Minca in één woord: wauw

Zondag 27 maart 2022

Nederlandse tijd: 02.50 uur
Colombiaanse tijd: 20.50 uur

Het was tijd om door te reizen naar Minca. Een plek waar ik heel erg naar uit heb gekeken vanwege de prachtige uitzichten. Ik had van te voren vooral een plek gezien met een hangnet met een waanzinnig uitzicht. Daar moet ik heen! Ik wou heel graag een hostel boeken die buiten Minca zelf lag, zodat ik elke dag wakker zou worden met dat uitzicht. Ik was helaas wat laat met boeken, omdat ik nog twijfelde of ik naar het carnaval in Barranquila wilde. Daardoor moest ik genoegen nemen met een middelmatige hostel in Minca zelf. Een groot voordeel was wel: het hostel lag naast de bushalte wat betekende dat ik niet ver met mijn backpack hoefde te slepen. Aangezien ik hier maar drie nachten ga slapen, vond ik het wel prima zo.

De eerste avond heb ik het rustig aan gedaan. Eerst heb ik mijn spullen opnieuw geordend en deels uitgepakt. Er is geen airconditioning in de kamer, maar wel een gigantische ventilator. Daar heb ik even lekker voor gezeten om af te koelen. Daarna was het tijd om eerst Minca te gaan verkennen. Het is niet heel groot, dus verdwalen was niet mogelijk. In een rustig tempo nam ik de tijd om alles goed in mij op te nemen. Mijn eerste indruk was dat het een schattig bergdorpje is, met overal waar je kijkt bergen. En zo veel groen! Hier houd ik van en ik wist dat ik in dit dorpje tot rust zou komen. Na een lekkere wandeling was het tijd om te douchen. De douche was echt vreselijk. Het water was hier niet lauw, zoals in Taganga, maar gewoon ijskoud. Ook was er niet veel waterdruk, want het stroompje wat eruit kwam was niet noemenswaardig. Dit wordt nog wat om mijn wilde lokken te wassen. Gelukkig was het nog geen haarwasdag, dus die zorgen kon ik uitstellen voor een andere dag. Na deze heerlijke douche was het tijd om te gaan eten. Ik had veel goeds gehoord over de 'Lazy Cat'. Naast dat de naam natuurlijk al fantastisch is, hoorde ik dat hier een goede maaltijd te verkrijgen is. En dat bleek zeker zo te zijn! Heerlijke quesadilla's vulde mijn nogal hongerige maag, weggespoeld met een lekker Colombiaans biertje.

De volgende dag was het tijd om naar Sierra Minca te gaan. Dé plek waarvoor ik naar Minca ben gegaan. Om daar te komen moest ik een motortaxi pakken. In de bergen gaan namelijk praktisch alleen motortaxi's. De motorrijders staan allemaal in een groep klaar met dezelfde kleur shirt aan, waardoor ik niet lang hoefde te zoeken naar een slachtoffer om mij de berg op te rijden. Ik had natuurlijk nog geen idee hoe de wegen (lees: paden) eruit zouden zien in de bergen, dus ik verheugde mij vooral om weer eens achter op een motor te zitten. Onderweg verbaasde ik mij hoe mijn chauffeur zich manoeuvreerde over smalle paadjes, door kleine beekjes, langs wegwerkzaamheden en nog veel meer. Ook realiseerde ik mij halverwege dat deze jongeman een lange broek aan had, terwijl ik daarentegen keurig mijn korte broek en shirt aan had met een paar sneakers eronder. Ik wenste heel hard dat mijn coureur niet zou uitglijden en mij een geschenk zou geven van een open geschuurd lichaam. Gelukkig is dit geschenk mij bespaard gebleven en werd ik keurig heel en gezond afgeleverd op bestemming. Overigens heb ik niks van deze ervaring geleerd, want hierna heb ik nog twee keer de motortaxi genomen, wederom in korte broek en shirt. Een ezel stoot zich niet..... Oh ja..... Ach, gelukkig is het allemaal goed gegaan. Mijn gedacht was: deze jongens crossen de berg zo vaak op en af, die weten wel wat ze doen!

Aangekomen bij Sierra Minca wist ik niet wat mij overkwam. Wat een uitzicht! Onvoorstelbaar. Ik moest mij eerst proberen te focussen op de receptie, aangezien ik entree moest betalen als daggast. Geld geteld, neergelegd, wisselgeld ontvangen. Check. Ik haastte met mijn backpack naar wat krukken en banken om een vuurplaats heen zonder kampvuur. Zitten, kijken, verwonderen. Wat kan de wereld toch een mooie plek zijn. Op dit soort momenten vergeet ik heel even alle pijn en verdriet van de wereld. Alle onrecht. Alle ongelijkheid. Alle woede. Op dit soort momenten ben ik gewoon even in het hier en nu. Mijn hoofd stroomde leeg en even had ik geen stress meer. Even maakte het niet meer uit wie ik ben of hoe ik eruit zie. Ik weet niet hoe lang ik hier heb gezeten, maar het voelde alsof ik even in trance was.

De hele dag heb ik mij prima vermaakt met lekker niks doen. Chillen in het panorama zwembad, chillen op een hangend twee persoonsbed, foto's maken op de engelen-schommel en op de grote witte handen (met behulp van een charmante jongeman en een mede backpackster) en natuurlijk chillen in het beroemde hangnet. Met de lunch sloot ik aan bij een echtpaar van middelbare leeftijd. Zij zijn van origine Colombiaans, maar wonen inmiddels al een tijdje in de Verenigde Staten. Door hun dochter kwamen ze erachter dat ze hun eigen land minder goed kenden dan ze zouden willen. Dit herken ik zelf ook. Als ik op vakantie ga, ga ik steevast Nederland uit. Als iemand mij om tips vraagt kan ik er vast wel een paar noemen, maar ik weet niet of je veel aan mij hebt. Liever ga ik dan met je mee op ontdekkingstocht om ons mooie kikkerlandje te bekijken vanuit de ogen van een toerist. Maar goed, ik heb in ieder geval leuk met deze mensen geluncht. De vrouw sprak alleen een klein beetje engels, maar gek genoeg begreep ik haar beter dan de meeste Colombianen die ik tot nu toe ben tegengekomen. Het gaat soms zo ontzettend snel, dat als ik de eerste drie woorden heb vertaald, mijn gesprekspartner al tien zinnen verder is. Dit was daarom wel even een verademing. Haar man sprak goed engels, maar daagde mij ook uit om mijn Spaans te oefenen. Met de schaamrood op mijn kaken perste ik er hier en daar wat woorden en zinnetjes uit. Toch altijd spannend om een nieuwe taal te spreken met iemand waarvan het de moedertaal is. Maar ja, als ik Spaans wil leren spreken, zal ik toch moeten! De dag heb ik wederom afgesloten met een heerlijke maaltijd bij Lazy Cat. Dit keer heb ik mijzelf getrakteerd op een lekkere runderhamburger en frietjes. Moet ook een keer kunnen!

De volgende dag ging ik naar Cascades Marinka: watervallen! Net zoals ik berguitzichten ontspannend vind, vind ik dat van watervallen ook. Sommigen mensen moeten misschien naar de WC van het stromende water, maar daar heb ik gelukkig geen last van. Ik begon bij de hoogste waterval. Fotootje hier, fotootje daar. Prima, tijd om te chillen. Dat deed ik bij de eerste waterval. Er waren niet veel plekken waar je echt lekker kon chillen en een boek lezen. Er waren wel wat rotsen, en dat was prima. Ik had een mooi gevormd exemplaar uitgekozen die bij mijn welgevormde Arubaanse billen paste, voor enigszins wat comfort. Bij de watervallen kan je ook heerlijk lunchen, waar ik dan ook zeker gebruik van heb gemaakt. Een kip burrito vulde mijn knorrende maag, weggespoeld met een vers sapje. Krijg je al honger? Ook hier waren grote hangnetten, wat perfect is om lekker uit te buiken. Ik had nog gekeken of ik misschien nog een koffiefarm kon bezoeken, aangezien ik de watervallen wel wat had gezien. Ik schatte zo in dat ik hier niet voldoende tijd meer voor over had, dus bleef ik lekker in de hangnetten liggen lezen. Mocht je een keer naar Minca gaan, dan zou mijn advies zijn om op tijd te vertrekken en dan eerst een koffiefarm te bezoeken en dan in de middag lekker afkoelen bij de watervallen. 

Ik vond dat ik niet drie keer bij hetzelfde restaurant kon gaan eten, al had ik dit wel serieus overwogen, dus liep ik langs de Lazy Cat en de lekkere etensgeuren. Met moeite had ik de verleiding weerstaan en ik liep stug door. Ik had een restaurantje gevonden die Arabische gerechten zou serveren. Ze hadden ook zeker wel een paar Arabische gerechten, maar mijn blik viel al op een kip shoarma gerecht. Ja, dan is het niet meer zo moeilijk. Elsa is dol op kip... Lekker cliché hè, een Arubaan die van kip houdt. Ik had net mijn bestelling gedaan toen er een jonge man het restaurant in liep. Hij zocht oogcontact met mij en ik glimlachte naar hem. Hij kwam op mij aflopen en vroeg in het Spaans of ik alleen aan het reizen was en of hij mij mocht joinen met het avondeten. Ik was enigszins verbaasd over zijn directheid, maar daar houd ik ook weer van. Ik reageerde confirmatief en de jongeman kwam gezellig bij mij zitten. We kletsen wat over reizen en over wat we deden, voordat we aan het reizen waren geslagen. Inmiddels heb ik al met best veel mensen een gesprek gehad en er valt mij één ding op: de vragen zijn vaak hetzelfde, maar het verhaal is steeds anders. Dat maakt deze reis ook zo bijzonder. Ik ontmoet zoveel verschillende soorten mensen, en als een op en top nieuwsgierig aagje, past dit volledig in mij straatje. 

Tijdens het diner hoorden we buiten harde muziek en trommels. Na het eten besloten we om de muziek achterna te gaan. Hoewel ik had besloten om geen carnaval te gaan vieren in Baranquilla, is het carnaval mij toch komen opzoeken! Er was een miniparade met kleine dametjes en jongeheertjes die dansden op de muziek. Heel leuk om mee te maken!

Deze blog is natuurlijk al weer veel te lang geworden, dus ik heb overwogen om dit verhaal in een aparte blog te schrijven, maar ik ga toch proberen om het kort en krachtig hier weer te geven. Mijn gevecht met een kakkerlak. Ik zou er een kinderboek over kunnen schrijven die dan 'Elsa en de strijd met een kakkerlak' zou heten. Ik heb vaak gehoord van mensen dat zij mij zien als een sterke vrouw die de wereld aan kan. Dat is blijkbaar vaak de eerste indruk die ik geef. Deze mensen zullen snel van gedachten veranderen als ze mij zien met een groot slijmerig insect. Ik heb mijn spinnen fobie redelijk onder controle en kan, met een beetje innerlijke strijd, vaak makkelijk een spin verwijderen van zijn plek. Dit ging echter een stap verder. Er was een kakkerlak die omhoog klom op mijn been. OP MIJN BEEN. Ik herhaal nog één keer: OP MIJN BEEN. Paniek, regelrechte paniek. Uit reflex sla ik hem van mijn been af en ondertussen slaak ik een gil. De kakkerlak rent weg, en ik ook. Ik spring op het bed. Ik bedenk mij ineens dat mijn schoenen nog op de grond liggen. Zodra de kakkerlak een beetje uit de buurt is, spring ik van mijn bed af, gris ik mijn spullen van de grond en spring ik weer op bed. Het was al laat en in Nederland dus al behoorlijk vroeg, maar ik wist dat Wilma nachtdienst had, omdat ik nog met haar gebeld had. Ik belde haar weer terug, want hiervoor had ik echt mentale steun nodig. Ik kon niet slapen, voordat die kakkerlak verwijderd was. Bellend met Wilma, Googlede ik of je een kakkerlak mag doodslaan. Waren de fabels over plakkende eitjes nu waar of niet? Ik had geen zin om baby kakkerlakjes mee te nemen onder mijn schoen. De fabel is niet waar! Je kan een kakkerlak gewoon vermorzelen. Hoewel dat een goede plan B was, wilde ik eerst kijken of ik de kakkerlak toch kon vangen. Met een waterfles rende ik achter de kakkerlak aan, maar hij was te groot om te vangen. Shit! Hij was zo snel, en kwam steeds zo snel op mij af, dat ik toch weer op het bed sprong. Op adem komen, tot rust komen, terwijl ik de kakkerlak niet uit het oog verloor. Oké, hoe zielig ook, de kakkerlak moet dood. Ik sprong weer van het bed af, pakte een schoen, en weer terug het bed op. Wachten tot de kakkerlak in de buurt is en BAM! Gevolgd door een gil. Is hij dood? Hij beweegt niet meer, maar toch duurde het nog een paar momenten voordat ik mijn bed weer af durfde. Ik rende naar de badkamer, pakte een grote prop WC papier en liep voorzichtig naar de kakkerlak toe. Een beetje porren met een stukje papier, maar nee, de kakkerlak heeft de strijd met mij verloren. Ik heb hem met pijn en moeite, en overgeef neigingen onderdrukkend, opgeraapt van de vloer en in de WC gegooid. Doorspoelen die handel! Het duurde nog best een tijd voordat ik naar de WC durfde en voordat ik kon slapen. Het was daardoor een korte nacht, maar ik heb in ieder geval weer iets overwonnen. 

Alleen backpacken zorgt ervoor dat je allerlei hindernissen gaat overwinnen. In Nederland zou ik in bepaalde situaties makkelijk hulp kunnen inschakelen van familie of vrienden. Hier ben ik vaak op mezelf aangewezen. Besluitvormingen, keuzes maken en ongewenste bezoekers verwijderen uit mijn slaapkamer. Het is een behoorlijke avontuur en daar houd ik van. In deze anderhalf week heb ik weer zoveel geleerd over mijzelf, waardoor ik benieuwd ben hoe mijn ontwikkeling over drie maanden is. 

Gracias voor al jullie support en het volgen van mijn reis!

Hasta luego mi familia y mis amigos!

Ps. Het beste ontbijt in Minca is bij DUNI. Daar heb ik stiekem wél drie keer gegeten. Super lief en vriendelijk personeel, de lekkerste koffietjes en heerlijke gerechten. Drie verschillende ontbijtjes geprobeerd, en alle drie waren subliem!