mijn dag. Uit beleefdheid vroeg ik hen ook naar hun dag. Ik zag Jay verlekkerd naar mijn eten kijken en vroeg of hij ook wat wou. Ik wist dat ik voldoende had voor een weeshuis, en ik dit nooit voor dinsdag op zou krijgen, dus dan deel ik het liever. Hij één wrapje, ik twee. Ondertussen waren we gezellig aan het babbelen en met elke hap voelde ik de warmte toenemen. Niet alleen van mijn lichaam, maar ook van mijn humeur. We rookten samen nog een sigaretje buiten en daarna was het echt tijd om te gaan douchen en te gaan slapen. Het was inmiddels al na 23.00 uur en ik zat nog steeds in mijn half natte kleding. Hoewel ik eerst geen zin had om te sociolizen, was het uiteindelijk toch gezellig om even een praatje te kunnen maken na een lange en vermoeiende dag. Na een lekkere warme douche, hopte ik mijn bed in en viel ik snel in slaap met een warm en verzadigd gevoel. 

Dag 4 - Na een hike die langer was dan verwacht, was het tijd om een rustige dag in te plannen. Mijn knie deed weer flink zeer en ik kon amper lopen. Ik heb lekker lang in bed gelegen en de tijd genomen om wakker te worden en mij klaar te maken voor een nieuwe dag. Na wederom een lekker ontbijtje was het tijd om te gaan shoppen! Ik wilde in ieder geval kijken voor een knieband, en wellicht voor een leuke sportlegging. Dat is het enige, naast een regenjas, dat ik niet mee heb genomen en wel mis. Ook wilde ik mijn was nog wegbrengen, zodat ik die stinkende rotzooi niet in mijn backpack hoefde te doen. Dat laatste is helaas niet gelukt. Terwijl ik onderweg was naar een wasserette, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik in een buurt liep waar ik beter niet kon zijn. Ik keerde daarom om en liep terug naar het plein vlak bij het hostel. Ik zag daar op de heenweg een sportwinkel, dus daar ging ik een kijkje nemen voor een sportlegging en een knieband. Ik zag al gauw dat dit niet een winkel is wat sportleggings aanbied, maar ik zag wel een flink aantal kniebanden hangen achter de balie. Ik vroeg die arme vrouw of ik wat banden kon passen en na vijf stuks was het raak. Ik hoop dat deze band mij gaat helpen met toekomstige hikes. 

Ik was dicht bij het hostel, dus bracht ik mijn stinkende kleding terug naar mijn kamer, en deed ik mijn nieuwste aanwinst om mijn been. Klaar om weer terug de stad in te gaan! Voor een legging ging ik terug naar de straat waar ook dat make-up winkeltje zat. Ik ben diverse winkels in gelopen en heb verschillende leggings bekeken en gepast. De meeste hadden een super vreemde synthetische stof wat mij niet heel handig leek voor hiken. Uiteindelijk kwam ik bij een leuke tregging uit met legerprint en die zat ook nog eens heerlijk! 

De rest van de dag heb ik in het hostel doorgebracht. Dit keer even bellen met Hanskje, wat bij ons ook nooit 'even' is. Nog even discussie gevoerd met de frontdesk die mijn door de schoonmakers weggegooide eten niet wilde vergoeden en 's avonds nog met Pipe, Frankie en Dan een drankje gedaan in het hostel. Toen kwam ik er overigens ook achter dat Frankie had gelogen over die hike. In haar woorden: "Otherwise you would'nt have done it, would you". Ik was al niet boos, want ik had al een beetje het idee dat het niet helemaal klopte wat ze zeiden. Daarom antwoord ik ook met: "I am glad you lied to me, it was worth it".

De volgende dag was het tijd om nog wat geld te pinnen, uit te checken en naar Mindo te gaan. Ik nam wederom rustig de tijd, omdat ik online zag dat de bussen naar Mindo elke twee uren zouden gaan en dat de rit zelf ook maar twee uren zou duren. Aangekomen bij het busstation in Quito bleek dat de bussen niet gingen tussen 12.00 uur en 16.00 uur en ik kwam daar 12.15 uur aan. Dolletjes! Er was een Nederlandse jongen die ook naar Mindo moest, en samen hebben we een taxi gedeeld wat ons $20 per persoon kostte. Dat is $17 meer dan de bus, maar het scheelde mij ook weer vier uren wachttijd. Zo vallen er tot nu toe in deze reis steeds dingen samen, wat het reizen makkelijker maakt. Een beetje geluk is altijd fijn!

Zo, dat was weer een heel verslag over mijn eerste stop in Ecuador: Quito! Mijn volgende blog gaat over Mindo, een plaatsje in de natuur waar er mogelijkheden zijn tot verschillende hikes, ziplinen en tuben. In eerste instantie zou ik een dagtour doen vanuit Quito naar Mindo, maar aangezien ik de dag hiervoor nodig had om bij te komen, heb ik besloten om een paar dagen te blijven om dit prachtige plaatsje goed te kunnen verkennen. 

Muchas gracias mi familia y mis amigos por siguientes mis aventuras!