Medellín: de concurrent (1)

Maandag 4 april 2022

Nederlandse tijd: 00.08 uur
Colombiaanse tijd: 17:08 uur

Met pijn in mijn hart heb ik afscheid moeten nemen van een aantal fantastische mensen. Stuk voor stuk gezellige lui met een hart van goud. Ook heb ik afscheid moeten nemen van een kleurrijke stad met een rijke geschiedenis. Ik ga vooral Getsemani missen. Ontzettend veel streetart. Wat een talent! Maar afscheid is een onderdeel van backpacken. Niet altijd makkelijk, maar wel noodzakelijk. Het scheelt dat met elke afscheid, ik iets heb om naar uit te kijken. Dit keer is dat Medellín. Jullie kennen de discussies als 'patat of friet' of 'op bed of in bed' of 'Ajax of Feyenoord'? Nou er is dus ook een discussie over Cartagena en Medellín. De ene reiziger zweert bij Cartagena en de andere reiziger zweert bij Medellín. Ik heb echter een totale andere mening. Verrast? Haha. Ik kan mij een discussie tussen een Ajax-fan of een Feyenoord-fan nog best voorstellen. Echter vind ik Cartagena vergelijken met Medellín hetzelfde als appels en peren vergelijken. Het zijn twee totaal verschillende steden met hun eigen charmes. In deze blog lees je over de reis naar Medellín en over mijn eerste twee dagen. 

De reis - Er zijn twee manieren om te reizen van Cartagena naar Medellín, namelijk via de bus of vliegtuig. Of tenminste, als backpacker zijn dit de aangeraden reismogelijkheden. Met de bus zou ik ongeveer 14 uren onderweg zijn. Gezien de vliegtickets niet overdreven duur zijn, vond ik dit zonde van mijn tijd. Ik besloot daarom met het vliegtuig te gaan. Na een laatste ontbijt in Republika Hostel en het betalen van de rekening, stapte ik in de taxi naar het vliegveld. Alles verliep zo vlotjes, dat ik nog iets van anderhalf uur moest wachten op het vliegveld. Ik besloot een empanada te halen en een cappuccino. Ik had namelijk het vermoeden dat dit zo'n dag is waarop ik de lunch oversla. Er waren geen zitplekken, dus ging ik met mijn versnaperingen en laptop op de grond zitten. Ik besloot dat ik deze tijd goed kan gebruiken om mijn eerste blog van Cartagena af te maken en mijn tweede blog te starten. Ook tijdens de vlucht ben ik bezig geweest met mijn blog. Heerlijke manier om van mij af te schrijven en de tijd vliegt daardoor voorbij! De vlucht verliep soepel, en ook mijn bagage had ik snel weer in mijn bezit. Avianca is misschien een iets duurdere vliegtuigmaatschappij, maar ik vind de manier van organiseren erg prettig. Zodra ik het vliegveld verliet, kwamen er direct weer enthousiaste taxichauffeurs naar mij toe gerend. Ik was er dit keer op voorbereid, dus ik riep: "Uno momento, por faVOR". Ik liep naar de overkant en stak eerst een sigaretje op. Ik zag dat het vliegveld wederom wat verder van de stad af lag, dus nam ik even rustig de tijd om te kijken wat de beste manier is om naar de stad te gaan. Ik was heel blij dat ik had gekeken, want een taxi kostte 80.000 COP en de bus alleen 13.000 COP. In euro's valt het verschil mee, maar als je drie maanden op reis bent, ben je altijd op zoek naar besparingen. Liever met de bus, dan een leuke activiteit missen.

De bus ging naar San Diego en vanaf daar moest ik nog een taxi nemen naar het hostel. Omdat er wederom mensen naar mij toeliepen en direct begonnen te zeuren over een taxi en deze mensen ook direct aan mijn tassen begon te trekken, was ik er zo klaar mee dat ik besloot om te gaan lopen. 40 minuten was het naar het hostel. Ik heb er iets langer over gedaan, omdat het nog best een uitdaging is om met twee zware rugzakken te lopen. Een mini break en een wat langere break zorgden voor hernieuwde energie. Ik heb het hele stuk gelopen en kreeg onderweg veel bekijks. Twee keer werd ik aangesproken door Colombiaanse mannen die veel respect uitten. Daar moest ik dan weer om lachen. De positieve energie die ik kreeg van voorbijgangers maakte mij vrolijk in plaats van geïrriteerd. Bij aankomst in het hostel kon ik direct inchecken. De kamers zijn super schoon en goed verzorgd. Eigen lampje, eigen stopcontact: jippie! Er was een jongen in de kamer en die zag dat ik net aangekomen was. Hij vroeg of ik vanavond een hapje wilde eten samen met zijn vrienden. Ik heb volgens mij nog nooit zo snel contact gemaakt, maar hartstikke leuk natuurlijk! Vervolgens heb ik mijn spullen uitgepakt en een plekje gegeven. Ondertussen heb ik 'even' met Tanja gebeld. Wij kunnen nooit kort bellen, dus dat werd iets van twee uren. Er arriveerden nog twee dames: Rosa en Melissa. De jongen had hen ook uitgenodigd voor het diner. Zo fijn als mensen zo verwelkomend zijn. We gingen wat later eten, omdat de jongens nog wilden sporten. Ik had inmiddels behoorlijk trek, maar goed, soms lopen dingen zo. Ik probeerde in ieder geval niet hangry te zijn en gewoon met de flow mee te gaan. We aten in een pizzeria. Ik had al een tijd geen pizza gehad, dus dat was lekker! Ik klikte ook goed met Rosa en Melissa. Zelfs zo goed dat we besloten om de volgende dag samen de tour naar Comune 13 te doen. 

Ik had de fout gemaakt om die avond met de pubcrawl mee te gaan. Rosa en Melissa waren slim, die luisterden naar hun lichaam. Ik had al voor de ticket betaald, dus ik vond dat ik nu wel moest. Ach, misschien zou ik wel meer mensen ontmoeten. Helaas was dit een massale pubcrawl. Ik geloof dat we met iets van 40 man waren. Er waren ook veel groepjes binnen deze groep. Ik vond het daardoor lastig om connectie te maken met andere mensen. Ik had af en toe wel een leuk gesprek, maar uiteindelijk was ik veel alleen. Ik vond dat niet mega erg, want ik kan prima alleen dansen. Echter vielen de kroegen ook een beetje tegen. Het was op zich een prima avond, maar ik denk dat als ik dit had geweten, ik achteraf niet mee was gegaan. 

Dag 1 - Ik was pas om 04.00 uur thuis gekomen (doorzetter ben ik hè) en ik moest er 08.00 uur alweer uit voor de tour. Ik had gelukkig niet veel gedronken en had dus geen kater. Ik was alleen een beetje moe, maar dat is prima. Ik ging met de meiden op pad. Stukje lopen naar de metro, metrokaart halen, en naar de juiste halte. De metro was behoorlijk vol, dus ik plette mijn buideltasje tegen mijn lichaam. Het was gelukkig maar een klein stukje. Buiten bij de metrohalte stonden de tourguides al klaar. Er was tijd om nog even wat water te kopen en naar de WC te gaan. Onze tourguide was een gepassioneerde jongen die zelf is opgegroeid is in Comune 13. De wijk is een stuk verbeterd ten opzichte van 20 jaar geleden. Er zijn nog steeds kartels actief in deze buurt en iedereen die daar woont moet 2% van hun salaris afstaan aan de kartels. Echter worden mensen niet meer zomaar massaal vermoord. Onze tourguide zegt dan ook: het is niet perfect, maar het is veel beter dan het was. De kinderen krijgen nu de kans om naar school te gaan en een andere toekomst te krijgen dan misbruikt te worden door drugskartels. Het was een hele interessante en indrukwekkende tour. Als je benieuwd bent naar de geschiedenis, dan raad ik aan om de geschiedenis van Comune 13 op te zoeken. 

Aan het einde van de tour zijn we naar een barretje gegaan die gerund wordt door ex-gangsters. Ze hebben geleerd om hun eigen bier te brouwen en zijn het barretje gestart. Daardoor hadden ze de mogelijkheid om uit de illegale circuit te stappen. Als je mijn Instagram hebt gevolgd, heb je gezien wat voor waanzinnig uitzicht we hadden. Het biertje smaakte al goed, maar dit maakte het nog beter. Er schoven drie mensen bij ons tafeltje aan: een stel en Sofia. We hadden het erg gezellig. Sofia vroeg of zij de volgende dag mee mocht naar Guatapé, wat uiteraard helemaal goed is. 

Na de tour zijn we nog wat rondgelopen in de comune en hebben we de kabelbaan genomen. Een andere mooie manier om Medellín te verkennen. Je gaat namelijk over wijken waar je beter niet kan komen. Het is hier allemaal zo groot en indrukwekkend. En de geschiedenis achter de stad is ook indrukwekkend. Dat ging weer door mij heen tijdens de kabelrit. Hierna gingen we terug richting het hostel. Iedereen deed wat voor zichzelf en daarna hebben we samen Colombiaans gegeten. Nog even een biertje op het dakterras van het hostel en daarna op tijd op bed. We moesten namelijk super vroeg opstaan om naar Guatapé te gaan. 

Dag 2 - Ik had de wekker gezet om 06.00 uur. Dat ding schalde door de kamer. Arme kamergenoten, want ik kon mijn telefoon niet vinden en daardoor de alarm niet direct uitzetten. Of nou ja, als ik eerlijk ben.... snoozen. Dit probeer ik tijdens het backpacken niet te doen, omdat ik zo weinig mogelijk andere mensen wil storen. Echter lukte dit mij deze ochtend niet. Uiteindelijk ben ik iets later mijn bed uitgestapt. We hadden 06.40 uur beneden afgesproken. Dat werd 06.45 uur, maar prima. Even een bakje koffie samen en op naar het busstation. We namen een Uber, welke eigenlijk illegaal zijn in Colombia. Het is echter wel goedkoop en als er één iemand voorin zit, houdt de politie je niet zo snel aan. We wilden de bus nemen van 07.30 uur, zodat we ongeveer 09.30 uur in Gautapé zouden zijn. We waren met onze 07.15 uur mooi op tijd op het busstation. Het was nog even wachten op Sofia en daarna konden we onze tickets kopen. Zoals gewend in Colombia duurt alles soms iets langer, dus we waren uiteindelijk na 09.30 uur op bestemming. Rosa had de buschauffeur gevraagd om ons bij Piedra el Penol af te zetten. Dat is een grote steen die je kan beklimmen. Om naar de entree te lopen moesten we al een aardig eindje omhoog lopen. Met mijn spierkracht is niks mis, maar mijn conditie, o mijn hemel.... Ik moet echt meer cardio gaan doen. Ik keek op een gegeven moment omhoog naar dit grote gestalte en zag de traptreden omhoog. Ik was al kapot van dat eerste stukje... Ach, ik weet met dit soort dingen dat het uitzicht het zó waard is en ik ga een uitdaging niet snel uit de weg. Omhoog naar de top zijn 740 traptreden. Ik had mijn hikingstokken meegenomen, omdat ik weer wat last had van mijn knie. Oude blessures gaan niet snel weg helaas. Omhoog had ik de stokken niet echt nodig, maar ik had ze toch gebruikt voor extra steun. Ik bedoel, als je ze toch mee hebt, kan je ze beter gebruiken. Ik was misschien niet mega snel, en moest de nodige pauzes nemen om mijn hartslag weer naar beneden te krijgen. Oké, vooral om even uit te hijgen.... Maar eenmaal boven was het zo waard! Wat een uitzicht. De eilandjes en het blauwe water deden mij een klein beetje denken aan Plitvice meren. Dus Hanskje, als je dit leest, dan heb jij wel een idee wat ik bedoel. Het was alleen veel groter. Zo ontzettend bizar. We hebben boven flink wat foto's gemaakt, even een klein hapje gegeten en wat bijgekomen van onze trip omhoog. 

Na deze trip moesten we met de bus naar Guatapé. Het duurde niet lang voordat we daar waren. We waren flink uitgehongerd, dus we gingen op zoek naar een eettentje. Hier kon ik mijn hangry humeur niet helemaal onder controle houden. Op een gegeven moment dacht ik: "KIES GEWOON EEN TENT". Dat heb ik natuurlijk niet gezegd, want dat is niet aardig en onnodig. Na een poosje gingen we zitten bij Namasté Vegan Express. Ik was eerst sceptisch, maar ik zag een heerlijke falafelburger op het menu staan. Dat lust Elsa wel! En het was inderdaad een verrukkelijke burger. De eigenaar zette een pot koffie en bood ons een gratis bakje koffie aan. Wat een genot! Na de lunch besloten we om de meren per boot te gaan verkennen. Sofia spreekt goed Spaans, dus zij onderhandelde met twee mannen. Uiteindelijk besloten we met de eerste mee te gaan. Inmiddels begin ik er wat aan te wennen, maar het was natuurlijk weer anders dan afgesproken. Enfin, na eventjes wachten konden we de boot op en gingen we weg. Het was een tour waarin er verteld werd over Pablo Escobar. Na twee stops te horen dat een huis van P.E. was, grapte ik over de derde: "Dan moet dit wel het zomerhuisje zijn". Toen we daar stopten was het inderdaad weer een huisje van P.E. Ja, toen kon ik mijn lach even niet inhouden. Voor de tour hoef je dit dus niet te doen, maar het uitzicht vanaf het water is wel weer waanzinnig hoor. Juiste snelheid van de boot, wind door de haren en het zonnetje op het gezicht. GENIETON. TOT, de boot stuk ging.... We dreven langzaam richting een strandje. De man probeerde de motor weer aan de praat te krijgen, zonder succes. Uiteindelijk bereikten we al dobberend het strandje. Ik bleef nog even zitten, maar werd natuurlijk ongeduldig, dus ging ik eruit om even een sigaretje te roken. Sofia was met een hond aan het spelen. Dat wilde ik ook! Sofia zei dat de hond de stokken niet leuk vond, maar de stenen wel. Ik speel al meer dan tien jaar honk- en softbal, dus met een steen gooien kan ik wel. Wachten vind ik niet erg, maar dit was beter dan stil zitten. Na 45 minuten werden we gered door een tweede boot. We werden 'ingeladen' en gingen rechtstreeks naar het vaste land. We waren blij dat het niet langer duurde dan dat, want nu hadden we nog de tijd om door Gautapé te dwalen. Wat een mooi dorp is dit zeg. Zo ontzettend kleurrijk. Elk huis heeft minimaal vier vrolijke kleuren. De mensen waren ook allemaal chill en vriendelijk. We hebben flink wat foto's gemaakt en hebben onze dag geëindigd met een speciaal biertje op het terras. Er was een Yoda-biertje, een Jack Sparrow-biertje, een Raspoetin-biertje, een Charlie Chaplin-biertje en nog veel meer. Ik koos voor de Jack Sparrow, omdat dat een IPA was. En daar ben ik dol op! 

De busreis terug was minder aangenaam. Op de bushalte in Gautapé werden er zitplaatsen verkocht, dus gelukkig zaten we. Gedurende de reis naar Medellín was het gangpad opgevuld met mensen. Daarnaast had de bus vertraging. Maar ach, ik had lekker muziek op en ik mijmerde over de geslaagde dag die we hadden en af en toe dutte ik lekker in. Terug op het busstation was het uiteraard lekker chaos. Een vrouw hoorde ons praten en zei boos dat er alleen taxi's zijn en geen Ubers. Ja lieverd, dat weten we, maar ik ga niet met mensen vechten om een taxi. Ik nam het heft in handen en bestelde gewoon een Uber. Vijf minuten later stond die voor onze neus en werden we terug naar het hostel gebracht. Ik besloot om direct naar de kamer te gaan, omdat ik mijn spullen wilde opruimen, een tas klaar wilde maken voor de volgende dag en alvast mijn hostel wilde boeken voor Salento (volgende bestemming). De dames gingen nog even een biertje doen bij het tentje hiernaast. Ik vond het heerlijk om even de dag te verwerken en mijn zaken op orde te krijgen. Dat heb ik soms even nodig. 

Het waren twee heerlijke dagen met heerlijk gezelschap. Ik ben zo blij dat die jongen ons drieën had uitgenodigd voor het eten, want daardoor heb ik deze meiden ontmoet. Ook ben ik blij dat we Sofia hebben ontmoet bij de tour Comune 13. Zij was een goede aanvulling op de groep. 

In de volgende blog zal ik schrijven over de laatste twee dagen in Medellín. Het zal in ieder geval over mijn Paragliden gaan. Wat ik de laatste dag ga doen weet ik nog niet helemaal zeker en dat is het avontuur! We gaan het zien. Sofia is vanochtend naar Salento vertrokken en Rosa vertrekt morgen naar Salento. En ik woensdag, haha. Dus deze meiden ga ik daar wellicht nog zien. Melissa vertrekt woensdag naar Cartagena, dus dat wordt wederom een afscheid. 

Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn verhalen!

Hasta luego, mi familia y mis amigos!