Cartagena, una ciudad muy bonita (2)

2 april 2022 - Cartagena, Colombia

Cartagena, una ciudad muy bonita (2)

Nederlandse tijd: 18:38 uur
Colombiaanse tijd: 11:38 uur

Dag drie was inmiddels aangebroken en ik had een tour geboekt naar Rosaria Islands. Ik keek er zo erg naar uit! Het was een tour waar we met een boot die kant op gingen, lekker konden snorkelen, een lunch aangeboden kregen en nog even konden chillen op de eilanden. Of nou ja, zo is het mij verkocht in het hostel. Het was verre van wat ze mij hadden voorgeschoteld. 

Er werd verteld dat we opgehaald zouden worden bij het hostel. Dan verwacht ik dat er een busje voorstaat waar je zo in kan hoppen. Nee, we werden lopen opgehaald en moesten tien minuten lopen naar een bus. Op zich geen probleem, kan gebeuren. Onderweg stopte de bus ineens een half uur bij een supermarkt. Alles werd aangekondigd in rap Spaans, dus we hadden geen idee wat er aan de hand was. Na aankomst op de parkeerplaats moesten we wederom een stuk lopen. Ik gok zo'n 10 à 15 minuten over het strand Playa Blanca. Sommige mensen hadden hun grote backpack mee, omdat ze gingen verblijven op Rosario Islands. Op dit punt was ik al aardig geïrriteerd en sommige mensen met mij. We werden allemaal als een kudde schapen een openluchtrestaurant in gedreven en daar moesten we wachten. Dat duurde wederom redelijk lang. Een groep werd opgehaald en ik had het idee dat ik met hen mee moest. In mijn beste Spaans probeerde ik mijzelf duidelijk te maken aan de tourguide. De dame in kwestie gaf aan dat dit niet mijn groep was. Prima, wachten we nog wat langer. 

Na drie uren reizen, lopen en wachten werden we eindelijk in een boot gezet. Ik zag de boot en wist dat ik niet bij de juiste groep zat en dus niet bij de juiste tour. Ik had namelijk een tour geboekt met snorkelen, en dit was duidelijk niet zo'n boot. Mijn keus was: met de boot mee of mijn hostel bellen. Ik had geen zin om nog meer tijd te verspillen, dus ging ik maar mee met de boot. Mijn humeur was inmiddels tot onder het vriespunt beland. Gelukkig was ik met twee Nederlandse dames en zaten we samen in de boot. Gedeelde smart is halve smart. Wat ook hielp was dat Mayte mij een pakje crackers aanbood. Na die verorbert te hebben was mijn humeur ietsjes gestegen, wellicht tot een graad of 5. 

Na nog weer meer wachten vertrokken we dan eindelijk. De meiden verbleven op Rosario Islands, en die werden dan ook keurig bij het hostel gedropt. Hierna begon de ellende pas echt. We gingen door en op een bepaald punt vertraagde de boot en begon een jongen informatie te delen over Rosario Islands. Ik als Spaanssprekende noob verstond misschien 1%, waar ik al best trots op ben. Duolingo is een handige app voor het leren van basiswoorden en zinnen, maar het heeft mij niet bepaald geholpen om hele gesprekken te volgen. Daardoor lachte ik niet wanneer de rest dubbel lag van het lachen en klapte ik net steeds een seconde te laat mee. Op dit punt stond het huilen mij nader dan het lachen. We kwamen bij het eerste eiland aan waar je voor 30.000 COP een snorkelachtige activiteit kon doen. Eén van de jongens die wel een beetje Engels sprak, begon zich een beetje over mij te ontfermen en legde uit dat deze activiteit niet voor mij was. Sowieso was ik niet van plan om meer geld neer te tellen voor deze tour, terwijl mij verteld was dat de tour totaal 70.000 COP was. We dropten de mensen die wel deze activiteit gingen doen en we gingen door naar het volgende eiland. Mij werd verteld dat ik er hier wel uit moest. Hier was een aquarium voor wederom 30.000 COP entreegeld. Onder geen beding was ik van plan om extra geld te betalen voor iets wat ik niet heb geboekt. Ik houd niet eens van aquaria. Gelukkig waren er wel wat chill plekken en een afgezet stuk oceaan waarin je een beetje kon dobberen. Het was inmiddels 11.30 uur toen wij hier gedropt werden. Er werd gezegd dat ze ons met een uur weer zouden ophalen. Drieënhalf uur gereisd voor een uurtje chillen op een eiland wat daar niet voor bedoeld is. Fijn! Not... De jongen die mij onder zijn hoedde nam gaf wel aan dat hij mij in de gaten hield en niet weg zou gaan voordat ik op de boot zat. Dat was een kleine geruststelling. 

Na een uur vertrokken we weer in de boot richting Playa Blanca. Een vrouw werd onderweg onwel, wat ik niet gek vind gezien de vaarstijl van de kapitein. Ik had het idee dat ze was flauwgevallen, al zat daar misschien wel meer achter. Nadat zij bijgebracht was, gingen we weer op weg. Terug bij Playa Blanca kregen we een lunch en konden we nog even chillen op het strand. Mijn aardige begeleider had niet verteld wanneer de bus terug zou gaan naar Cartagena of waar we gingen verzamelen. Ik had wel van iemand tijdens de lunch gehoord dat hij dacht dat de bus om 15.00 uur zou vertrekken. Om 14.45 uur was ik op de parkeerplaats waar ik zag dat er wel vijftig bussen klaarstonden om toeristen terug te brengen naar Cartagena. Ik had alleen geen idee welke bus ik moest hebben. 

In mijn beste Spaans vroeg ik om hulp aan een paar buschauffeurs die mij uitlegde dat ik op het etiket van de bussen moest kijken. Ja, dat wist ik niet, dus daar heb ik geen foto van gemaakt. Mijn zoektocht ging door. Ik raakte gelukkig niet in paniek. Ik zag namelijk een heleboel (motor)taxi’s staan, dus ik wist dat ik wel terug zou kunnen komen in Cartagena. Het zou mij waarschijnlijk alleen veel geld kosten. Ik vond het echter wel heel vervelend. Ik voelde mij een beetje verloren en moest moeite doen om niet verdrietig te worden. Dit was totaal niet hoe ik de dag had voorgesteld. 

Na wat rond te hebben gelopen op de parkeerplaats, besloot ik om terug te lopen naar de ingang van de parkeerplaats en daar te wachten tot ik de begeleiders zag of andere mensen van de bus. Eindelijk na een half uur zoeken en wachten zag ik de begeleiders. Ik snelde naar hen toe en mijn persoonlijke chaperonne vertelde dat hij al naar mij op zoek was geweest. Ik was zo blij dat ik eindelijk terug naar het hostel kon. Ik was totaal niet blij met deze dag. 

Ik was er alleen nog niet helemaal qua ellende. Aangekomen in het centrum van Cartagena werd er omgeroepen: “Centro”. Ik stak mij hand op (aangezien ik geen knopje zag) en verwachtte dat de bus zou stoppen. Die stopte echter niet. Ik keek om mij heen of er meer mensen eruit moesten, maar iedereen bleef zitten. Een jongedame zag mijn verwarring en vertelde dat ik moest opstaan, naar de deur moest lopen en dat de chauffeur dan zou stoppen. Elke keer wanneer ik opstond, riep haar moeder dat ik moest gaan zitten. Mijn verwarring werd steeds groter. De jongedame riep naar haar moeder dat ze er niet mee moest bemoeien en herhaalde in het Engels dat ik naar de deur moest lopen. Al wiebelend en waggelend liep ik naar de deur, en inderdaad de buschauffeur stopte. Het was alleen niet meer in het centrum, maar een stuk verder weg. Grumbl de grumble. PRIMA, ik loop wel weer terug naar de stadspoorten en dan ein-de-lijk naar het hostel. Onderweg naar het hostel sprak mijn gezicht denk ik boekdelen, want dit is de enige keer dat er bijna geen straatverkoper naar mij toe kwam. Soms toch wel handig om een open gezicht te hebben en een zichtbare donderwolk boven het hoofd. 

Na dit prachtige avontuur (ja, dat is sarcastisch) was het tijd om bij te komen. Ik had in de supermarkt een pak crackers gekocht, dat hadden ze in Taganga niet, en een flesje cola. Rustig even beneden in het lounge gedeelte zitten. Even wat eten, drinken en een sigaretje roken. Volgende stap is een lekkere frisse douche (de douches zijn hier te gek) en letterlijk de dag van mijn afspoelen. Samen met het zand wat nog aan mijn voeten en benen geplakt zat. Ik had afgesproken om met Maxime, Rebecca en Keegan naar het fort te gaan om de zonsondergang te bekijken, maar ik kon ze niet vinden. Ik dacht dat ze misschien al waren gegaan, omdat ik wat later van de tour terugkwam dan verwacht. En dat begreep ik ook wel. Na de douche liep ik naar Gatsemani om wat streetfood te eten. Drie empanada’s in drie smaken voor € 1,50. Dat is nog eens een goede deal. En lekker! Vooral met de extra hete saus…. hmmmmmm….

Terug in het hostel besloot ik om alvast een deel van mijn blog te schrijven. De pubcrawl zou 21.30 uur beginnen in het hostel zelf, dus ik had alle tijd om wat neer te pennen. Terwijl ik daarmee bezig was in de chill ruimte van de eerste verdieping, kwamen Keegan, Maxime en Rebecca eraan. Ze vertelden dat ze de hele dag heerlijk gechilled hadden in het hostel. Eerst in het zwembad beneden, en later op de rooftop. Logisch dat ik ze misgelopen was. Ze waren niet meer naar het fort gegaan. Mijn FOMO (fear of missing out) stress werd hierdoor de kop ingedrukt. Zij vertelden mij over hun dag en ik vertelde hun over mijn vreselijke dag. Ook al voelde ik mij al een stuk beter, het was toch fijn om dit even te kunnen delen.

Om 20.30 uur ging ik alvast naar beneden om de rest van de backpackers te vergezellen. We creëerden een leuke groep en hadden goede en leuke gesprekken. We waren nog niet echt in de party modus, maar dat zou vanzelf wel komen. Rond half 10 kregen we een welkomstdrankje. Dat hielp want iedereen stond op en ging niet meer in een kringetje zitten. Er hing een gezellige en gemoedelijke sfeer en je kon merken dat iedereen er zin in begon te krijgen. 

De eerste bar was praktisch leeg, maar we waren met zo’n grote groep dat dat niet veel uitmaakte. De bar was op de derde verdieping en daarboven was nog een kleinere openluchtplek met een waanzinnig uitzicht. We bleven op dat bovenste gedeelte en dronken daar een drankje. Iedereen was met elkaar aan het kletsen en kennis aan het maken. Dat vind ik altijd zo leuk met pubcrawls, iedereen wil connectie maken. 

Na een tijdje gingen we naar de volgende bar. Hier was wat livemuziek met twee dansers die ons de capoeira dans leerde. Hoewel dat ontzettend leuk was, was mijn BH en de inhoud daarvan niet bestand tegen al dat gespring. Nadat ze ons wat pasjes hadden geleerd stopte de band met spelen en ging de DJ aan de slag. Als deze man zichzelf een DJ mag noemen, dan kan ik dat ook. Ik had dan ook besloten dat ik maar DJ moet worden. Random plaatjes achter elkaar draaien zonder enige logica. Prima!

De laatste plek was een club. Er was een area met latin muziek en op de rooftop draaiden ze andere muziek. Biertjes waren hier duurder dan in Nederland, dus dat was een bummer. Ik vond de sfeer ook niet heel erg lekker. Het was prima, maar ik had leukere avonden gehad. Na een x-aantal drankjes begon ik een beetje aangeschoten te worden. Ik koos voor de verstandige weg en ging terug naar het hostel. De avond was goed zoals die was met leuke mensen, en het had geen zin om de avond te verlengen om er meer uit te halen. 

De laatste dag is aangebroken. Gelukkig voor jullie had ik die dag niet veel gedaan. Scheelt weer een stuk lezen. Ik was wat later opgestaan, maar ik was gelukkig nog op tijd voor het ontbijt. Een wasje gedaan en de rest van de middag heb ik gechilled in en rond het zwembad. Even met mama bijgekletst wat ook weer heel fijn was. ’s Middag trok ik de stoute schoenen aan om op zoek te gaan naar een korte broek. Als een maatje meer is het niet altijd makkelijk om kleding in het buitenland te vinden. Aan de andere kant zijn de woorden van Jos ook weer waar: “Ik ben in het land van de dikke billen”. Dus mijn billen moeten hier ook wel passen, HAHA. De eerste winkel die ik inliep was het direct raak. Ik was zo blij! Er was een korte broek stuk gegaan, dus deze was erg nodig. 

Eerder de dag had ik al afgesproken met Keegan om naar het fort te gaan voor de zonsondergang. Uiteindelijk hebben we nog Rebecca en een stel uitgenodigd. We hebben wat cocktails gedronken in Getsemani en daarna zijn we naar het fort gegaan. Dit was één van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien. We besloten om de avond feestelijk af te sluiten met een diner. Ik had er een lekker rood wijntje erbij. Dat had ik al even niet gehad! Terug in het hostel hebben we nog even met elkaar gechillt. Een paar gingen nog de stad in, maar op 30-jarige leeftijd en de dag erna een reisdag, leek mij dat niet verstandig. In Nederland had ik het gedaan, want daar is alles vertrouwt. Maar in het verre Colombia moet je soms een beetje voorzichtig zijn. En met een hangover schreeuwende taxichauffeurs ontwijken leek mij iets te heftig. 

Ik moet echt leren om mijn verhalen kort en bondig te houden, maar ik vind het gewoon zo leuk om dit alles met jullie te delen! Voor de mensen die wel afhaken vanwege de lengte: Sorry, but no offence. Even goede vrienden :D. En de rest: wederom bedankt voor het volgen van mij verhalen!

Hasta luego mi familia y mis amigos!

Foto’s

6 Reacties

  1. Sandra:
    2 april 2022
    Jij mag zo lange verhalen maken als je wilt, ik hang in ieder geval aan je lippen.
  2. A. Croes:
    2 april 2022
    Het is nog steeds leuk om te lezen Elsa, Mooi doorgaan zo.
  3. Frank:
    2 april 2022
    Leuk tetje, altijd een uitdaging lokaal zaken te vinden/regelen als je de taal niet machtig bent. Goed gedaan!
  4. Willeke:
    2 april 2022
    Knap dat je niet in paniek bent geraakt met al die bussen. Toch wel fijn dat je iets spaans kunt.
  5. Kaianu:
    3 april 2022
    Je komt jezelf wel tegen als je met zo'n taalbarrière alleen daar rond reist. Just stay calm en blijf lekker oefenen met je Spaans hahaha.
  6. Ineke:
    16 april 2022
    Ik haal gewoon zo nu en dan wat in met lezen, superleuk dit! 😍