Cartagena, una ciudad muy bonita (1)

Vrijdag 1 april 2022

Nederlandse tijd: 16.57 uur
Colombiaanse tijd: 09.58 uur

Met pijn in mijn hart heb ik Minca verlaten. Dit is een plek waar ik prima nog een keer naar terugkan en dan voor wat meer dagen. Het is ook een hele goede plek voor een huwelijksreis. Voor de mensen die net zijn getrouwd of binnenkort gaan trouwen, deze tip is speciaal voor jullie ;-). Ik wist dat de reis naar Cartagena ongeveer 5 à 6 uren zou duren. Ik wilde er wel voor donker zijn, maar ik hoefde niet extreem vroeg weg. Mijn backpack had ik een avond van te voren al grotendeels ingepakt, dus daar zat niet meer zoveel tijd in. Even rustig ontbijten bij DUNI, backpacks halen, uitchecken en off I go. 

In mijn vorige blog vermeldde ik al dat mijn hostel naast de 'bushalte' was. In een sketchy kantoor haal je een ticket (Un boleto a Cartagena, por favor) en dan is het wachten. Je weet hier nooit hoe laat of wanneer een bus exact vertrekt. Daarom reken ik altijd iets meer reistijd, om mee te gaan in de Colombiaanse flow. Gelukkig duurde het niet heel lang voordat we als sardientjes in een klein busje gepropt werden. Gelukkig was er wel airco en duurde de trip terug naar Minca maar 45 minuten. Hoewel mijn been op het laatst wel vastgeplakt zat tegen mijn aardige buurman. Oeps! Onderweg naar Santa Marta besefte ik mij dat ik niet had gekeken waar de bus naar Cartagena vertrekt. Een korte google search friste mijn herinnering op. Bij aankomst hoorde ik nog zes mensen met elkaar praten die ook naar Cartagena gingen. Ik stak mijn hand omhoog en riep: "Hé ik ook, dat is fijn!" Eén van de deze mensen vertelde dat er in de buurt een lokale bus was, die daarom ook goedkoper was. Hij maakte deel uit van een stel, en zij vroegen of ik met hen mee wilde, en dat leek mij prima. De taxichauffeur wist echter niet waar het was en had het alleen over het busstation die ik had gevonden. Een ander stel wilde liever met de officiële busmaatschappijen en dat leek mij op dit punt ook een beter plan. We deelden een taxi naar het busstation (scheelt weer in kosten) en daar begon de chaos pas echt. Allerlei mensen renden bijna op ons af en hadden onze tassen al te pakken, terwijl wij amper uitgestapt waren. Al roepend werden we naar binnen begeleid. Daar probeerden andere mensen ons 'af te pakken' en mee te nemen naar hun bus. Ik vond het geroep allemaal prima, maar ik vond het fijner om bij het Vlaams stel te blijven. De man van het stel was op een geven moment al buiten toen er vlak voor de vrouw van het stel en mij een ruzie uitbrak. Recht voor de deuropening waar we doorheen moesten. De ruziemakende mannen gingen bijna met elkaar op de vuist. Ze waren gewoon letterlijk ruzie aan het maken over klanten. Zowel Jenna als ik verstijfde. De vrouw die ons naar haar bus zou brengen, kwam terug, en trok ons door de deur heen. Daarna konden we even bijkomen. Ticket betalen, in de bus zitten en ontspannen. De busroute loopt langs Barranquilla waar op dat moment carnaval was. Het Vlaamse stel ging daar eerst nog heen, voordat ze doorgingen naar Cartagena. De bus waar we in zaten ging verder naar Barranquilla. Ik had dat eerst niet door, maar gelukkig hoorde het stel dit en wezen mij erop dat ik eruit moest. Daypack op de rug, backpack op de buik, waggelend naar de volgende bus. Pfoe, dat hebben we weer gehad. Nog twee uren chillen waarin ik af en toe weg dutte. Vanaf kinds af aan kan ik al heerlijk slapen in auto's, en datzelfde effect hebben bussen ook op mij. Mijn daypack hield ik als een klein kind tegen mijn zij. Aangekomen in Cartagena zag ik dat het nog een heel eind was naar het centrum. Chaos nummer 2 ontvouwde zich. Ik begon mensen te ontwijken met grote gratie. "No Gracias" werd veelvuldig gebruikt. Ik had al een bord gezien waarop zones stonden met hoeveel peso's het is naar bepaalde gebieden. Centrum was iets minder dan 20000 COP met de taxi. Prima. Ik liep binnendoor om de schreeuwende mensen te ontwijken, liep naar de taxistandplaats en een jongeman riep naar mij: "Moto taxi"? Ik begon te lachen, denkend aan mijn zware backpack en daypack, Elsa achterop, slalommen door het drukke verkeer van Cartagena. Dat leek mij geen goed idee; Ik riep lachend terug: "No senor, no motortaxi. Quiero un taxi normal". Het zal niet het beste Spaans zijn, maar hij begreep het en moest ook lachen. Direct riep de volgende man: "Si, taxi". Ik checkte nog even of het inderdaad 20.000 COP was. Na akkoord stapte ik in de auto. Het was een heel schattig oud mannetje. Hij reed niet altijd goed, wat mij soms een beetje zorgen maakte (denk aan de auto voor een andere auto knallen, niet goed achterom kijken). Aan de andere kant reed hij zo rustig met alle kalmte van de wereld en het voelde alsof hij een dikke middelvinger naar de wereld stak: "Ik rijd hier, zoek het maar uit". Hij heeft mij keurig bij Republica hostel afgezet en mijn nieuwe avontuur kon beginnen. 

De dag van aankomst moet ik altijd wat acclimatiseren. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Ik begin nu een ritme te krijg om eerst rustig mijn slaapplek te checken, spullen neerleggen, beetje uitpakken en dan even rondkijken in het hostel. Er zijn twee zwembaden: één op de begane grond en één op het dak. Het 'dakterras' sprak mij direct al niet aan, dus ik wist dat ik daar geen gebruik van zou maken. De rest van het hostel is heel chill, ziet er mooi en netjes uit en genoeg plekken om rustig bij te komen van een lange dag. Na mijn ontdekkingstocht van het hostel ga ik steevast douchen, lekker het reiszweet afspoelen, en dan de stad verkennen. Het was inmiddels donker en ik heb al niet de beste richtingsgevoel. Een beetje ronddolen, proberen te oriënteren, en uiteindelijk was ik hongerig en chagrijnig bij een restaurant neergeploft. Het eten was heerlijk! Daar knapt een mens van op. De eerste avond ben ik op tijd naar bed gegaan om weer even bij te tanken. 

Dag 1 van Cartagena begon met een Free Walking Tour. Ze zeggen gratis, maar de tours werken op basis van fooi. Wij hadden een enthousiaste, gepassioneerde tourguide genaamd Arturo. Zijn catchphrase was: "Now I hear you think, Arturo how....". NEE ARTURO, NA DERTIG KEER IS HET IRRITANT DAT JE IN DE DERDE PERSOON SPREEKT. Buiten dat was het niet de beste tour die ik heb gedaan, maar het was wel prima. Hierdoor kon ik genieten van wat deze mooie stad te bieden heeft met kleurrijke gebouwen, mooie bloemen en een interessante geschiedenis. Soms was het meer alsof ik naar een theatershow keek dan dat ik luisterde naar een tourguide. Ach, die man heeft passie en doet het verder leuk. Tijdens de tour kreeg ik contact met Carolina uit Dusseldorf. We besloten om na de tour samen op te trekken. We zijn naar Getsemani geweest. Dit is de kunstbuurt van Cartagena. Muren vol mooie graffiti beschilderingen en allerlei kleurrijke objecten die boven de straten hangen, zoals vlaggetjes, paraplus en vliegers. 's Avond zijn we naar de stadsmuur gegaan met wat lekkere versnaperingen en hebben we onder het genot van goede gesprekken de zonsondergang gezien. Het was helaas een beetje bewolkt, maar het was alsnog een super chille ervaring. 

Bij terugkomst in het hostel waren we aan het koken toen een jongedame erbij kwam. Ze vroeg of ze bij ons mocht zitten, wat natuurlijk prima is. Haar naam is Mayte en zij komt ook uit Nederland! We raakten aan de praat en vertelden dat we van plan waren om terug naar Getsemani te gaan om een drankje (of meer) te doen. Ze twijfelde eerst nog, maar is toch meegegaan. We vonden een tentje waar ze cocktails verkochten voor 10.000 COP (omgerekend is dat twee euro vijftig). Hier hebben wij goed van genoten. We hebben elk vier cocktails gehad, voordat we besloten dat we toch maar verder moesten als we nog wilden dansen. Overigens kwam ik bij deze cocktailbar het Vlaamse stel ook weer tegen. Zij zijn meegegaan op pad met ons! We zochten naar een leuke kroeg of een leuke club. We stuitten echter op een feestje midden op straat. Iedereen was aan het lachen en dansen. We zijn hier blijven plakken en hadden ons tijd van het leven. Zodra ze doorhadden dat ik wel een beetje kon dansen, werd ik continu naar het midden getrokken en danste ik mijn longen uit mijn lijf. Er was ook nog een ander stel die ik herkende vanuit het hostel. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk 'Traag' van Bizzey aanvragen. Daar ging Elsa weer midden in de menigte op straat: "Doe ik het goed, Papi Papi Papi Papi". Met de nodige twerk bewegingen. Iedereen werd helemaal gek en begon te juichen. Nu weet ik dat mijn twerk skills niet de beste zijn, dus waarschijnlijk dachten ze: "Die gringo probeert het gewoon en doet lekker mee". Het was weer een magische avond. Heel anders dan het feestje in Santa Marta, maar ook heel vet. 

Carolina ging de volgende dag helaas naar huis. Mayte en ik besloten om het fort te bezoeken. Doordat we flink wat cocktails hadden gedronken, waren we beiden niet de snelste. Het op tijd vertrekken om de hitte voor te zijn, was dus niet gelukt. We besloten om toch te gaan en dan lekker in een rustig tempo te lopen. Het was ongeveer 20 minuten lopen wat helemaal niet erg is met zulk goed gezelschap. We hadden goede gesprekken en daarmee vloog de tijd voorbij. Ze is 21 en ik zag best veel gelijkenissen toen ik die leeftijd had. Bij het fort besloten we om toch niet naar binnen te gaan. De entree kostte 25.000 COP wat neer komt op zes euro, gelijk aan een maaltijd. We vroegen wat er te doen was en dat viel een beetje tegen. Daarom zijn we niet naar binnengegaan en hebben we om het fort heen gelopen. Op de terugweg hebben we nog even geshopt want ik had een tasje nodig en nieuwe schoenen. In de avond ben ik met drie andere mensen op pad gegaan: Keegan, Maxime en Rebecca. Ik had hen verteld over de zonsondergang van de vorige dag en dat zagen zij ook wel zitten. Wederom drankjes gescoord in de supermarkt en heerlijk gechillt op de muur. De zonsondergang viel helaas wel wederom tegen omdat het bewolkt was. Het gezelschap was echter goed! Hierna zijn we naar Getsemani gelopen om lekkere street food te halen. Het eten is hier zo lekker! Eerst was ik nog enthousiast om hierna nog uit te gaan, maar ik kakte naar terugkomst helemaal in. Ik had nog wel de puf om een tour voor de volgende twee dagen te boeken en daarna was het tijd om naar bed te gaan!

Ik heb zoveel meegemaakt in Cartagena dat ik besloten heb om deze blog in tweeën te splitsen. In de volgende blog zal ik schrijven over mijn tour naar Rosaria Islands, hoe deze vreselijke dag beter werd met een pubcrawl en hoe ik mijn laatste dag in Cartagena beleefd heb.

Gracias, mi familia y mis amigos! Voor jullie belangstelling en het volgen van mijn avonturen.